Της Ελένης Ξένου
Δεν χρειάζεται να είσαι πολιτικός αναλυτής για να προβλέψεις ότι ο Ερντογάν δεν θα επέτρεπε σε κανένα «ανυπάκουο» Ακιντζί να εκλεγεί, ειδικά τώρα που δεν θέλει κανένα εμπόδιο στα μεγαλόπνοα του σχέδια και το αποδεικνύει καθημερινά αγνοώντας επιδεικτικά κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου. Προς τι η έκπληξη λοιπόν; Και προς τι όλες αυτές οι εκ των υστέρων αναλύσεις; Και το πιο τραγικό δεν είναι ότι απέναντί μας είναι ένας διχοτομικός Τατάρ, πειθήνιος στις βουλές του Ερντογάν, αλλά ότι εξακολουθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε πως σε αυτή τη δυσμενή θέση είναι εμείς οι ίδιοι που φέραμε τους εαυτούς μας. Πώς; Σοβαρά τώρα; Ψάχνουμε ακόμα πώς;
Ιδού πώς: Επιτρέποντας στον κάθε υπερπατριώτη πολιτικάντη να διαγράφει με απατηλά συνθήματα τις ευκαιρίες που περνούσαν από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων ταυτίζοντας τον πολιτικό ρεαλισμό με εθνική προδοσία και μειοδοσία. Αποτέλεσμα να χάνουμε αυτές τις ευκαιρίες και να βρισκόμαστε κάθε φορά σε ακόμα πιο δυσμενή θέση ανίκανοι να αντιληφθούμε πως το «όλα ή τίποτα» που μας σερβίραν οι ανένδοτοι εθνοσωτήρες μας δεν εξυπηρετούσε τίποτα άλλο εκτός από τη συντήρηση μιας απορριπτικής πατριδοκαπηλίας. Πόσο πατριώτες αποδείχθηκαν όλοι αυτοί που έσπευδαν κάθε φορά να μας μοιράζουν πιστοποιητικά πατριωτισμού μπήκαμε στον κόπο να διερωτηθούμε; Και πώς αφού είχαμε τόσους υπερπατριώτες που νοιάζονταν να μας «γλυτώσουν» από όλα τα «καταστροφικά» σχέδια λύσης, καταντήσαμε τελικά να είμαστε το κράτος που είμαστε; Διερωτηθήκαμε ποτέ; Γιατί με τόσους υπερπατριώτες που έβαζαν τάχα μου το συμφέρον της χώρας πάνω από το δικό τους (του κόμματος, της τσέπης τους, της πολιτικής τους καριέρας) κατάντησε το κράτος ένα σύστημα έκπτωτων θεσμών και χαμένων αξιών;
Και δεν αναφέρομαι μόνο στα πρόσφατα σκάνδαλα αλλά σε όλα όσα παρέλασαν στα χρόνια μπροστά στα μάτια μας (ΧΑΚ, φούσκες ακινήτων, οικονομική κρίση, χρυσά διαβατήρια κτλ. κτλ.) και με τα οποία ξεπουλιόταν σιγά-σιγά η χώρα μας όχι στους απέναντι αλλά στο κάθε ένα οπορτουνιστή που ανήγαγε το εύκολο χρήμα στο μοναδικό του Θεό. Γιατί δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο να διαχωρίσουμε τους εαυτούς μας και την αξιοπρέπειά μας από όλη αυτή τη σαθρή πατριδοκαπηλία, η οποία άφηνε τους κάθε λογής μέτριους να κάνουν πολιτική καριέρα εις βάρος των χιλιάδων προσφύγων, ώστε να μπορέσουμε χωρίς κομματικές κατευθυντήριες γραμμές με παρερμηνευμένες συντεταγμένες, να συνειδητοποιήσουμε ότι το συμφέρον της χώρας ήταν στα χέρια μας; Και όταν λέω στα χέρια μας εννοώ πως οφείλαμε να αποκτήσουμε μια ιστορική συνείδηση, η οποία θα μας επέτρεπε να διακρίνουμε ποιοι επιδίδονται σε διασπαστικές αθλιότητες και να αντιληφθούμε πως όλοι αυτοί οι ανένδοτοι εθνοσωτήρες δεν είχαν καν το πολιτικό ήθος και το ανάστημα να μας σώσουν από το σημερινό μας κατάντημα άρα πόσο μάλλον από τα όποια «καταστροφικά» σχέδια λύσης.
Το μόνο που έκαναν ήταν, με μικρότητες άλλων υπολογισμών και ακρότητες άλλων εποχών, να ανεμίζουν τις σημαίες του αστόχαστου ευσεβοποθισμού προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους μικροκομματικά συμφέρονταν και σίγουρα όχι το δημόσιο συμφέρον. Όταν ένας δεν έχει τη δύναμη να πάρει αυτό που θέλει αλλά προσπαθεί υπό τις περιστάσεις να κερδίσει όσα μπορεί, τότε αν πραγματικά νοιάζεσαι για την πατρίδα σου φροντίζεις να ξεκαθαρίσεις πως η όποια λύση θα είναι ένας υποφερτός συμβιβασμός. Και πως αυτός ο συμβιβασμός προϋποθέτει έναν υπεύθυνο λογισμό. Αυτόν ακριβώς τον υπεύθυνο λογισμό είναι που δεν καταφέραμε να εννοήσουμε εδώ και χρόνια. Ας το παραδεχτούμε έστω και τώρα. Μπας και αντιληφθούμε τις ευθύνες μας. Διότι όταν κάποτε οι Τουρκοκύπριοι ξεχύνονταν στους δρόμους σε συλλαλητήρια υπέρ της λύσης και ο διεθνής παράγοντας ήταν σύσσωμος υπέρ μας, εμείς επιλέγαμε να τσιμεντώνουμε τις πλάνες μας. Και τι πετύχαμε από αυτή τη δακρύβρεχτη τσιμεντοποίηση είναι να έχουμε σήμερα απέναντί μας έναν διχοτομιστή Τατάρ, φερέφωνο του μεγαλομανή «σουλτάνου». Και διάφορους υπερπατριώτες να αισχροκερδούν εδώ και χρόνια πάνω στις πλάτες μας.
