Της Ελένης Ξένου
«Το ΑΚΕΛ είναι κόμμα εξουσίας, γι’ αυτό και εργάζεται για να οικοδομήσει το μεγάλο προοδευτικό μέτωπο που θα φέρει την πραγματική αλλαγή στον τόπο» είπε ο κ. Στεφάνου στο Συνέδριο του κόμματος. Είπε επίσης πως «στη σημερινή εποχή όπου η πολιτική έχει απαξιωθεί, το ΑΚΕΛ έχει τη δύναμη, την εμπειρία και την υπευθυνότητα να εγγυηθεί το μέλλον του τόπου». Και μετά από αυτές τις «βεβαιότητες» του κ. Στεφάνου αναπόφευκτα προκύπτει το εξής ερώτημα: Γιατί το κόμμα της Αριστεράς εφόσον διαθέτει αυτά τα εχέγγυα δεν κατάφερε ακόμα να πείσει πως μπορεί να φέρει την πραγματική αλλαγή και μάλιστα αντί να κεφαλαιοποιήσει την κρίση διαρκείας του ΔΗΣΥ, τη φθορά της κυβέρνησης (σημερινής και προηγούμενης) και την πτώση των υπόλοιπων κομμάτων, μειώνει διαρκώς τα ποσοστά του; Ρωτηθείς από τη δημοσιογράφο Κατερίνα Ηλιάδη, ο κ. Στεφάνου απάντησε πως πρόκειται για ένα φαινόμενο που υπάρχει ευρύτερα στην κοινωνία (εννοεί της απαξίωσης) και ότι οι λόγοι είναι πολλοί και πως το ΑΚΕΛ θα το αντιμετωπίσει ενισχύοντας τη δράση του με ορατό και αποτελεσματικό τρόπο, ώστε το κομμάτι της κοινωνίας που δυσπιστεί απέναντί του να αντιληφθεί ότι κακώς δυσπιστεί.
Στην εύλογη απορία της δημοσιογράφου αν μέχρι τώρα ο τρόπος του δεν ήταν ορατός, ο κ. Στεφάνου είπε πως εξαιτίας της απαξίωσης μεγάλο μέρος της κοινωνίας θεωρεί εκ των προτέρων ότι τα κόμματα δεν μπορούν να προσφέρουν και άρα δεν είναι εύκολο να γίνεις ευδιάκριτος και ορατός. Και στο πώς θα γίνουν πιο ευδιάκριτοι, είπε πως πέρα από τις πολιτικές τους θέσεις, που είναι και η ουσία, χρειάζεται να έχουν και σωστές επικοινωνιακές προσεγγίσεις ώστε να καταφέρουν να περάσουν τα μηνύματά τους. Άρα το κόμμα τα κάνει όλα μια χαρά και το θέμα είναι η επικοινωνία ή η κοινωνία, διερωτήθηκε η δημοσιογράφος για να λάβει την απάντηση του κ. Στεφάνου ότι ποτέ δεν ισχυρίστηκαν κάτι τέτοιο και πως στο Συνέδριο έγιναν και κριτικές για τις αδυναμίες και τα λάθη τους και πως συνέχεια πρέπει να γίνεται αναστοχασμός. Και εδώ φτάνουμε στο κυριότερο ερώτημα: Αρκεί άραγε αυτή η απάντηση ή μήπως μια σύγχρονη αριστερά θα έπρεπε να γνωρίζει και να αναγνωρίζει πως οι αοριστολογίες περί κριτικών και αναστοχασμών δεν πείθουν και πως όταν έρθει η στιγμή της ανάληψης ευθύνης σε σχέση με την απαξίωση του κόσμου καλά κάνει να μην ελίσσεται όπως τα υπόλοιπα παραδοσιακά κόμματα, εστιάζοντας σε άλλους λόγους από τους πραγματικούς. Αν η σημερινή κοινωνία έχει φτάσει στο τραγικό σημείο να ψάχνει σωτήρες, δεν είναι μόνο γιατί απαξιώνει το πολιτικό σύστημα ή γιατί την κυριεύει η αντίδραση και ο θυμός, αλλά επειδή δεν ξέρει πλέον πού να στραφεί στην αναζήτηση ενός νοήματος κι αυτό η σύγχρονη αριστερά θα έπρεπε να το οσμιστεί, προτείνοντας μια άλλη θέση και θέαση προερχόμενη πρωτίστως από τη δική της υπέρβαση. Θα έπρεπε δηλαδή να διαγνώσει πως για να της δώσει ο δύσπιστος πολίτης την προσοχή που προσδοκάει, πρέπει πρώτα να παραδεχτεί τα λάθη της, να δείξει μεταμέλεια για τις διαψεύσεις που του φόρτωσε, να αναλάβει την ευθύνη για τις φορές που κοντόφθαλμα υπερασπίστηκε το κομματικό συμφέρον εις βάρος ακόμα και της ίδιας της πατρίδας, να απολογηθεί που ακόμα επιλέγει να συντηρεί τα διχαστικά αφηγήματα, αδυνατώντας να προστατεύσει την κοινωνία από την τοξικότητα και να δείξει πως μπορεί να ρισκάρει σε νέες σκέψεις, όχι για να «εκμοντερνιστεί» αλλά για να γίνει πραγματικά προοδευτική. Και μέσα από λέξεις που μοιάζουν κενές, αν όχι και νεκρές, και ευαισθησίες επιλεκτικές αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Χρειάζεται τόλμη, υπέρβαση, απεγκλωβισμός, απολογισμός και παραδοχές προκειμένου να αναγεννηθείς πνευματικά, ώστε να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά τα φαινόμενα της εποχής. Και το πρόβλημα του ΑΚΕΛ δεν είναι ούτε η απαξίωση ούτε η επικοινωνία, αλλά η αδυναμία του να επιλέξει αντί της αναπαλαίωσης την ουσιαστική αλλαγή.
