Του Μιχάλη Σοφοκλέους
Δύο αποτρόπαια εγκλήματα των τελευταίων ημερών στις Ηνωμένες Πολιτείες ήρθαν να μας ταρακουνήσουν για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια. Αναφέρομαι στις δολοφονίες της νεαρής Ουκρανής πρόσφυγα Ιρίνα Ζαρούτσκα και του συντηρητικού πολιτικού ακτιβιστή Τσαρλς Κερκ. Γεγονότα που υπογραμμίζουν ξανά την τοξικότητα, τον ακραίο διαχωρισμό και τη δραματικά επικίνδυνη περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει ο δυτικός κόσμος.
Η αδικοχαμένη Ζαρούτσκα έχασε τη ζωή της εντελώς απρόκλητα από τον ψυχικά ασθενή Αφροαμερικανό δολοφόνο της, τον οποίο το «σύστημα» άφησε να κυκλοφορεί ελεύθερο παρά τις 14 προηγούμενες συλλήψεις και παρά τις προειδοποιήσεις ακόμη και της μητέρας του για την επικινδυνότητά του. Στο πρόσωπό της, το ένα άκρο επιχείρησε να βρει το αντίβαρο του Τζορτζ Φλόιντ, του Αφροαμερικανού του οποίου ο θάνατος είχε πυροδοτήσει τεράστια αναταραχή στις ΗΠΑ. Το άλλο άκρο, επιχείρησε να υποβαθμίσει το γεγονός, βασιζόμενο στην ασθένεια του θύτη.
Αντίστοιχα και στην περίπτωση Κερκ, μιας δολοφονίας με προφανή πολιτικά κίνητρα. Το μεν ένα άκρο επιθυμεί να τον αναδείξει ως «μάρτυρα» της ελευθερίας του λόγου και του διαλόγου, το δε άλλο να αποδώσει μέχρι και ευθύνες στον ίδιο, θεωρώντας τον λόγο του διχαστικό, ακραίο και τοξικό. Η δολοφονία του Kirk δεν είναι η μόνη πολιτική δολοφονία στις ΗΠΑ τον τελευταίο καιρό. Μόλις τον περασμένο Ιούνιο, η δημοκρατική βουλευτής Μελίσα Χόρτμαν και ο σύζυγός της Μαρκ, δολοφονήθηκαν από ακροδεξιό που παρίστανε τον αστυνομικό. Ενώ είχαμε προηγουμένως τις απόπειρες δολοφονίας κατά του Ντόναλντ Τραμπ και της Νάνσυ Πελόσι.
Η λίστα του τρόμου από εγκληματικές ενέργειες που αποδίδονται σε πολιτικά και ιδεολογικά κίνητρα είναι μεγάλη και αυξάνεται γεωμετρικά, ειδικά στις ΗΠΑ. Ούτε όμως και στην Ευρώπη εκλείπουν σοβαρά περιστατικά, που προστίθενται μάλιστα σε μεγάλη σειρά εγκλημάτων από μουσουλμάνους μετανάστες και τρομοκρατικές επιθέσεις από φανατικούς ισλαμιστές. Φαινομένων που εργαλειοποιούνται με πάθος από τους φανατικούς και προκαλούν τον τρόμο της ανασφάλειας στους πολλούς, αποσταθεροποιώντας ακόμη περαιτέρω τις δυτικές κοινωνίες.
Πώς φτάσαμε όμως στο σημείο ακόμη και η ανθρώπινη ζωή, το μεγαλύτερο αγαθό, αλλά και οι ελευθερίες του ατόμου, να αντιμετωπίζονται σήμερα κάτω από τον ιδεολογικό φακό όσων κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο; Πώς φτάσαμε στο σημείο η πολιτική διαφωνία να μετατρέπεται σε άνευ ορίων έχθρα και η χυδαιότητα να θεωρείται αρετή; Και πού πήγε το βασικό αξίωμα της δημοκρατίας, ότι αυτή επιβάλλει την ανοχή στην άποψη του άλλου, όσο και αν με αυτή διαφωνείς;
Προσωπικά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των δυτικών κοινωνιών δεν ταυτίζεται με κανένα άκρο. Ενοχλείται εξίσου αν ένας δολοφονημένος είναι αριστερός ή δεξιός, αν είναι άνδρας ή γυναίκα, αν είναι Ρώσος ή Ουκρανός, Ισραηλίτης ή Παλαιστίνιος, αν ένας θύτης βιασμού είναι λευκός ή έγχρωμος.
Η πλειοψηφία του κόσμου, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να στηρίξει τον κατατρεγμένο πρόσφυγα μετανάστη, αλλά δεν ανέχεται την αλλοτρίωση της κοινωνίας και του τρόπου ζωής του από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Συμμερίζεται πλήρως την κατοχύρωση των δικαιωμάτων κάθε κοινωνικής μειονότητας ανεξαρτήτως της θρησκείας και του σεξουαλικού προσανατολισμού της, αλλά αντιστέκεται στην επιβολή της ατζέντας των μειονοτήτων στην πλειοψηφία, όπως επιχειρήθηκε τα τελευταία χρόνια. Ζητά να νιώθει ασφάλεια στο σπίτι και την εργασία του. Και υποστηρίζει απόλυτα τις ίσες ευκαιρίες για κάθε άνθρωπο με βάση την αξία του, όχι όμως διακρίσεις με βάση τα χαρακτηριστικά του.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι αυτή η πλειοψηφία έχει καταστεί όμηρος των δύο άκρων. Το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα έχει απογοητεύσει, καθηλωμένο στη χωρίς όραμα διαχείριση, τα συμφέροντα και τις υπέρμετρες φιλοδοξίες μέτριων, στην πλειοψηφία τους, ανθρώπων. Τα ΜΜΕ έπαψαν να παρουσιάζουν τα γεγονότα όπως είναι και να δίνουν μετά τη δική τους οπτική, διαμορφώνοντας πλέον τα γεγονότα όπως θα ήθελαν να είναι, σε μια προσπάθεια χειραγώγησης της κοινωνίας. Ο ελεύθερος λόγος καταδιώκεται και καλουπώνεται σε στερεότυπα ότι είναι από τη μια φασιστικός και ακραίος ή από την άλλη προσβλητικός σε κάθε κοινωνική, εθνική ή θρησκευτική αξία.
Φαινόμενα που έδωσαν τον χώρο στα άκρα να επικρατήσουν, να παρουσιάζουν κάθε θέμα ως ένα δίλημμα του άσπρου ή του μαύρου και να σπέρνουν τη μισαλλοδοξία και το μίσος, με ύβρεις και επιθέσεις κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα, σε ένα πάρτι φόβου που συνθλίβει κάθε προοπτική και κάθε ελπίδα.
Είναι σε όλα αυτά που πρέπει επιτέλους οι πολλοί να αντιδράσουμε. Σε μια επανάσταση του μέτρου και της λογικής. Μια επανάσταση απαραίτητη για να ανατραπεί ο νέος πολιτικός μεσαίωνας, στον οποίο μπορεί ήδη να έχουμε μπει.
michalis@michalis.com
