ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο φόβος της αστυνομοκρατίας

Του Παναγιώτη Καπαρή

Του Παναγιώτη Καπαρή

«Του παπάπαιδί, του διαβόλου εγγόνι» μονολογούσε μεσήλικας μηχανόβιος, σχολιάζοντας το διάταγμα του Αρχηγού της Αστυνομίας, Στυλιανού Παπαθεοδώρου, παιδί ιερωμένου και πολύτεκνης οικογένειας, με το οποίο απαγορεύεται η οδήγηση μοτοσυκλετών άνω των 125 κ.μ. τα βράδια σε καθορισμένες περιοχές και ώρες, ώστε να σταματήσουν οι κόντρες, η ηχορύπανση και βεβαίως να προστατευτούν οι νέοι. Η κουβέντα στον καφενέ συνεχίστηκε για τη νεαρή υπουργό Δικαιοσύνης Έμιλυ Γιολίτη, η οποία με μια «πονηρή» δήλωση, ανέφερε ότι είναι σίγουρη ότι ο Αρχηγός έκανε την κατ’ οίκον εργασία του, για να δει ότι είναι αναλογικά τα μέτρα τα οποία έβαλε στο διάταγμα και θα παρακολουθεί την κατάσταση.

Ο κομματικοποιημένος της παρέας του καφενέ δήλωσε εντυπωσιασμένος και με τη σιβυλλική ανακοίνωση του κυβερνώντος κόμματος του ΔΗΣΥ. Ανέφερε ότι τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται και δεν λύνονται με απαγορευτικά διατάγματα. Και υπέδειξε με νόημα ότι ίσως κάποιες φορές τα διατάγματα αυτά να φέρουν και τα αντίθετα αποτελέσματα. Η κουβέντα του καφενέ πήρε φωτιά. Οι μεν να υποστήριζαν ότι είναι καλά τα διατάγματα, αφού θα προστατεύσουν τα νέα παιδιά από τις τρέλες τους. Οι δε επέμεναν ότι καταπατούνται τα δικαιώματα των πολιτών και ότι εισάγεται από την πίσω πόρτα η αστυνομοκρατία στην Κύπρο. Στην κουβέντα μπήκε η τραγική ιστορία με την ποτοαπαγόρευση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πρόσφατη, πιο τραγική, ιστορία με την απαγόρευση πώλησης οινοπνεύματος και τσιγάρων στη Νότια Αφρική, λόγω κορωνοϊού, η οποία επέφερε τα αντίθετα αποτελέσματα.

Η περίπτωση της πλούσιας Σιγκαπούρης, με τους ηγέτες οι οποίοι δεν φημίζονται για τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες, όπου πληρώνεις αυστηρό πρόστιμο, ακόμη και αν μασάς τσίχλα στον δρόμο. Και άλλες πολλές ιστορίες όπου στο όνομα του «καλού», έγιναν μεγάλα εγκλήματα. Στην Κύπρο η ιστορία με τα διατάγματα, είτε υπουργών, είτε του Αρχηγού Αστυνομία, είτε άλλων αξιωματούχων, θα πρέπει να εξεταστεί εκ νέου και επισταμένα από τον νέο γενικό εισαγγελέα της Δημοκρατίας Γιώργο Σαββίδη. Δεν είναι ανάγκη, να ανατραπούν υποθέσεις στα δικαστήρια, να πληρώσει το Δημόσιο, για να τροποποιηθεί η πρακτική των διαταγμάτων. Πολλοί έγκριτοι νομικοί, επιμένουν ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα, μόνο το Υπουργικό Συμβούλιο δικαιούται να εκδίδει διατάγματα και μόνο σε έκτακτες καταστάσεις. Τα διατάγματα είναι ουσιαστικά νομοθεσίες, οι οποίες δεν εγκρίνονται από τη Βουλή, από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού και ενέχουν το λιγότερο νομικούς και πολιτικούς κινδύνους.

Οι κίνδυνοι να οδηγηθούμε, είτε σε καταστάσεις αστυνομοκρατίας, είτε σε καταστάσεις συγκαλυμμένης δικτατορίας, δεν είναι καθόλου αμελητέοι, με την πρακτική των διαταγμάτων. Η σοφία του ενός, ο οποίος εκδίδει διατάγματα, ποτέ δεν μπορεί να συγκριθεί με τη συλλογική σοφία. Όσοι πέρασαν από τα βουλευτικά έδρανα, γνωρίζουν πολύ καλά την έννοια του πραγματικού διαλόγου. Και ίσως έφθασε ο χρόνος να συζητηθεί ο τρόπος διορισμού υπουργών και άλλων αξιωματούχων. Τουλάχιστον ας δίνουν «εξετάσεις» στη Βουλή, όπως οι ανώτατοι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη και οι σερίφηδες θέλουν ψήφο του λαού. Φράσεις υπουργών, ότι εγώ δεν είμαι πολιτικό πρόσωπο, είναι τουλάχιστον καταδικαστέες, σε μια Δημοκρατία. Οι πολιτικοί δεν είναι τεχνοκράτες, οι οποίοι γνωρίζουν μόνο το κομμάτι της αρμοδιότητας του.

Οι πολιτικοί διορίζονται και απολαμβάνουν ένα σωρό προνόμια, για να ακούνε όλες τις απόψεις, για να προωθούν το Δημόσιο και όχι το ατομικό συμφέρον και σίγουρα για να αποτελούν ανάχωμα σε φαινόμενα διαφθοράς. Οι πολιτικοί δεν είναι μάνατζερ επιχειρήσεων, αλλά είναι οι ηγέτες, οι οποίοι πρέπει να βλέπουν και τις ανθρώπινες αδυναμίες. Σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες, προϊστάμενος των σωμάτων ασφαλείας, είναι πολιτικός και σίγουρα όχι άνθρωπος με στολή και αστέρια στον ώμο. Ιστορικά όπου άνθρωποι με ράσα ή στολές ανέλαβαν εξουσία, τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά, για τις χώρες τους, χωρίς καμία εξαίρεση, ακόμη και όταν απολάμβαναν την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του λαού. Η ευθύνη των υπουργών, οι οποίοι είναι οι πολιτικοί προϊστάμενοι του Στρατού και της Αστυνομίας, είναι τεράστια, γιατί έχουν απέναντι τους ανθρώπους, οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν, οι πρώτοι για να σκοτώνουν ανθρώπους, τους εχθρούς και οι δεύτεροι για επιβάλουν την τάξη, στους κακούς.

Οι πολιτικοί προϊστάμενοι δεν πρέπει να ανατρέπονται από ανθρώπους, οι οποίοι έμαθαν μια ζωή να εκτελούν διαταγές και οι οποίοι κατά κανόνα, αδυνατούν να εκφράσουν διαφωνία, ακόμη και στις πιο παράλογες απαιτήσεις Υπουργών. Τα Υπουργεία Δικαιοσύνης και Άμυνας είναι τα πιο επικίνδυνα, αφού όχι σπάνια, ανίκανοι Υπουργοί, κατάντησαν μικροί δικτάτορες με τα ρουσφέτια τους. Ωστόσο έχει ο καιρός γυρίσματα και δεν πρέπει να ξεχνούν οι Υπουργοί ότι είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι «σκάβουν τους λάκκους τους». Όπως λέει και το ρητό: «Τους εχθρούς τους ξέρω. Από τους φίλους πώς θα σωθώ;».

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Παναγιώτη Καπαρή

Παναγιώτης Καπαρής: Τελευταία Ενημέρωση

X