Του Παύλου Ξανθούλη
Την περασμένη Δευτέρα, ο ΥΠΕΞ Νίκος Χριστοδουλίδης πήγε στο Λουξεμβούργο και εξασφάλισε ότι η Ε.Ε. θα κάνει ένα πρώτο βήμα για ενεργοποίηση συζητήσεων αναφορικά με το ενδεχόμενο επιβολής μέτρων κατά της Τουρκίας, ως αποτέλεσμα των εξαγγελιών Ερντογάν στο ζήτημα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου.
Οι Ευρωπαίοι δεν μας έδωσαν βέβαια τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά την ετοιμασία μιας «λίστας επιλογών» (option list/paper), η οποία, για να οδηγήσει έστω σε πολιτικά μέτρα κατά της Τουρκίας, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε ομόφωνη απόφαση από τους «27». Κάτι που αυτή τη στιγμή, και με βάση τα υφιστάμενα δεδομένα, φαντάζει πολύ δύσκολο, αν όχι απίθανο. Άρα, για να μη μείνει μετέωρο αυτό το βήμα θα χρειαστεί να δοθούν μάχες σε πολιτικά αντίξοες συνθήκες. Κυρίως λόγω Γερμανίας, η οποία, όπως δημοσιεύουμε και σήμερα στην «Κ», εμφανίζεται προκλητικά αρνητική να συζητήσει θέμα πολιτικών μέτρων ή οποιασδήποτε μορφής κυρώσεων κατά της Τουρκίας.
Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να πτοεί τη Λευκωσία, η οποία σε όλα τα επίπεδα, όφειλε και οφείλει να οικοδομεί ή έστω να προσπαθεί να οικοδομήσει επί της «λίστας επιλογών» που συνεπεία της απόφασης της περασμένης Δευτέρας, δρομολογούν από κοινού, η ΕΥΕΔ και η Κομισιόν. Γιατί απλούστατα δεν έχει άλλη επιλογή. Εκτός, εάν η Λευκωσία αποφάσισε να υψώσει τα χέρια…
Η γραπτή δήλωση που εκδόθηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Μάριο Πελεκάνο, την περασμένη Πέμπτη, σύμφωνα με την οποία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα ενημέρωνε τους ηγέτες της Ε.Ε., στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το ζήτημα της Αμμοχώστου, είναι αν μη τι άλλο επικοινωνιακά ανεπαρκής. Και σε μια πρώτη ανάγνωση, δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν υπάρχει πολιτική αλληλουχία, ούτε και συντονισμός, μεταξύ των επιδιώξεων του ΥΠΕΞ και του Προεδρικού.
Θα ανέμενε λοιπόν κανείς ότι η γραπτή ανακοίνωση που εκδόθηκε για τη Σύνοδο Κορυφής από την κυβέρνηση, θα αναδείκνυε ως δεύτερο θέμα (μετά την ακρίβεια που κυριάρχησε στη Σύνοδο Κορυφής), το ζήτημα επιβολής πολιτικών μέτρων κατά της Τουρκίας, παίρνοντας το «ριμπάουντ» της απόφασης των υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι είθισται να λειτουργούν τα σοβαρά κράτη. Συντονίζονται σε όλα τα επίπεδα για να οικοδομήσουν επί των επιδιώξεών τους. Και έτσι είθισται να εμφανίζονται και δημοσίως.
Όταν το ζήτημα του Βαρωσιού για το οποίο η Ε.Ε. ετοιμάζει «λίστα επιλογών» είναι στην τελευταία παράγραφο μιας κυβερνητικής δήλωσης, τι εικόνα δημιουργείται; Και όταν η κυβερνητική αυτή δήλωση, αρκείται να αναφέρει απλώς ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης «θα ενημερώσει επίσης για τις νέες προκλήσεις της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και για τη συνέχιση των έκνομων ενεργειών των κατοχικών δυνάμεων στην περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου», τι να υποθέσει κάποιος;
Αλήθεια, πού εξαφανίστηκε το «διά ταύτα»; Να υποθέσουμε δηλαδή ότι με βάση την εν λόγω κυβερνητική δήλωση της περασμένης Πέμπτης, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα περιοριζόταν σε μια ενημέρωση και δεν θα ζητούσε τίποτα από τους 26 εταίρους του στη Σύνοδο Κορυφής;
Ή να πιστέψουμε ότι ήταν πολύ δύσκολο να περιληφθεί σε μια δήλωση κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο; Εύλογα κάποιος θα ανέμενε ότι μια τέτοια δήλωση θα περιελάμβανε μια σαφή και ξεκάθαρη θέση, ότι ο Πρόεδρος θα ζητούσε από τους 26 εταίρους του να συνδράμουν τις προσπάθειες της Λευκωσίας για να εξασφαλίσει μέτρα κατά της Τουρκίας. Όχι ως αυτοσκοπό, αλλά προκειμένου να πειθαναγκάσει τον Ερντογάν να αλλάξει ρότα στο Κυπριακό. Και μη μας πείτε ότι επειδή είναι αυτονόητο, δεν περιλήφθηκε στην κυβερνητική γραπτή δήλωση, γιατί θα εκληφθεί ως προσπάθεια υποτίμησης της νοημοσύνης μας.
Άλλωστε, αυτονόητα στην πολιτική δεν υπάρχουν. Και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουμε μετά από 17 χρόνια στην Ε.Ε.
Η απουσία λοιπόν των διεκδικήσεων της κυβέρνησης στο ζήτημα των Βαρωσίων και των μέτρων κατά της Τουρκίας, είναι τόσο «χτυπητή» στην εν λόγω γραπτή δήλωση της περασμένης Πέμπτης, ώστε κάποιος θα μπορούσε –σε μια δεύτερη ενδεχομένως ανάγνωση– να ισχυριστεί ότι άλλη προσέγγιση υιοθέτησε τη Δευτέρα το ΥΠΕΞ και άλλη ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης (και του Προεδρικού), την Πέμπτη. Αν και δεν καταλήγω σε αυτό τον συνειρμό, δεν μπορώ να μην τον αναφέρω, ως ένα απλό ενδεχόμενο. Αν θέλετε και ως «σχήμα λόγου», δημοσιογραφική αδεία…
