Του Χρίστου Ζαβού
Ουρανοξύστες, πολυτελή αυτοκίνητα, ευμάρεια, πολυεθνικές, παγκόσμιες φίρμες ένδυσης, φυσικό αέριο… «όλα τα χει η Μαριορή»… της λείπει όμως η ανθρωπιά.
Μοιάζει με κάτι μυθιστορήματα που ο πρωταγωνιστής, παραδίδει τη ψυχή του στον διάολο προκειμένου ν’ αποκτήσει αυτό που θέλει.
Κάτι τέτοιο μοιάζει και η κοινωνία που φτιάξαμε. Στον βωμό του υλισμού και του υπερκαταναλωτισμού αφήσαμε την ψυχή των προγόνων μας κάπου σε μια γωνιά παρατημένη.
Δεν εξηγείται διαφορετικά η ηθική παρακμή που χαρακτηρίζει πλέον όλους μας. Εν έτει 2018, στην Κύπρο της τάχατες οικονομικής ανάπτυξης και των επενδύσεων, συμπολίτες μας με κινητικά προβλήματα δεν έχουν ούτε καν πρόσβαση σε τουαλέτες σε δημόσιους χώρους.
Από μόνο του το γεγονός που έλαβε μέρος στο Τσίρειο μόλις πριν από λίγες μέρες προσβάλλει την κοινωνία που φτιάξαμε και τον καθένα από μας ξεχωριστά.
Η παρακμή έχει όμως φτάσει σε τέτοια επίπεδα που ο πολίτης δεν ενοχλείται γι’ αυτή την κατάντια, οι δε υπεύθυνοι δεν νιώθουν σε καμία περίπτωση, όχι να παραιτηθούν… ούτε καν να απολογηθούν.
Δεν είναι ωφέλιμο να συγκρίνεις την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα σ’ άλλες χώρες. Θα ήταν μεν καλό να παραδειγματιστούμε αλλά η κάθε χώρα διαθέτει τον πολιτισμό της.
Από τη δική μας μεριά, όσοι δεν εθελοτυφλούν απλώς αναγνωρίζουν ότι σε θέματα πολιτισμού και σεβασμού προς τον άλλο, όχι μόνο δεν αρκουδίζουμε ακόμη βρισκόμαστε στην μαιευτική κλινική.
Θα πρέπει όμως κάποτε να γίνει η αρχή. Αρτιμελείς και μη, αντιμετωπίζουμε την ασέβεια σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Η ασέβεια, η οποία όμως ζούμε καθημερινά μοιάζει με πταίσμα σε σχέση με την παθητικότητα που την αντιμετωπίζουμε.
Η οποία παθητικότητα τρέφει και μεγαλώνει την υπεροψία του κάθε ανευθυνο-υπεύθυνου ο οποίος ενδεχομένως να νιώθει και δικαίως ότι δεν έχει απολογηθεί σε κανένα. Τούτη ακριβώς η παθητικότητα δημιουργεί καρεκλοκένταυρους. Οι οποίοι με τη σειρά τους, όπως τα σκουλήκια το ξύλο, μασούν καθημερινά την ίδια τη ζωή μας…
