«Θα μπορούσα να απαντήσω τεκμηριωμένα και με αυστηρότητα στα όσα ο κ. Τατάρ προβάλλει. Δεν θα το πράξω προς αποφυγή περαιτέρω όξυνσης, διότι εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η επίλυση του κυπριακού προβλήματος, στη βάση των Συμφωνιών Κορυφής, των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών και του ευρωπαϊκού κεκτημένου που θα είναι προς όφελος και των δυο κοινοτήτων». Στην ίδια ανακοίνωση, τρεις παραγράφους πιο κάτω, ο Νίκος Αναστασιάδης αναιρεί και τα ψηφίσματα και τις Συμφωνίες Κορυφής, προ(σ)καλώντας τους Τ/κ να επιστρέψουν στο Σύνταγμα του ΄60. Η ανοησία βεβαίως της πρότασης για επιστροφή στο 1960, το μόνο που καταφέρνει είναι να θάψει κάθε ίχνος σοβαρότητας και αξιοπιστίας του ίδιου του Αναστασιάδη και φυσικά της ελληνοκυπριακής πλευράς. Είναι ο απόλυτος εκφυλισμός της διαπραγματευτικής διαδικασίας, που φαίνεται ότι για την σημερινή κυβέρνηση το ροκάνισμα του χρόνου έγινε αυτοσκοπός. Ουδείς πιστεύει ότι θα επιστρέψουμε ποτέ στο Σύνταγμα του 1960, ούτε οι Τουρκοκύπριοι ούτε εμείς. Μετά από συνταγματική κρίση, διακοινοτικές ταραχές, δολοφονίες, πραξικόπημα, εισβολή, χιλιάδες νεκρούς, πρόσφυγες, εποικισμό και 57 χρόνια στην πλάτη του, το κυπριακό πρόβλημα δεν μπορεί να επιστρέψει στο σημείο μηδέν.΄
Δεν είμαι βέβαιος όμως τι είναι πιο τραγικό. Οι ανακοινώσεις Μάριου Πελεκάνου αλά ΔΗΚΟ – Νικόλα Παπαδόπουλου, σύμφωνα με τις οποίες όλοι οι διαφωνούντες είναι ενδοτικοί, ή οι ανοησίες που σκαρφίζεται ο κ. Αναστασιάδης για να μην οδηγηθεί στο τραπέζι των συνομιλιών; Ο Νίκος Αναστασιάδης, που ενώ εγκατέλειψε κακήν κακώς μια έτοιμη στρατηγική συμφωνία το 2017, καταγγέλλοντας την τουρκική αδιαλλαξία επί του θέματος των εγγυήσεων, που μετά θυμήθηκε ότι το πρόβλημα ήταν η μία θετική ψήφος, που έπειτα έψαχνε πρακτικά, πλαίσιο Γκουτέρες της 30ής Ιουνίου ή 4ης Ιουλίου και που εν τέλει συ[1]ζήτησε ανοιχτά το ενδεχόμενο οριστικού ξεπουλήματος της βόρειας Κύπρου, εξευτελίζεται όσο ποτέ κανείς άλλος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέχρι χθες ήθελε να επιστρέψει στο Κραν Μοντάνα, και σήμερα βγάζει ανακοινώσεις από την εξοχική κατοικία για επιστροφή σε ένα Σύνταγμα νεκρό, ενώ ανακαλεί χωρίς νομική βάση διαβατήρια, ενός κράτους που διασύρεται στα χέρια του, μοιράζοντας υπηκοότητες σε απατεώνες και καταζητούμενους. Πλέον κατέχει και το ρεκόρ σύγκλησης του Εθνικού Συμβουλίου, για την επεξήγηση κενολόγων προτάσεων. Πρέπει να πούμε βέβαια, ότι την ίδια ώρα ο όμοιός του, Ερσίν Τατάρ, ενώ γνωρίζει ότι δεν έχει καμία ανάγκη το διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού κατά τον ίδιο είναι «εκλιπούσα», κλαίει κι οδύρεται ότι πρόκειται για εχθρική ενέργεια. Ενώ προπαγανδίζει παντού και εξελέγη με το υποκριτικό σύνθημα της λύσης δύο κρατών, δηλώνει θιγμένος που η κουτοπονηριά της αφαίρεσης των διαβατηρίων θα επηρεάσει τους Τ/κ πολίτες που δεν έχουν την πολυτέλεια να ταξιδεύουν ελεύθερα χωρίς τα ταξιδιωτικά έγγραφα της «εκλιπούσας». Το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Η ταυτόσημη πορεία των σημερινών ηγετών των δύο κοινοτήτων και επίσημων εκφραστών της διχοτόμησης, τους οδηγεί χέρι-χέρι στον εξευτελισμό μπροστά στα μάτια κάθε Κύπριου ορθολογιστή και φυσικά της διεθνούς κοινότητας.
Δύο μίζεροι τυπάκοι, που κοκορεύονται ότι προασπίζονται ο καθένας τον «λαό» του, κάνοντας ακριβώς το ανάποδο και υπονομεύοντας κάθε δυνατή προσπάθεια συνεννόησης. Και οι δύο χάιδεψαν τα αφτιά των ακροδεξιών, στοχεύοντας στα χειρότερα ρατσιστικά ένστικτα του εκλογικού σώματος για να κερδίσουν την εξουσία, ενίοτε κατηγορούνται/κατηγορήθηκαν για διαφθορά, ενώ δεν χαίρουν καμίας μα καμίας αξιοπιστίας στη διεθνή κοινότητα. Δεν γνωρίζω για τον κ.Τατάρ, όμως ο κ. Αναστασιάδης είναι ένας οξυδερκής πολιτικός, άριστος γνώστης του πολιτικού σκηνικού και κυρίως του παρασκηνίου. Γνωρίζει πολύ καλά ότι εξευτελίζεται με τις διάφορες ελαμίτικες ανοησίες που παρουσιάζει ως προτάσεις, αλλά εί[1]ναι σε θέση να αντιλαμβάνεται ότι έχει κάψει όλα τα χαρτιά της αξιοπιστίας του στο εξωτερικό, οπότε κοιτάζει μόνο εκεί που τον παίρνει, δηλαδή στο εσωτερικό ακροατήριο. Εδώ που φτάσαμε, αναγνωρίζει πως αν μπορεί να σώσει κάτι από την υστεροφημία του, είναι να τη στρέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Στον αντιτουρκισμό, την ανέξοδη αντίσταση και τις εθνικές φανφάρες. Δεν ενδιαφέρεται να βρει τρόπο να αγκαλιάσει τους Τ/κ, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι ένα είναι το κράτος που μπορεί να διασφαλίσει τα δικαιώματά τους, αλλά λειτουργεί με όρους αποκλεισμού, ρίχνοντας τους στην αγκαλιά της Τουρκίας, επιβεβαιώνοντας φυσικά τον Τατάρ και το πάγιο επιχείρημα ότι μετατρέψαμε την Κυπριακή Δημοκρατία σε ελληνικό κράτος. Το κόστος που θα φορτωθεί η χώρα, ουδόλως τον απασχολεί.
Ο κ. Πάνος Λοΐζου είναι οικονομολόγος
