Του Χρίστου Ζαβού
Εντάξει μην τρελαθούμε. Μεγαλώσαμε πια. Πάνε τα μεγάλα λόγια. Έχουμε φάει και έχουμε φάει λαγούς και πετραχήλια. Θέλοντας και μη έχουμε μάθει. Από την άλλη δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις τη βελτίωση που υπάρχει στην ομάδα.
Αυτό το κακάσχημο πράγμα που βλέπαμε από τον Αύγουστο έχει γίνει μακράν πιο ελκυστικό. Βλέπεται. Έχει αρχή και τέλος και ο σκελετός του έχει πια διαμορφωθεί. Τι σου είναι ο χρόνος στο ποδόσφαιρο. Το είχε πει ο Μάκης: «Θέλουμε χρόνο. Δεν μπορούμε να γίνουμε Μπαρτσελόνα ή Ρεάλ».
Τώρα γιατί ανέβηκε η ομάδα; Το θέμα είναι απλό. Πέραν της ομαδικής βελτίωσης, υπάρχει και το ατομικό κομμάτι. Πρώτος και καλύτερος ο Κουτατιέ. Άλλος παίκτης με ΑΕΚ και Αγία Νάπα. Του φαινότανε του Γάλλου ότι είναι παικταράς αλλά δεν του έβγαινε. Πώς να του βγει κιόλας η αλήθεια μέσα σ’ αυτό το συνονθύλευμα. Ολοκληρωμένος χαφ που κάνει όλο τον άξονα. Από την άμυνα μέχρι την επίθεση. Τι ωραία που δίνει τη μπάλα και πάει να πιάσει χώρο να βοηθήσει. Παιδεία, ποδοσφαιρική παιδεία και όχι μαλακίες.
Πάμε παρακάτω. Αν είναι να πεις για τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της χρονιάς (άφησε τους Νιάνγκ και τους περίεργους) σίγουρα θα συμπεριλάβεις και τον Ρομπέρ. Ο οποίος όμως Ρομπέρ τα τελευταία δύο παιγνίδια, είναι άψογος. Ολοκληρωμένο μπακ που δουλεύει στη γραμμή του, δημιουργεί και αμύνεται.
Ακόμη και ο Σοάρες ως στόπερ, ας την Αγία Νάπα με την ΑΕΚ ήταν αυτό που έπρεπε να είναι. Καλό στοπεράκι, έμπειρος και ξέρει και μπάλα. Χίλιες φορές πίσω εκεί στην άμυνα παρά στον άξονα. Αδελφός του Ντεντέ είναι που να πάρει η ευχή. Θυμάσαι το θηρίο που βολόδερνε στα χαφ, ήρθε ο Πέτεφ και τον μονιμοποίησε στο κέντρο της άμυνας. Κάτι τέτοιο πάει να γίνει και με τον Καποβερντινό.
Ρε και ο Γιώργος έχει ανέβει. Και τι δεν έχει κάνει μέσα στην ομάδα τούτη τη χρονιά. Είναι κάποια πράγματα που δεν δημοσιεύονται αλλά σου το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια αυτό το παιδί, είναι κρίμα να μην αναγνωρίσεις την προσφορά του στην ομάδα. Ειδικά τώρα που είναι από τους παλαιότερους, βοηθά πολύ. Σε όλους τους τομείς. Ή μάλλον σε τομείς που δεν φαίνονται μέσα στο γήπεδο. Και αν νομίζεις ότι τα γράφω αυτά γιατί είμαι φίλος του ή μιλάμε στο τηλέφωνο, δεν ξέρεις τίποτα. Τον άνθρωπο τον εκτιμάς γι’ αυτό που είναι και όχι γιατί σου κάνει χατίρια.
Ρε και ο Αϊρόσα. Ο οποίος έχει ένα ρόλο πολύ πιο συντηρητικό. Άμα θυμάσαι με την ΑΕΚ, ήταν κάτι σαν τρίτο στόπερ. Σπάνια τον έβλεπες να αφήνει το χώρο του και να κατεβαίνει. Εντάξει ο αρχηγός έχει την τρέλα του αλλά τη χρειάζεσαι και αυτήν καμιά φορά. Δείχνει και αυτός να έχει ανέβει και μακάρι να συνεχίσει. Μάρκος είναι αυτός.
Τώρα για τους Αντράντε και Σαρντινέρο, νομίζω ότι τα παιδιά από την αρχή της χρονιάς είναι αυτοί που ξεχώρισαν. Δεν βλέπεις κάποια αλλαγή. Ο ένας σκοράρει και ο άλλος ηγείται της άμυνας. Όσο μπορούν άμα βοηθηθούν και από τους άλλους τότε το όλο πράγμα θα γίνει πιο όμορφο.
Όσον αφορά τους Οχένε και Μέσκα αυτοί πάνε πακέτο. Λες και είναι Διόσκουροι. Ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Θέλουν ακόμη δουλειά τα παιδιά, κυρίως στο τακτικό κομμάτι. Γιατί το ταλέντο το έχουν και φαίνεται εντός του γηπέδου.
Βέβαια να σου πω κάτι. Η έλευση των καινούργιων μπορεί να μην έχει ακόμη φανεί στο γήπεδο αλλά φαίνεται στην ομάδα. Ξέρεις γιατί; Γιατί η ΑΕΛ πλέον θα αποκτήσει αυτό που δεν είχε. Εσωτερικό ανταγωνισμό. Κανείς πλέον δεν είναι σίγουρος για τη θέση του. Αυξάνονται οι επιλογές του προπονητή και άμα κανείς θέλει να παίζει θα πρέπει να του βγει το λάδι. Γιατί διαφορετικά σπίτι του.
Όσον αφορά δε τους καινούργιους, ο Αγκάνοβιτς ετοιμάζεται για τον ΑΠΟΕΛ, του Πιέχ θα κριθεί αύριο μεθαύριο ενώ ο Στεπάνοβιτς σιγά, σιγά θα φτάσει στο επίπεδο που θέλει. Ωραίο σουτ έκανε χθες. Άμα δεν έπαιζε στην ΑΕΛ, η μπάλα δεν θα κτύπαγε στο δοκάρι. Εντάξει αυτά είναι δικά μας. Να σου πω. Σίγουρα δεν εντυπωσιάζει. Είναι εγκεφαλικός παίκτης και όχι αθλητικός. Καθόλου δεν μας χαλά. Δες τον πόσο απλά παίζει. Να σου πω μια κουβέντα και να με θυμηθείς. «Ο Κερκέζ έφερε τον Κερκέζ». Κράτησε το και θα μιλήσουμε σύντομα…
