Kathimerini.com.cy
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΡΚΟΥ
Τη στιγμή που θα μπει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο θα το καταλάβεις. Δεν γίνεται αλλιώς.
Αυτός που τον έφερε ξέρει πως έφερε έναν ελέφαντα, αυτός που είναι στο πάτωμα ξέρει πως αυτό που του λιώνει το κεφάλι είναι ένας ελέφαντας και αυτός που το παρακολουθεί, ξέρει πως παρακολουθεί κάποιον που έφερε έναν ελέφαντα και αυτός ο ελέφαντας έκατσε πάνω στο κεφάλι κάποιου τρίτου. Ο ελέφαντας δεν είναι θολός. Η όραση μας μπορεί να θολώσει. Το ίδιο και η κρίση μας. Αλλά ένας ελέφαντας είναι ένας ελέφαντας. Και λιώνει κάποιου το κεφάλι. Κάποιος άνθρωπος όμως ήταν ήδη στο πάτωμα. Πώς βρέθηκε εκεί; Εντάξει για τον ελέφαντα. Ξέρουμε ποιος φταίει. Αυτός που τον έφερε. Αλλά κάποιος ήταν ήδη στο πάτωμα! Υπάρχει κάποιος να αναλάβει την ευθύνη; Υπάρχει κάποιος άλλος στο δωμάτιο; «Είσαι αγγούρι», «Ρε είσαι ηλίθιο; Δεν μπορείς να βάλεις δυο λέξεις στη σειρά;», «Θα κάτσετε πρόβα μέχρι να βγει η σκηνή. Χέ#@@@κα για το ωράριο. Όποιος πιστεύει πως η τέχνη έχει ωράρια να αλλάξει δουλειά», «Λοιπόν, σήμερα θα χοροπηδάτε για είκοσι λεπτά στο ρυθμό του χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ για να κατανοήσετε καλύτερα το νόημα της σκηνοθετικής μου γραμμής», «Ρε σάλτα και π#@@@ξου που έχεις και άποψη», «Δε θα ΜΟΥ καταστρέψεις την παράσταση ΜΟΥ εσύ. Πάμε ξανά γιατί θα σε γ#@@@σω. Ξανά. Ξανά. Ξανά. ΞΑΝΑ!!!!!».
Και κάπως έτσι, κάποιος βρέθηκε στο πάτωμα. Η διαδικασία όμως πήρε χρόνο. Όλα τα παραπάνω δεν έγιναν σε μια μέρα. Έγιναν σε διαφορετικές παραγωγές, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Άλλαζε η στιγμή, ο τίτλος του έργου, η συνθήκη, η σύνθεση των ατόμων. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι πως πάντα –μα πάντα– εκτός από τον όρθιο και τον πεσμένο, στο δωμάτιο υπάρχουμε εμείς. Οι καθήμενοι, που δεν κάνουμε τίποτα, που δεν μιλάμε γιατί δεν μας αφορά προσωπικά, που δεν θέλουμε να μας πουν λιγότερο καλλιτέχνες, που αν μιλήσει κάποιος του βάζουμε χέρι γιατί γκρινιάζει, γιατί χαλάει το κλίμα, γιατί είναι ένας βρωμοζηλιάρης. Γιατί, άντε ρε με το κλαμένο, αφού δεν το ’χει. Υπάρχουμε εμείς που γυρνάμε τα μπαρ και διηγούμαστε ιστορίες τρέλας, πως εμείς αντέξαμε στα δύσκολα, πως εμείς δεν μασάμε από βρισίδι, πως εμείς παίρναμε τον μονόλογο κάνοντας κάμψεις. Και αλίμονο σ’ αυτόν που θα ψελλίσει «ρε παιδιά, μήπως σας πιάσανε κότσο;». Θα τον πάρει και θα τον σηκώσει. Το αφεντικό είναι καλλιτέχνης και δεν σηκώνω κουβέντα. Και είναι καλλιτέχνης και μάγκας, γιατί αυτό κάνει αυτόματα εμένα που δουλεύω γι’ αυτόν καλλιτέχνη και μάγκα και αν δεν μπορείτε να αντιληφθείτε πως η τέχνη δεν έχει όρια να πάτε σπίτι σας να πλύνετε κανά πιάτο. Εν τω μεταξύ κάποιος είναι στο πάτωμα. Παρέα με έναν ελέφαντα.
Και φταίμε κι εμείς. Γιατί την ώρα που έπεφτε δεν τον σηκώσαμε. Γιατί την ώρα που έμπαινε ο ελέφαντας δεν μπήκαμε στον κόπο έστω να του ψιθυρίσουμε «συνάδελφε, το νου σου».
Η δουλειά να γίνεται με ευγένεια
Μικρή παρένθεση σημαντική, ωστόσο. Τα όρια της τέχνης είναι όντως διευρυμένα. Και δεν είναι μια δουλειά που μπορεί να γίνει με το σεις και με το σας. Αλλά έχουμε ευθύνη η δουλειά να γίνεται με ευγένεια. Και αγάπη. Το ωράριο να απλωθεί, όταν πρέπει και είναι αναγκαίο, αλλά αν κάποιος έχει να ταΐσει το ψάρι του να το σεβαστούμε. Και να πούμε ευχαριστώ με ειλικρίνεια στον θίασο. Και αν φωνάξουμε και βρίσουμε να έχουμε το θάρρος να ζητήσουμε συγγνώμη με ειλικρίνεια.
Και αν πρέπει να πάμε ξανά να πάμε. Αλλά να έχουμε το θάρρος να πούμε «παιδιά, πάμε ξανά εγώ φταίω συγγνώμη, δεν το εξήγησα καλά». Και να μην ξεχνάμε να αγαπάμε τους ανθρώπους που εμείς επιλέξαμε να δουλέψουν για μας. Να τους αγαπάμε, γιατί μας κάνουν σημαντικούς. Και όποιος τυχερός βρεθεί σε τέτοια δουλειά να γυρίσει τα μπαρ και να διαλέξει να μοιραστεί αυτή και όχι την άλλη ιστορία. Και να απαιτεί η κάθε του συνεργασία να γίνεται με αγάπη και ευγένεια.
Να αναλάβουμε τη συλλογική ευθύνη να προπονήσουμε ο ένας του άλλου τις άμυνες. Γιατί, δυστυχώς, κυκλοφορούν και άλλα επικίνδυνα ζώα της ζούγκλας, νυκτόβια, σε δωμάτια χωρίς μάρτυρες. Κλείνει η παρένθεση. Τη στιγμή που θα μπει ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι αργά για να σταματήσει. Μπορούμε, όμως, όλοι να φροντίσουμε να μην υπάρχει κανείς στο πάτωμα. Σε όσους με έμαθαν να μην πέφτω, ένα μεγάλο ευχαριστώ και την αγάπη μου. Σε όσους δεν σήκωσα, συγγνώμη.
