Επικίνδυνος Μητροπολιτούλης

Τον κατσάδιασε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, του την είπε και ο υπουργός Υγείας, τον κράξανε στα ΜΜΕ και όπου να ’σαι θα λάβει –ελπίζω– και η Ιερά Σύνοδος τα μέτρα της. Ο λόγος για τον μητροπολίτη Μόρφου που μας αποκάλυψε πως τον «κορωνοϊούλη» του τον έδωσε η Παναγία για να τον ταπεινώσει. Και το συγκεκριμένο θέμα θα μπορούσε να εξαντληθεί με την επανάληψη των επιχειρημάτων τα οποία είδαν πολλάκις το φως της δημοσιότητας. Πως δηλαδή πρόκειται για έναν ιερωμένο, ο οποίος έχει προφανώς παρανοήσει και ως εκ τούτου καθίσταται επικίνδυνος δεδομένου ότι παροτρύνει κόσμο να παραμείνει ανεμβολίαστος και να διακινδυνεύει την ίδια του τη ζωή. Και πως οφείλει τόσο το κράτος όσο και η Εκκλησία να βρουν τρόπους να τον μαζέψουν προτού οδηγήσει στη διασωλήνωση κι άλλους «πιστούς». Αυτά, ωστόσο, τα έχουμε ξαναγράψει δεκάδες φορές. Και μπορούμε να συνεχίσουμε να τα γράφουμε χωρίς να καταφέρνουμε –έστω και με αυτή την επανάληψη–να αγγίζουμε μια πιο βαθιά ουσία. Διότι αυτή η πιο βαθιά ουσία αποκαλύπτεται σχεδόν τρομαχτικά μόνο όταν κάνεις μια βόλτα στις σελίδες των απανταχού υποστηριχτών του στα ΜΚΔ –αρκετοί από αυτούς είναι μάλιστα μοναχοί– και αντιληφθείς πως εδώ δεν μιλάμε απλώς για έναν παρανοημένο ιερωμένο, ο οποίος έχει κάποιους οπαδούς, αλλά για ένα κοινωνικό φαινόμενο. Ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο υποδεικνύει πως νοσούμε σε πολλά επίπεδα και πως αν δεν προβληματιστούμε σε ό,τι αφορά τα γενεσιουργά του αίτια, τότε η επικινδυνότητά του δεν θα αφορά μόνο στο θέμα του κορωνοϊού. Είναι όντως τρομαχτικό να συνειδητοποιείς ότι η Θρησκευτικότητα (με Θ κεφαλαίο) έχει πλέον υποβιβαστεί στο επίπεδο μιας ακατανόητης συνωμοσιολογίας, η οποία εκπροσωπείται από τέτοιου είδους ιερωμένους και περιφέρεται στα σόσιαλ με πρωτογενείς αντιλήψεις και συνειδήσεις, που δεν διστάζουν να στέλνουν στο πυρ το εξώτερον όποιον θεωρούν πως παρεκκλίνει των δικών τους «πεποιθήσεων». Και μέσα σ’αυτές τις καμουφλαρισμένες με «θρησκευτικότητα» αντιλήψεις προωθούνται σκοταδιστικές νοοτροπίες, ρατσιστικές και αναχρονιστικές οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με την βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου για πνευματικότητα. Τι φταίει λοιπόν που φτάσαμε σ’αυτή την κατάντια; Προφανώς δεν φταίει ο εν λόγω μητροπολίτης, διότι αν είμαστε σε υγιή επίπεδα μόρφωσης και στοχασμού, κριτικής σκέψης και ηθικών αξιών, γνώσης και επίγνωσης, τότε αυτός ο τύπος θα μιλούσε μόνο στην Παναγία και δεν θα έβρισκε κανένα άλλο να ανταποκριθεί στα παρανοημένα του λογίδρια. Αλλά, δυστυχώς, όχι μόνο βρίσκει έδαφος να διαβρώνει συστηματικά την έννοια της πνευματικότητας, αλλά το κάνει και χωρίς να υπάρχει ένα αντίβαρο το οποίο να λειτουργήσει ανασταλτικά. Και γι’αυτό οφείλουμε να προβληματιστούμε. Διότι είναι μια σοβαρή ένδειξη πως αυτό που αποκαλούμε εδώ και καιρό έκπτωση αρχών και αξιών έχει αυτές τις παρενέργειες, οι οποίες είναι πιο επικίνδυνες από ό,τι μπορούμε να υποψιαστούμε, διότι δεν προάγουν μόνο σκοταδιστικές αντιλήψεις αλλά αφαιρούν την πνευματικότητα από τις αναζητήσεις μας με ύπουλο τρόπο. Και χωρίς πνευματικότητα, ο άνθρωπος χάνει το μεταφυσικό του βάθος και χωρίς αυτό το βάθος γίνεται έρμαιο των δύο του διαστάσεων ανήμπορος να αισθανθεί το μυστήριο της τρίτης. Με άλλα λόγια συρρικνώνεται τόσο ώστε να μην αισθάνεται πλέον το ρίγος του μυστηρίου της ζωής και αλλοιώνεται τόσο ώστε να μην προσδοκά σε ένα θαύμα. Και όπως γράφει ο σπουδαίος στοχαστής Παπανούτσος, «το ρίγος το φέρνουν τα τρία μεγάλα θέματα της ζωής : ο ουρανός ως η απειρότητα του κόσμου, ο πόνος και ο θάνατος ως η απειρότητα του ανθρώπου». Αυτό είναι το μεταφυσικό βίωμα και αν χάσουμε την επαφή μας μ’ αυτό, αφήνοντας παρανοημένους «ιερωμένους» και «ιερές» συνόδους εξουσίας να υποβιβάζουν την πνευματικότητα στα ποταπά τους μέτρα, η ζημιά θα είναι ακόμα πιο μεγάλη. Και σε ήθος και σε πνεύμα και σε σκέψη και σε στοχασμό και σε συναίσθηση της θέσης μας στην γεωμετρία του σύμπαντος.