Της Ελένης Ξένου
Μιλούσα με μια φίλη. Είναι στο Νοσοκομείο Αναφοράς, εδώ και 23 μέρες. Μου είπε πως πέρασε εφιάλτη. Μου μίλησε για τους ηλικιωμένους που είναι εκεί και που περνούν πολύ χειρότερα. Μόνοι τους. Ολομόναχοι. Ούτε μπορούμε να το διανοηθούμε. Αλλά οφείλουμε να το διανοηθούμε. Οφείλουμε να το σκεφτόμαστε κάθε μέρα. Πως τη στιγμή που εμείς συζητάμε γιατί είμαστε δέκα και όχι δεκαπέντε στα οικογενειακά μας τραπέζια ή τσακωνόμαστε στους διαδικτυακούς καφενέδες για το αν θα εμβολιαστούμε ή όχι, υπάρχουν συνάνθρωποί μας, οι οποίοι περνούν πραγματικό εφιάλτη. Ναι, οφείλουμε να το θυμόμαστε. Για να έχουμε επαφή με την πραγματικότητα.
Διότι αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι εκείνη των τηλεοράσεων ή των εδράνων της Βουλής ή των διαδικτυακών καφενείων. Και έχουμε καθήκον να την αναγνωρίζουμε ώστε να βάζουμε ιεραρχίες στα σημαντικά, αλλά και για να ξεχωρίζουμε τις βαθύτερες προθέσεις αυτών που παριστάνουν τους «σωτήρες». Οφείλουμε να είμαστε σε θέση να διαχωρίζουμε τη σκέψη μας από τρόπους σκέψης που δεν ανταποκρίνονται στην ανάγκη την οποία υπαγορεύει η πανδημία. Και αυτή η ανάγκη είναι να παραμείνουμε στο «εμείς» και όχι να μετατραπούμε σε ατομικιστικά αγρίμια που κοιτάζουν μόνο την προσωπική τους επιβίωση. Όπως οφείλουμε να παίρνουμε θέση απέναντι σε όλους τους πολιτικάντηδες, που συμπεριφέρονται λες και δεν ζούμε σε εποχή πανδημίας αλλά σε περίοδο εκλογών. Χωρίς κανένας τους να έχει την ικανότητα να κάνει την υπέρβαση που απαιτεί η εποχή και ο πολιτισμός μας. Παριστάνοντας τους υποψήφιους «σωτήρες» μας, την ίδια ώρα που άνθρωποι μέσα στα νοσοκομεία δεν έχουν κανένα να τους σώσει από τον φόβο και τη μοναξιά αυτής της αρρώστιας. Τραγικά ανίκανοι να εννοήσουν –σε ένα τόσο μικρό τόπο–ότι η μέγιστη πολιτική πράξη αυτή τη στιγμή είναι η ανθρωπιά.
Ναι, οφείλουμε να το θυμόμαστε. Διότι διεφθαρμένος δεν είναι μόνο όποιος έφαγε χρήμα εις βάρος του τόπου αλλά και αυτός ο οποίος σε μια τέτοια πρωτόγνωρη κρίση εκμεταλλεύεται προς ίδιον συμφέρον την υγεία και την ψυχολογία του κόσμου για να παριστάνει τον «αδιάφθορο σωτήρα». Γι’αυτό, οφείλουμε να θυμόμαστε. Διότι αν πραγματικά θέλουμε να βγει κάτι καλό από αυτή την πανδημία ας είναι να ξεσκεπαστούν νοοτροπίες, οι οποίες συντηρούν τον ατομικισμό και το προσωπικό συμφέρον εις βάρος του συνόλου. Ναι, η ανθρωπιά αυτή τη στιγμή είναι η μέγιστη πολιτική πράξη. Διότι, όπως έγραψε στο συγκλονιστικό του σημείωμα ο γιατρός Χάρης Αρμεύτης, «για τους ασθενείς αυτή η πανδημία αποτελεί μια τρομακτική εμπειρία μοναξιάς και εγκατάλειψης. Δυστυχώς, ο θάνατος από τον κορωνοϊό βιώνεται μοναχικά καθώς αλλάζει ένα βασικό στοιχείο του πολιτισμού μας, που είναι το καταλυτικό γεγονός του τέλους της ζωής να το βιώνουμε συλλογικά για να καταπραΰνει τον πόνο και να βοηθά να ξεπεράσουμε τη θλίψη.
Πολιτισμός δεν είναι άλλο από το ‘εμείς’ στη ζωή και τον θάνατο. Σήμερα, ίσως όσο ποτέ άλλοτε, πρέπει να στηρίξουμε τους δίπλα μας, τους μοναχικούς ασθενείς και όλους αυτούς που βιώνουν την απώλεια μόνοι. Το πιο δυνατό μήνυμα αυτά τα Χριστούγεννα δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό της αγάπης και της στήριξης προς όλους αυτούς που δίνουν χωρίς βοήθεια την μάχη ενάντια στον θάνατο». Αυτά δεν τα είπε κανένας από τους πολιτικούς μας. Και κανένας από τους ιερωμένους μας. Αντιθέτως, ο καθένας λέει το δικό του. Εκείνο που θα εξυπηρετήσει το δικό του παιχνίδι εξουσίας. Καμιά υπέρβαση. Κανένας τους αντάξιος των περιστάσεων. Και μείς, αν κάτι οφείλουμε, είναι να μη γινόμαστε έρμαια του ξοφλημένου τρόπου σκέψης τους. Γιατί, όπως πολύ σωστά το έθεσε ο κ. Αρμεύτης, «τίποτα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία ή άλλοθι όταν έχουμε να κάνουμε με τη διαφύλαξη της ανθρώπινης ζωής». Και αυτό οφείλουμε να το θυμόμαστε. Διότι το έχουμε ως υποχρέωση και καθήκον απέναντι σε όλους αυτούς που έφυγαν μόνοι και αβοήθητοι και τρομαγμένοι.
