ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Πλήρης αδράνεια και αδιαφορία

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Υπήρξε πλήρης αδιαφορία. Πλήρης αδράνεια. Καμία παρέμβαση που να αναχαιτίζει το θάνατο του 15χρονου παιδιού. Σ’ αυτό καταλήγει το πόρισμα της Επιτρόπου Διοικήσεως για το θανάτου του Στυλιανού. Και σ’ αυτό ακριβώς το συμπέρασμα συμπυκνώνεται η εγκληματική ανικανότητα του κράτους να λειτουργήσει ως κράτος πρόνοιας. Ούτε οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας ανταποκρίθηκαν ως όφειλαν, ούτε και η Αστυνομία η οποία θεώρησε πως οι 22 αναφορές που έγιναν για τη συγκεκριμένη οικογένεια δεν ήταν αρκετές ώστε να τεθεί η υπόθεση στα κατεπείγοντα. Με αποτέλεσμα ένα παιδί να έχει πεθάνει. Και εμείς να περιμένουμε τις εκ των υστέρων έρευνες για να καταλήξουμε στις αιτίες θανάτου του. Με πορίσματα καταπέλτες και δηλώσεις αρμοδίων υπουργών περί διαθεσιμότητας.

Με συγκλονισμούς (διαδικτυακούς και μη) και με πολιτικούς καβγάδες από τηλεοράσεως για το ποιον βαραίνει η ευθύνη. Με ένα δηλαδή εκ των υστέρων μπλα-μπλα που δεν αναιρεί ούτε τον θάνατο του Στυλιανού, αλλά ούτε και τη νοοτροπία πάνω στην οποία έχουμε χτίσει το λεγόμενο κράτος πρόνοιας. Διότι, όταν διαβάσει κανείς το πόρισμα της Επιτρόπου και ανιχνεύσει τι κρύβεται κάτω από τις παραγράφους του, τότε θα συνειδητοποιήσει για ακόμη μία φορά πως το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό από τον καταμερισμό ευθυνών ή από τη λήψη πειθαρχικών ή άλλων μέτρων. Και ο λόγος που είναι πιο βαθύ είναι γιατί η δημιουργία ενός κράτους πρόνοιας δεν υπήρξε ποτέ προτεραιότητα των εκάστοτε κυβερνώντων, δεν επένδυσε κανείς σ’ αυτό και δεν έδωσε ποτέ κανείς τη δέουσα σημασία.

Αν ήταν προτεραιότητα τότε δεν ερχόμαστε κάθε φορά στο εκ των υστέρων με έρευνες και πορίσματα και με αναζήτηση ευθυνών. Άρα αν πραγματικά μας ενδιαφέρει να εστιάσουμε στο τι φταίει και όχι στο ποιοι φταίνε, τότε επιβάλλεται να παραδεχτούμε πως δεν είμαστε ένα κράτος πρόνοιας αλλά ένας κράτος στο οποίο η πρόνοια αντιμετωπίζεται με την ίδια νοοτροπία που αντιμετωπίζεται κάθε τι το οποίο προϋποθέτει μια ευρύτερη αντίληψη και παιδεία. Δηλαδή με τσαπατσουλιά, προχειρότητα και αδιαφορία. Και ο λόγος είναι γιατί αυτές οι ομάδες πολιτών οι οποίες χρειάζονται στήριξη δεν είναι «εξαργυρώσιμες» σε ψήφους, δεν λογαριάζονται σαν ομάδες ισχύος, δεν έχουν τη δύναμη να ασκήσουν πιέσεις κάτω από το τραπέζι, δεν έχουν κάποιο συνδικαλιστή να περιφέρει τα δικαιώματά τους προς ανταλλαγή ποσοστών, δεν έχουν καν δυνατότητα να ακουστεί η φωνή τους.

Με πιο απλά λόγια αντιμετωπίζονται σαν ομάδες «δευτέρας κατηγορίας» κι αυτό όσο αφοριστικό κι αν ακούγεται άλλο τόσο είναι πραγματικό γιατί με αυτή τη νοοτροπία πορεύονται οι εκάστοτε πολιτικοί μας, οι οποίοι εστιάζουν μόνο στις ομάδες πολιτών που εξυπηρετούν τα δικά τους μικροκομματικά συμφέροντα. Γι’ αυτό δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας και γι’ αυτό ερχόμαστε πάντα εκ των υστέρων να συγκλονιστούμε πάνω από πτώματα παιδιών είτε αυτά είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας είτε παιδιά αλλοδαπών που είχαν την κακή τύχη να βρεθούν εδώ. Αυτοί οι πολίτες «δευτέρας κατηγορίας» προσπαθούν να βρουν διέξοδο είτε μέσω της Αστυνομίας είτε μέσω της Κοινωνικής Ευημερίας, με τους πρώτους να μην είναι καν σε θέση να διαγνώσουν τον κίνδυνο και τους δεύτερους να εστιάζουν στην υποστελέχωσή τους, αντί στο καθήκον που καλούνται να επιτελέσουν.

Και είναι τουλάχιστον τραγικό να προβαίνουν σε στάση εργασίας οι κοινωνικοί λειτουργοί για να υποστηρίξουν τους συναδέλφους τους που «θυματοποιήθηκαν» από το πόρισμα. Διότι τα μόνα θύματα αυτής της ιστορίας είναι ο Στυλιανός και όλα τα παιδιά που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Κι αν οι ίδιοι θεωρούν πως δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους γιατί δεν τους παρέχονται τα μέσα, θα έπρεπε εδώ και χρόνια να είχαν κατεβεί στους δρόμους και να διεκδικήσουν ό,τι χρειάζεται να διεκδικηθεί. Γιατί δεν το έκαναν; Άρα αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του τότε οφείλουμε να αρχίσουμε με την πιο ουσιαστική παραδοχή: Πως ως κράτος πρόνοιας είμαστε εγκληματικά ανεπαρκείς.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση