Του Πάρη Δημητριάδη
Από τα γελοία αλλά όχι αστεία καμώματα του Παναγιώτου που εμφανίστηκε σε βίντεο με μύτη παλιάτσου να γνωστοποιεί τη δημιουργία νέου κόμματος, μέχρι το ιλαροτραγικό, χολιγουντιανού τύπου show, που με την αντιπροσωπευτική του χυδαιότητα έστησε στο Σαρμ Ελ Σέιχ για να ανακοινώσει τάχα την ειρήνη στη Μέση Ανατολή ο εγωπαθής πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, η τσιρκοποίηση της πολιτικής έφτασε εντός και εκτός Κύπρου σε κορύφωση την εβδομάδα που πέρασε.
Μπορεί φυσικά ο Φειδίας ως παλιάτσος και ο Τραμπ ως ειρηνοποιός να είναι δύο περιστατικά ασύγκριτα σε έκταση και σημασία, πηγάζουν όμως από το ίδιο γκροτέσκ φαινόμενο της γελοιοποίησης της πολιτικής σε σοκαριστικά πρώτο επίπεδο. Ζούμε την εποχή πρωτοφανούς γραφικότητας στη δημόσια σφαίρα, και όσο πιο αμόρφωτος, όσο πιο θρασύς και όσο πιο αδαής εμφανίζεσαι, τόσο μεγαλύτερη προβολή και σημασία εισπράττεις και παίρνεις.
Από τη δημιουργία δηλαδή ενός νέου κόμματος στη μικρή Κύπρο μέχρι γιγαντιαία γεγονότα τεράστιας γεωπολιτικής έντασης και σημασίας, όπως η –επίσης γελοία αλλά όχι αστεία– φιέστα που έστησε ο διαταραγμένος πλανητάρχης στην Αίγυπτο για την πνιγμένη στο αίμα Λωρίδα της Γάζας, καθίσταται ξεκάθαρο πως η νηφαλιότητα και ο ορθολογισμός πέφτουν παντού σε κωματώδη κατάσταση. Ζήτω η δημαγωγία και ο λαϊκισμός.
Ειδικά για τον τραγέλαφο της λεγομένης Συνόδου Ειρήνης στην Αίγυπτο, τι να πρωτοσχολιάσει κανείς και με τι στομάχι: Την αποθέωση στην ισραηλινή Κνεσέτ, νωρίτερα την ίδια μέρα, των μεγαλύτερων μακελάρηδων των ημερών ως των μεγαλύτερων ειρηνοποιών; Ή το ότι με το γνωστό ύφος κακομαθημένου πεντάχρονου που τον χαρακτηρίζει, ο Ντόναλντ Τραμπ συνεχάρη εν μέσω θερμού χειροκροτήματος κιόλας τον Νετανιάχου για την εξαιρετική (amazing) χρήση που έχει κάνει των αμερικανικών οπλικών συστημάτων; Συγχαρητήρια δηλαδή κύριε Πρωθυπουργέ για τις χιλιάδες αμάχους που έχετε δολοφονήσει, το κάνατε με μεγάλη επιτυχία και αποτελεσματικότητα και μπράβο σας. Και να το λέει χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, χωρίς ίχνος αναστολής.
Το ότι, δε, κανονικοποιήθηκε εντελώς το εξωφρενικό αφήγημα για την πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας ως ένα… εξαιρετικό φιλέτο προς αξιοποίηση, ενόσω ακόμα δεν ξέρω κι εγώ πόσες χιλιάδες διαμελισμένοι νεκροί βρίσκονται θαμμένοι κάτω από τα ερείπια, δεν ξέρω αν αξίζει να το σχολιάσουμε ή θα ακουστεί μίζερο και διδακτικό να το πράξουμε…
Η θεοποίηση του Ερντογάν από τον Τραμπ ως ενός ακόμη γκράντε ειρηνοποιού και η αναγγελία ότι οι αρχές της Τουρκίας ανακοίνωσαν την Πέμπτη πως έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν ειδικούς προκειμένου να ανακτηθούν πτώματα θαμμένα στα συντρίμμια της Γάζας είναι μια άλλη είδηση που, ειδικά για εμάς στην Κύπρο, καλό θα ήταν να μείνει ασχολίαστη…
Για να μη μηδενίζονται φυσικά τα πάντα, ασφαλώς η εφαρμογή της εκεχειρίας, για όσο διαρκέσει, ελπίζουμε για πάντα, είναι μια θετική εξέλιξη, όπως εξαιρετικά χαρμόσυνη και ανακουφιστική ήταν η είδηση για απελευθέρωση των χιλιάδων Παλαιστινίων και των είκοσι Ισραηλινών που μετά από αδιανόητες κακουχίες και βάσανα επέστρεψαν σπίτι τους. Σε τι σπίτι επέστρεψαν οι Παλαιστίνιοι, ας το αφήσουμε επίσης ασχολίαστο. Είναι όμως σίγουρα σημαντικό που μετά από δύο χρόνια τα παιδιά της Γάζας ξύπνησαν χωρίς τον εκκωφαντικό ήχο των στρατιωτικών drones και των ισχυρών πολύνεκρων εκρήξεων πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Ευχή και επιθυμία κάθε νουνεχούς ανθρώπου η εκεχειρία να διαρκέσει και η ειρήνη να επικρατήσει για όλους τους λαούς στην πολύπαθη περιοχή. Με τα ναρκισσιστικά, αρρωστημένα τερτίπια του Τραμπ και την πολυπλοκότητα του ζητήματος κρατάμε μικρό καλάθι, δεν παύουμε ωστόσο απ’ το να ελπίζουμε.
Ένα από τα ευστοχότερα σχόλια των ημερών το έκανε νομίζω ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο, Νικόλας Σεβαστάκης: Πρόκειται, είπε, «για την εποχή των ντίλερ σε όλα τα επίπεδα, όπου μετά το στρατιωτικό όργιο έρχεται ο εμπορικός πυρετός και στο ενδιάμεσο η αποθέωση των ενόχων».
Υγ. Το γεγονός ότι αρκετά στήθη στην Κύπρο φούσκωσαν από περηφάνια για την ιστορική επιτυχία του Χριστοδουλίδη να αποτελέσει μέρος του τραγέλαφου στο Σαρμ Ελ Σέιχ, εκτιμώ πως είναι ενδεικτικό της παρακμής που, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, βιώνουμε κι εμείς ως κράτος και κοινωνία.
