Την εβδομάδα που πέρασε γονείς στη Λάρνακα ομολόγησαν ενοχή για τη φρικιαστική κακοποίηση των πέντε ανήλικων παιδιών τους. Η υπόθεση είχε αποκαλυφθεί όταν ένα από τα παιδιά βρήκε το θάρρος να μιλήσει σε εκπαιδευτικό, περιγράφοντας όσα αδιανόητα ζούσε για χρόνια μαζί με τα αδέλφια του. Οι δύο κατηγορούμενοι παραδέχθηκαν την ενοχή τους σε κατηγορίες για εκμετάλλευση ανηλίκων μέσω εξαναγκαστικής εργασίας, πρόκληση σοβαρής ψυχικής βλάβης, καθώς και επίθεση με πρόκληση σωματικής βλάβης. Παράλληλα, ο 48χρονος κατηγορούμενος, ο οποίος είναι πατριός ενός εκ των ανήλικων κοριτσιών, παραδέχθηκε ενοχή στην κατηγορία της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκου.
Σύμφωνα, εξάλλου, με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Hope for Children με αφορμή τη φετινή Ημέρα για την Προστασία των Παιδιών ενάντια στη Σεξουαλική Εκμετάλλευση και Σεξουαλική Κακοποίηση, μόνο το 2024 παραπέμφθηκαν στο Σπίτι του Παιδιού 438 κακοποιημένα παιδιά. Η πλειονότητά τους, και συγκεκριμένα το 74,4%, ήταν κορίτσια και το 25,6% αγόρια, με τον μέσο όρο ηλικίας τα 12 έτη και πιο συχνή ηλικία τα 14. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, η πλειονότητα των παιδιών που παραπέμφθηκαν και συγκεκριμένα το 70,8% είχε κυπριακή υπηκοότητα.
Επίσης την εβδομάδα που πέρασε, ένας κατάδικος μόλις 23 ετών, στις Κεντρικές Φυλακές, έθεσε τέρμα στη ζωή του μετά από πληροφορίες που τον ήθελαν να έχει μετατραπεί σε σκλάβο άλλων ισχυρών καταδίκων, πλένοντας ρούχα, καθαρίζοντας θαλάμους και εξυπηρετώντας αρρωστημένα τερτίπια τους υπό καθεστώς πίεσης που πιθανότατα δεν άντεξε.
Καθόλου ευκαταφρόνητη και η είδηση που κυκλοφόρησε την περασμένη Πέμπτη ότι μαθητές του Λυκείου Βεργίνας στη Λάρνακα, όπως φάνηκε σε φωτογραφίες που ανέβασαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αφού ξερίζωσαν συμβολική πινακίδα που είχε τοποθετηθεί απέναντι από το σχολείο τους, η οποία έγραφε «οδός παιδιών της Γάζας», προκάλεσαν περαιτέρω βανδαλισμούς εντός του σχολικού χώρου, χαιρετώντας ναζιστικά και ζωγραφίζοντας σβάστικες.
Ούτε ωστόσο οι παραπάνω ειδήσεις των τελευταίων ημερών, ούτε άλλες του προηγούμενου διαστήματος αλλά και ευρύτερα, που σε πολλές περιπτώσεις ήταν πολύ πιο σοκαριστικές και πολύ πιο σοβαρές, φαίνεται να σκανδάλισαν το πουριτανό και σεμνότυφο κοινό της κοινότητάς μας στον βαθμό που τα κατάφεραν οι περιβόητες ζωγραφιές Γαβριήλ.
Παράλληλα, κανένα από τα προαναφερθέντα θέματα δεν προσφέρθηκε για εργαλειοποίηση σε μορφή rage bait από γραφικές πλην όμως επικίνδυνες παρουσίες της πολιτικής ζωής του τόπου όπως ο Ευθύμιος Δίπλαρος.
Για εκείνους που δεν έχουν εξοικειωθεί με τον όρο rage bait να σημειωθεί πως πρόκειται για νεολογισμό που προκρίθηκε από το λεξικό της Οξφόρδης ως η λέξη της χρονιάς για το 2025. Η ερμηνεία, σύμφωνα με το διεθνούς κύρους λεξικό, έχει να κάνει με το περιεχόμενο που δημοσιεύεται με σκοπό να προκαλέσει έντονη συναισθηματική αντίδραση και θυμό που θα αυξήσει τη διάδραση, τις θεάσεις και τα σχόλια. Σκόπιμα ή όχι, λίγη σημασία έχει, ο κ. Δίπλαρος αυτό έκανε αναπαράγοντας τους πίνακες του Γαβριήλ. Ελπίζω πως, λίγες μέρες μετά, κι αφού μεσολάβησε διαδικτυακή ρητορική μίσους με τη σέσουλα και το σπίτι του ζωγράφου δέχτηκε επίθεση με κροτίδες, ο αντιπρόεδρος του τάχα σοβαρότερου κόμματος της Δεξιάς να αισθάνεται έστω λίγες τύψεις για τη σημασία που αναμφίβολα κατάφερε να προσελκύσει.
Τώρα, στο βασικό ερώτημα της υπόθεσης που δεν είναι άλλο από το γιατί ορισμένα έργα, που δικαιολογημένα μπορεί να είναι αντίθετα με την υποκειμενική μας αισθητική, έχουν φτάσει στο σημείο να ενοχλούν τόσο πολύ περισσότερο από τα δεκάδες πραγματικά σοβαρά σκάνδαλα της εκκλησιαστικής και της πολιτικής μας ζωής είναι ένα βαθιά υπαρξιακό ερώτημα, το οποίο καλούνται να απαντήσουν όλοι όσοι έχουν διαρρήξει αυτές τις μέρες τα ιμάτιά τους για τη δουλειά ενός καλλιτέχνη, που υπενθυμίζεται ότι προοριζόταν να εκτεθεί σε… ιδιωτικό και όχι δημόσιο χώρο.
Ενδιαφέρον στο μεταξύ θα είχε να ανατρέξει κανείς στις δηλώσεις και στις τοποθετήσεις του Δημοκρατικού Συναγερμού και των λοιπών εξαιρετικά θιγμένων συμπολιτών μας από τους πίνακες του Γαβριήλ, όταν στις αρχές του 2015 είχε γίνει η πολύνεκρη, τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού «Charlie Hebdo». Εικάζω πως η ελευθερία της έκφρασης δεν ήταν υπό διαπραγμάτευση τότε, ούτε έμπαινε σε κάποιο μικροσκόπιο προσβολής των θρησκευτικών πιστεύω.
