Του Πάρη Δημητριάδη
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς από το έρεβος της Γάζας που όσο περνάει ο καιρός μαυρίζει όλο και περισσότερο. Τι να πρωτογράψει κανείς από τις εξελίξεις αυτής και μόνο της εβδομάδας που διανύουμε.
Το γεγονός ότι απλοί άνθρωποι αλλά και θεσμικοί αξιωματούχοι ανάμεσά μας, εδώ και αλλού, εξακολουθούν με σοκαριστική τύφλα και πρωτόγνωρη ιδεοληψία να ονομάζουν αντισημιτισμό την ελάχιστη ένδειξη και εκδήλωση αλληλεγγύης απέναντι σε χιλιάδες μικρά παιδιά που λιμοκτονούν και σκοτώνονται από βομβαρδισμούς χωρίς τέλος σε αντίσκηνα, νοσοκομεία και σχολεία;
Το γεγονός ότι η δική μας κυβέρνηση μαζί με την ελληνική ανήκουν στη θλιβερή μειοψηφία των ευρωπαϊκών κρατών που την ώρα της κρίσης φάνηκαν εξωφρενικά κατώτεροι των περιστάσεων αποδεικνύοντας ότι το διεθνές δίκαιο, που κατά τ΄άλλα έχουμε αναγάγει σε παντιέρα εμείς οι τάχατες ηθικο και σωστοί, είναι απλώς ένα κουρελόχαρτο που το θυμόμαστε μόνο όταν αφορά τα δικά μας και μόνο συμφέροντα; Τι δικαιολογίες υπάρχουν; Ποια εθνικά συμφέροντα κρίθηκαν τόσο σημαντικά ώστε να υποτιμηθεί η έστω και ελάχιστη ανθρωπιστική βοήθεια που θα μπορούσε δυνητικά να δοθεί σε τόσους πολλούς εξαθλιωμένους αμάχους, σύμφωνα με τις κραυγές των Ηνωμένων Εθνών και όχι της προπαγανδιστικής μηχανής της Χαμάς;
Ή μήπως, από την επικαιρότητα αυτής της εβδομάδς και μόνο, να σχολιάσουμε το γεγονός ότι η αναντίλεκτα πολύ δυσάρεστη είδηση της δολοφονίας δύο Ισραηλινών στην Ουάσινγκτον ιεραρχήθηκε για ακόμη μία φορά στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και στην πλειοψηφία των newsroom ως σημαντικότερη από τον θάνατο εκατοντάδων Παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας την τελευταία μόνο εβδομάδα;
Γενικώς, αυτό που η ζωή ενός Ισραηλινού ιεραρχείται ως εκατό φορές σημαντικότερη από τη ζωή ενός Παλαιστινίου είναι μάλλον η πεμπτουσία του προβλήματος. Σκεφτείτε πόσες αναλύσεις επί των αναλύσεων έχουν γίνει για τους διακόσιους κάτι ομήρους που απήγαγε η Χαμάς, με εκτενή ρεπορτάζ για το προσωπικό background της καθεμιάς και του καθενός ξεχωριστά και την ίδια ώρα πόσο απαξιωτικά και υποτιμητικά αντιμετωπίζονται οι χιλιάδες νεκροί Παλαιστίνιοι που σκοτώνονται και δολοφονούνται καθημερινά δίχως έλεος και χωρίς τέλος.
Έχει γίνει πέρα για πέρα ξεκάθαρο: Το «ποτέ ξανά» του Ολοκαυτώματος δεν αφορά σε όλους τους λαούς. Αφορά μόνο σε μερικούς. Με τον πιο βάναυσο τρόπο, αυτό μας δίδαξε η κορύφωση της κρίσης στην ισοπεδωμένη Γάζα.
