Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πάει και η απαγόρευση της παράστασης στη Σωτήρα, δεν έγινε, ξεσπαθώσαμε, γράψαμε, είπαμε, αντιδικήσαμε, χαρακτηρίσαμε, γίναμε τιμωροί και επιτιμητές, κάναμε τον εβδομαδιαίο μας χαμό, έτσι για το ασικλίκι μας βρε αδελφέ. Μετά ήρθαν τα επεισόδια στο Τσίρειο Στάδιο στη Λεμεσό, και ξαναπιάσαν φωτιά τα πληκτρολόγια και αρχίσαμε τους αφορισμούς για τους νέους που τα έχουν όλα και αντί να ευχαριστούν την τύχη τους αυτοί σπάνε τα γήπεδα, είπαμε για το βρώμικο ποδόσφαιρο, που αν και ολόκληρο το σώμα του έχει πάθει σηψαιμία οι υπεύθυνοι αρνούνται να ακρωτηριάσουν νοσούντα μέλη… γιατί ξέρουν ότι ποτέ δεν πεθαίνει η μάππα. Τι κι αν δεν πηγαίνουν στα γήπεδα οι οικογένειες και οι πραγματικοί ποδοσφαιρόφιλοι, καϊλές που τους έπιασε. Τώρα για τις δηλώσεις περί βασιλευούσης διαφθοράς που εκστομίστηκαν πριν από μερικές εβδομάδες διά στόματος σημαινόντων προσώπων της Δημοκρατίας θυμηθήκαμε ότι είμαστε χριστιανοί και αμέσως ψελλίσαμε «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόµατί µου και θύραν περιοχής περί τα χείλη µου» και όχι για να μην αμαρτάνουμε, όχι, αλλά δεν μας κόφτει, έτσι είναι, κρύψε να περάσουμε, εκλογές έρχονται, και ο ζητών… αμειφθησεται.
Γενικά, οι αντιδράσεις μας είναι κάτι σαν το κλείσιμο των ανακοινώσεων σημαινόντων προσώπων, «μετά τούτων, επέστρεψεν εις τα ίδια». Επιστρέφουμε στη θαλπωρή του σπιτιού μας και περιμένουμε κάτι να μας ξαναθυμώσει και να πιάσουμε ξανά δουλειά, να ξαναγίνουμε ThunderCats και να γίνει χαμός εκεί έξω και ξανά στο μαγκανοπήγαδο… Αυτά σκεφτόμουν τις προάλλες και αναζητούσα κι εγώ με τη σειρά μου ένα καυτό κοινωνικό θέμα για να στηλιτεύσω, ένα πολιτιστικό ατόπημα, ένα καλλιτεχνικό στραβοπάτημα, κάτι ρε παιδί μου για να κάνω κι εγώ τον πόλεμό μου, τι μόνο ο Δον Κιχώτης και ο Σάντσο Πάντσο είναι πολεμιστές… Διαβάζοντας, λοιπό, διάφορα πράγματα, και ταξιδεύοντας στον θαυμαστό κόσμο των κοινωνικών δικτύων είδα μία φωτογραφία από την κατεδάφιση της Έπαυλης Λανίτη στη Λεμεσό, και σκέφτηκα αμέσως ότι δεν είναι δυνατόν, μάλλον καμιά παλιά φωτογραφία είναι… αλλά αμέσως διαψεύστηκα. Αντιλαμβάνομαι ότι το αντίτιμο της εξαγοράς δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση να εξευρεθεί, αν ήθελε ο Δήμος Λεμεσού να αποκτήσει τη γη, και η οικογένεια στην οποία ανήκει φυσικά και θέλει να έχει οικονομικό όφελος από αυτή την περιουσία της. Τελικά, η ιστορική έπαυλη Λανίτη, που χτίστηκε το 1950 , θα δώσει τη θέση της σε τρεις ουρανοξύστες ύψους 37 ορόφων, που θα έχουν άπλετη θέα στη θάλασσα. Διότι, τι λείπει από το παραλιακό μέτωπο της Λεμεσού, που λέει κι η παροιμία; Μα φυσικά ουρανοξύστες, διότι ξεπεράσαμε τις εποχές του σπιτιού οκέλλα και φτάσαμε στην κάθετη ανάπτυξη, σε πόλεις και… ευτυχώς στα χωριά ακόμα (αλλά τρέμετε πεύκοι και καβάκια)! Διότι, σου λένε οι αναπτυξιολόγοι του real estate, στο Ντουμπάι, στο Μονακό ή στη Σαγκάη είναι πιο έξυπνοι; Όχι δα.
Δεν είμαι αθεράπευτα ρομαντικός, καταλαβαίνω ότι «Money makes the world go around», οι πόλεις αλλάζουν, αλλά έτσι απότομα; Φαντάζομαι έχει εκπονηθεί πολεοδομικό master plan, έχει γίνει μελέτη για ενδεχόμενες περιβαλλοντικές επιπτώσεις, οι αρχιτεκτονικοί σχεδιασμοί και τα παρόμοια είναι όλα εντάξει, και δεν έχουμε αρχίσει να χτίζουμε καπάλι ώσπου έχει γη; Όπως και να ’χει, αυτοί μπροστά και θάλασσα θα βλέπουν και το φως του ήλιου θα λούζονται, οι από πίσω όμως; Και δεν θα είναι όπως στο θέατρο ή στη συναυλία που μπορείς και να πεις, «συγγνώμη μήπως θα μπορούσατε;». Άπαξ και χτιστεί το θεριό, τέλειωσε. Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι, η ανάπτυξη δεν είναι στρεβλή, πάει προς όλες τις κατευθύνσεις, είναι και καθ’ ύψος και κατά πλάτος, αφού στο νησί, ένθεν κακείθεν ή μαρίνες θα απλώνουμε σε θάλασσες και παραλίες ή ουρανοξύστες θα ορθώνουμε. Γιατί, συγγνώμη οι Λουζινιανοί που έχτιζαν γοτθικούς ναούς στη χώρα μας ήταν καλύτεροι; Βέβαια, έτσι που το πάμε επειδή δεν μας βάζει ο τόπος στις πόλεις, θα αρχίσουμε να προχωράμε και εκτός πεδιάς… αλλά επειδή δεν υπάρχει και κανένας να μας το σφυρίξει, εμείς ακολουθούμε το «πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής», αλλά ξεχνάμε πάντα ότι μπορεί να αναπτυσσόμεθα καθέτως, αλλά οριζοντίως αναπαυόμαστε!
