Του Πάρη Δημητριάδη
Στο εκρηκτικό κλίμα της προηγούμενης εβδομάδας, με τη φαραωνική σύγκρουση ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν, που έκανε ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα να στρέψει με τρόμο το βλέμμα της στην επιδείνωση της κρίσης στη Μέση Ανατολή, ο δημοσιογράφος και αρθρογράφος της Guardian, Simon Tidsall, δημοσίευσε στη βρετανική εφημερίδα ένα αρκετά εύστοχο και οξυδερκές, θεωρώ, κείμενο άποψης, που ανέδειξε μια σημαντική πτυχή της εξωφρενικής παράνοιας που εκτυλίχθηκε εντός Ιουνίου μπροστά στα μάτια μας.
Ο Νετανιάχου, ο Τραμπ και ο Χαμενεΐ, έγραψε ο πολύπειρος αρθρογράφος, είναι τρεις θυμωμένοι ηλικιωμένοι άντρες με εξουσία, που με τα αυταρχικά και παιδαριώδη τερτίπια τους ενδέχεται να τινάξουν τον πλανήτη στον αέρα. Προφανώς, ο Tidsall αναφερόταν στο ενδεχόμενο πυρηνικής καταστροφής, που, αν θέλουμε στο μεταξύ να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, μόνο και μόνο που ως ανθρωπότητα φτάσαμε στο σημείο να το συζητάμε ως σοβαρή και αρκετά υπαρκτή πιθανότητα αποτελεί ήττα.
Σε κάθε περίπτωση, όσο κι αν τα γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα και παιχνίδια ανέκαθεν διαδραμάτιζαν και φυσικά εξακολουθούν να διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις, ο παράγοντας της ιδιοσυγκρασίας των ανθρώπων που σε κρίσιμες ιστορικές καμπές βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας είναι νομίζω επίσης πολύ σημαντικός και όπως ορθώς έθιξε ο Simon Tidsall δεν πρέπει να παραβλέπεται.
Κανείς βεβαίως δεν αποκτά δύναμη και ισχύ από το πουθενά. Είτε μέσω δυτικού τύπου δημοκρατιών, όπως είναι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, είτε μέσω θεοκρατικών καθεστώτων όπως το Ιράν, το πολιτικό και ιστορικό συγκειμενο της κάθε χώρας προφανώς και συσχετίζεται με τους εκλεγμένους ή μη ηγέτες της. Το αποτέλεσμα ωστόσο μετρά και θα ήταν τουλάχιστον στρουθοκαμηλισμός να μην ασχολούμαστε με την αλλοπρόσαλλη προσωπική ταυτότητα και την εκκεντρική ιδιοσυγκρασία των ασκούντων εξουσία στις μέρες μας.
Πως να μην προκαλεί, για παράδειγμα, μεγάλη ανησυχία το ότι έχουμε να κάνουμε με έναν αδίστακτο εξουσιομανή νάρκισσο, όπως είναι ο νυν Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ και με έναν αιμοσταγή, παρανοϊκό εγκληματία, όπως είναι ο νυν Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου, που αμφότεροι μέσω του πολιτικού τους βίου έχουν αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας πως οι ηθικοί τους φραγμοί είναι πολύ απλά ανύπαρκτοι και μηδαμινοί; Πώς να αισθάνεται κανείς εντάξει όταν ένας δεσποτικός και βαθιά διεφθαρμένος δικτάτορας, που έχει γαντζωθεί για δεκαετίες στην καρέκλα, όπως ο Αλί Χοσεϊνί Χαμενεΐ, εξευτελίζεται με πρωτοφανή τρόπο για τα ιστορικά δεδομένα της χώρας του; Πού μπορεί να μας οδηγήσει όλο αυτό;
Οι επίσης αρρωστημένοι άνδρες που βρίσκονται στα υψηλότερα δώματα της εξουσίας σε άλλες μεγάλες αλλά και περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Βόρεια Κορέα και η Τουρκία μόνο… πρόσθετη ανησυχία προκαλούν. Με λίγα λόγια, πολλοί οι ανισόρροποι που βρέθηκαν με ισχύ στα χέρια τους εν έτει 2025. Είναι λες και μετά από μια μικρή ανάπαυλα, όπου η κατάσταση, στη Δύση τουλάχιστον, πήγε τρόπον τινά να ισορροπήσει, η διαβόητη τοξική αρρενωπότητα επέστρεψε δριμύτερη, πιο ισχυρή και πιο αδίστακτη από ποτέ.
Θα ήταν ο κόσμος μας καλύτερος αν περισσότερες γυναίκες ή λιγότερο τοξικοί άνδρες είχαν εξουσία, είναι το ρητορικό ερώτημα που επανέρχεται ξανά και ξανά όταν κάποιος επιχειρεί να προσεγγίσει το ζήτημα των πολέμων από αυτή τη σκοπιά. Θα ήταν, πιστεύω, σίγουρα πιο δίκαιος.
Για την ώρα, όλοι όσοι ονειρευόμαστε ένα κόσμο με περισσότερη αξιοπρέπεια και μεγαλύτερο σεβασμό απέναντι στην ανθρώπινη ζωή φαίνεται να αποτελούμε θλιβερή και γραφική μειοψηφία. Για την ώρα, στην πρώτη γραμμή της δημόσιας συζήτησης, τόσο στην πολιτική ζωή όσο και στα μιντιακά πάνελ, βρίσκονται άνθρωποι που ιεραρχούν την αποτελεσματικότητα των οπλικών συστημάτων και τις επιχειρησιακές δυνατότητες του άλφα και του βήτα ως σημαντικότερες ειδήσεις από το ότι αθώοι άμαχοι σκοτώνονται κάθε μέρα δίχως έλεος ή από το ότι ακόμη και σε κράτη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ο ολοκληρωτισμός τείνει να κυριαρχήσει. Έπεα πτερόεντα για όλους όσοι αντιμετωπίζουν τον πόλεμο ως ψυχαγωγία.
Ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες.
