Του Πάρη Δημητριάδη
Μια προβοκατόρικη τοποθέτηση από τον ΓΓ του ΑΚΕΛ, Στέφανο Στεφάνου, στο πλαίσιο του πρόσφατου 24ου συνεδρίου του κόμματος της Αριστεράς αποτέλεσε την αφορμή για να φουντώσει και στη δική μας χώρα ο δημόσιος διάλογος για το φαινόμενο του αντισημιτισμού ή σωστότερα για την προπαγανδιστική εργαλειοποίηση του ως φαινομένου, καθότι μιλάμε για ένα γεγονός που παραέχει βαρύ ιστορικό φορτίο για να χρησιμοποιείται τόσο ελαφρά τη καρδία. Νομίζω πως εάν δεν υποφέρει κανείς από αγκυλώσεις μπορεί πανεύκολα να αντιληφθεί για ποιο λόγο επανήλθε ως μπαμπούλας ο αντισημιτισμός .
Το πρώτο και σημαντικότερο θέμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αν θέλουμε να λεγόμαστε στοιχειωδώς άνθρωποι είναι η κορύφωση της κρίσης στη γειτονική μας Γάζα: Στη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή της Γης που για ενάμιση και βάλε χρόνο έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Ειδικά τώρα που έχει απομακρυνθεί το εξωφρενικό σενάριο της επέκτασης του πολέμου και της πυρηνικής απειλής, το οποίο, αποτέλεσε κι ένα εξαιρετικό βεβαίως περισπασμό από την καθημερινή σφαγή στην Παλαιστίνη, εκεί θα πρέπει να δοθεί επιτέλους η έμφαση από κυβερνήσεις, πολίτες και πολιτικούς: Στο πώς δηλαδή θα σταματήσουν να πεθαίνουν και να σκοτώνονται κάθε μέρα εξαθλιωμένοι άνθρωποι που πεινούν. Τα what about Σουδάν, what about Συρία, what about Υεμένη και ούτω καθεξής, έχουν υπόσταση ως ισχυρισμοί και επιχειρήματα, δεν πρέπει όμως να αποτελούν άλλοθι για να συνεχίζουν οι Παλαιστίνιοι να βιώνουν όσα ανείπωτα βιώνουν.
Σαφώς και καταδικάζουμε τον αντισημιτισμό από όπου κι αν προέρχεται όπως καταδικαστέα είναι οποιαδήποτε ρατσιστική ενέργεια, δήλωση ή πράξη που στοχοποιεί ομάδες πληθυσμών με βάση τη φυλετική, εθνοτική, θρησκευτική ή άλλη καταγωγή. Τη μεγάλη απανθρωποποίηση ωστόσο, τώρα, σήμερα δεν είναι οι Εβραίοι που τη βιώνουν με τις μεμονωμένες και αναμφίβολα καταδικαστέες επιθέσεις εναντίον τους αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι που σκοτώνονται, βασανίζονται, ξεσπιτώνονται, πεινούν και εξαθλιώνονται σε συνθήκες που παραπέμπουν στις σκοτεινότερες σελίδες της ανθρώπινης Ιστορίας.
Για τους πανομοιότυπους συνεπώς λόγους που ένας νουνεχής άνθρωπος καταδικάζει τον αντισημιτισμό και το Ολοκαύτωμα, τη μεγαλύτερη ντροπή της πολιτισμένης Δύσης κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα, ομοίως, τώρα θα πρέπει να σταθεί απέναντι στα ασύλληπτα δεινά εναντίον των Παλαιστινίων. Είναι τόσο απλό και τόσο ξεκάθαρο: Η ανθρωπιά δεν είναι α λα καρτ. Σε ό,τι αφορά στην τραγική ειρωνεία τα μεγαλύτερα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου να μετατρέπονται τώρα σε τόσο αδίστακτους θύτες, τα σχόλια, για την ώρα περιττεύουν: Προφανώς και γι’ αυτό υπάρχει ερμηνεία, εκείνο όμως που τώρα επείγει είναι η ανακούφιση του άμαχου πληθυσμού από τη φρίκη.
Πίσω στην Κύπρο και στις αντιδράσεις που προκάλεσε η τοποθέτηση του κ. Στεφάνου ας ειπωθεί κι αυτό: Όσοι θυμήθηκαν τώρα τις αγκυλώσεις της Αριστεράς και δείχνουν μια ιδιαίτερη ζέση να τις αναλύουν μάλλον τις δικές τους αγκυλώσεις και ιδεοληψίες είναι που φανερώνουν. Δεν είναι πως η Αριστερά δεν υποφέρει από ιδεοληψίες. Κάθε άλλο. Ειδικά όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία φανερώθηκαν με δραματικό τρόπο. Η χρονική στιγμή όμως που κάποιος επιλέγει να μιλήσει ή να μην μιλήσει για ένα θέμα, να προτάξει και να το ιεραρχήσει ως σημαντικό, το τι και πώς θα το πούμε και τα αντανακλαστικά που δείχνουμε απέναντι στα τεκταινόμενα που συμβαίνουν γύρω μας σε ζωντανό χρόνο έχουν μεγάλη σημασία. Εάν για παράδειγμα, τώρα, σήμερα εξακολουθείς να υπεραναλύεις τις κτηνωδίες της Χαμάς που έγιναν στις 7 Οκτωβρίου 2023 και δεν έχεις να πεις σχεδόν τίποτα για τις εκατονταπλάσιες κτηνωδίες του ισραηλινού στρατού που επαναλαμβάνονται καθημερινά από τότε -και που λάμβαναν χώρα για δεκαετίες ολόκληρες πριν- τότε μάλλον κάτι πάει πολύ λάθος με την κρίση σου. Μάλλον και με τις πηγές της πληροφόρησής σου.
Χωρίς αμφιβολία, θα ήταν προτιμότερο ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, ως ηγέτης της Αριστεράς να μην αναφερθεί σε συγκεκριμένο λαό και να δώσει έμφαση στο ανεξέλεγκτο ξεπούλημα της Κύπρου στο ξένο κεφάλαιο γενικώς που, σύμφωνα άλλωστε με την ιδεολογία του κ. Στεφάνου, δεν έχει πατρίδα. Η μεγάλη κρίση προς επίλυση όμως στην παρούσα χρονική συγκυρία ούτε ο αντισημιτισμός είναι ούτε οι ιδεοληψίες της Αριστεράς.
