Του Πάρη Δημητριάδη
Παράλληλα με την ασταμάτητη οικονομική επισφάλεια, την αποδυνάμωση και φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, την περιβαλλοντική και υγειονομική κρίση και φυσικά τους φρικαλέους πολέμους, που μετά από δεκαετίες επέστρεψαν με σοκαριστική αγριάδα και βαρβαρότητα σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή, ο 21ος αιώνας φαίνεται να έχει φέρει μαζί του και μια πνευματική διολίσθηση και κατρακύλα προς τα ευτελή και τα λαϊκίστικα αφηγήματα, τα οποία ευλόγως βρίσκουν εξαιρετικά πρόσφορο έδαφος ν’ απλωθούν και να γίνουν mainstream.
Ένα απ’ τα πολλά συμπτώματα της σάπιας αυτής κατάστασης που όσο πάει σαπίζει περισσότερο είναι οι οπαδικής μορφής ιδεοληψίες που υιοθετούνται συλλήβδην για τα ενεργά πολεμικά μέτωπα σε Ουκρανία και Γάζα. Είναι λες και οι πολιτικές αγκυλώσεις του προηγούμενου αιώνα έχουν ετεροχρονισμένα επιστρέψει για να μας αποδείξουν ότι ελάχιστα πράγματα έχουμε διδαχθεί από την πρόσφατη Ιστορία και ότι τα δύο μέτρα και δύο σταθμά έχουν πια γίνει κάτι σαν κανόνας: Καμία ουσιαστική ενσυναίσθηση απέναντι στα αθώα θύματα των πολέμων από όπου κι αν αυτά προέρχονται, χωρίς υποσημειώσεις και χωρίς αλλά.
Πρόκειται για σκέψεις που επανήλθαν στο μυαλό μου, για πολλοστή φορά, διαβάζοντας τις προάλλες τις απολύτως ορθές και δικαιολογημένες αντιδράσεις που προκάλεσε η επιεικώς παλαβή συμπεριφορά του αντισυστημικού τάχα ευρωβουλευτή μας Φειδία Παναγιώτου, ο οποίος, μαζί με μια χούφτα άλλους γραφικούς επισκέφθηκε τη Μόσχα υιοθετώντας ανερυθρίαστα και αναμασώντας απροκάλυπτα πρώτου επιπέδου ρωσική προπαγάνδα γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία - και όχι μόνο.
Πέρα βεβαίως από τη θερμή και θερμοκέφαλη υποστήριξη και απήχηση που είχαν ανάμεσα στο φιλοθεάμον κοινό των σόσιαλ του Παναγιώτου οι παλαβωμάρες που ξεστόμισε, με τα συνήθη σχόλια της μορφής «ευτυχώς που υπάρχεις εσύ να τα λες έξω από τα δόντια» κι άλλα τέτοια κουλά, κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι το γεγονός πως πολλοί από όλους όσοι ορθώς αντέδρασαν για τις επικίνδυνες ανοησίες του ευρωβουλευτή μας στη Μόσχα είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενάμιση χρόνο τώρα, για κάποιο δικό τους λόγο, δεν βρήκαν τη δύναμη να αρθρώσουν μια ξεκάθαρη καταδικαστική κουβέντα για το αδιανόητο μακελειό στη Γάζα και την ανεκδιήγητη συμπεριφορά της κυβέρνησης Νετανιάχου, είτε τηρώντας ίσες αποστάσεις είτε ακόμη χειρότερα υιοθετώντας κι αυτοί την προπαγάνδα του Ισραήλ.
Αντιστοίχως, πολλοί από όσους βρέθηκαν, ορθώς και πάλι, στην πρώτη γραμμή της αντίδρασης για την κορύφωση του ατελείωτου δράματος των Παλαιστινίων είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, τρία χρόνια τώρα, διστάζουν να ονομάσουν τη Ρωσία εισβολέα και τα αδίστακτα εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα πολέμου χωρίς ναι μεν και χωρίς αλλά.
Ελάχιστες φωνές παραμένουν αδογμάτιστες και ακέραιες απέναντι στο Διεθνές Δίκαιο και στην ανάγκη να μην παραβιάζεται ποτέ και από κανένα: Μία υπόθεση, στο μεταξύ, που για εμάς στην Κύπρο, αποτελεί, υποτίθεται, παντιέρα για την προώθηση του δικού μας ζητήματος. Η υποκρισία στα χειρότερά της δηλαδή. «Ναι μεν αλλά», από παντού.
