Του Πάρη Δημητριάδη
Παράλληλα με την ασταμάτητη οικονομική επισφάλεια, την αποδυνάμωση και φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, την περιβαλλοντική και υγειονομική κρίση και φυσικά τους φρικαλέους πολέμους, που μετά από δεκαετίες επέστρεψαν με σοκαριστική αγριάδα και βαρβαρότητα σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή, ο 21ος αιώνας φαίνεται να έχει φέρει μαζί του και μια πνευματική διολίσθηση και κατρακύλα προς τα ευτελή και τα λαϊκίστικα αφηγήματα, τα οποία ευλόγως βρίσκουν εξαιρετικά πρόσφορο έδαφος να εξαπλωθούν και να γίνουν mainstream.
Ένα απ’ τα πολλά συμπτώματα της σάπιας αυτής κατάστασης που όσο πάει σαπίζει περισσότερο είναι οι οπαδικής μορφής ιδεοληψίες που υιοθετούνται συλλήβδην για τα ενεργά πολεμικά μέτωπα σε Ουκρανία και Γάζα. Είναι λες και οι πολιτικές αγκυλώσεις του προηγούμενου αιώνα έχουν ετεροχρονισμένα επιστρέψει για να μας αποδείξουν ότι ελάχιστα πράγματα έχουμε διδαχθεί από την πρόσφατη Ιστορία και ότι τα δύο μέτρα και δύο σταθμά έχουν πια γίνει κάτι σαν κανόνας: Καμία ουσιαστική ενσυναίσθηση απέναντι στα θύματα των πολέμων από όπου κι αν προέρχονται, χωρίς υποσημειώσεις και χωρίς αλλά.
Οι παραπάνω είναι σκέψεις που επανήλθαν στο μυαλό μου, για πολλοστή φορά, διαβάζοντας τις απολύτως ορθές και δικαιολογημένες αντιδράσεις που προκάλεσε η επιεικώς παλαβή συμπεριφορά του αντισυστημικού τάχα ευρωβουλευτή μας, Φειδία Παναγιώτου, ο οποίος, μαζί με μια χούφτα άλλους γραφικούς επισκέφθηκε τη Μόσχα υιοθετώντας ανερυθρίαστα και αναμασώντας απροκάλυπτα πρώτου επιπέδου ρωσική προπαγάνδα.
Πέρα βεβαίως από τη θερμή και θερμοκέφαλη υποστήριξη και απήχηση που είχαν ανάμεσα στο φιλοθεάμον κοινό των σόσιαλ του Παναγιώτου οι παλαβωμάρες που ξεστόμισε, με αναμενόμενα σχόλια του τύπου «ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ να τα λες έξω από τα δόντια» κι άλλα τέτοια χαζά, αυτό που πραγματικά μου έκανε εντύπωση είναι το γεγονός πως πολλοί από όλους όσοι ορθώς αντέδρασαν και συνεχίζουν να αντιδρούν για τις επικίνδυνες ανοησίες του ευρωβουλευτή μας στη Μόσχα είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενάμιση χρόνο τώρα δεν βρήκαν τη δύναμη ή το θάρρος να αρθρώσουν και να διατυπώσουν μια ξεκάθαρη καταδικαστική κουβέντα για το αδιανόητο μακελειό στη Γάζα και κυρίως για την ανεκδιήγητη συμπεριφορά της κυβέρνησης Νετανιάχου. Για κάποιο δικό τους λόγο και παρότι λαλίστατοι στο θέμα της Ουκρανίας, για τη σφαγή των αμάχων στη Γάζα είτε τηρούν ίσες αποστάσεις είτε ακόμη χειρότερα υιοθετούν κι αυτοί τη νηπιακού επιπέδου προπαγάνδα του Ισραήλ.
Αντιστοίχως, πολλοί από όσους βρέθηκαν και συνεχίζουν να βρίσκονται, ορθώς και πάλι, στην πρώτη γραμμή της αντίδρασης για την κορύφωση του ατελείωτου δράματος των Παλαιστινίων είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, τρία χρόνια τώρα, διστάζουν να ονομάσουν την εισβολή της Ρωσίας εισβολή και τα εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα πολέμου χωρίς ναι μεν και χωρίς αλλά.
Με λίγα λόγια, ελάχιστες φωνές παραμένουν αδογμάτιστες και ακέραιες απέναντι στο Διεθνές Δίκαιο και στην ανάγκη να μην παραβιάζεται ποτέ και από κανένα: Μία υπόθεση, στο μεταξύ, που για εμάς στην Κύπρο, αποτελεί, υποτίθεται, παντιέρα για την προώθηση του δικού μας ζητήματος. Η υποκρισία στα χειρότερά της δηλαδή: «Ναι μεν αλλά» από παντού.
