Του Πάρη Δημητριάδη
Βρισκόμαστε πολλές χιλιάδες δεντροφυτεύσεις μακριά για να θεωρηθεί ότι το αστικό πράσινο στις άχαρες τσιμεντουπόλεις μας είναι ικανοποιητικό, αξιοπρεπές και μπορεί να ανταποκριθεί με επάρκεια στις αυξανόμενες απαιτήσεις της κλιματικής κρίσης, η περσινή ωστόσο εκλογή ανθρώπων με όραμα σε αυτό το ζήτημα στις τοπικές αυτοδιοικήσεις των μεγάλων αστικών κέντρων δημιουργεί ένα momentum και μια χειροπιαστή ελπίδα που δεν πρέπει να λησμονηθεί και να χαθεί στα σκοτεινά μονοπάτια του βαθέως γραφειοκρατικού και ωχαδελφιστικού, δημοσιοϋπαλληλικού μας κράτους.
Το θέμα είναι εκκωφαντικά σοβαρό: Δεν αφορά μόνο την ποιότητα ζωής μας και χαριτωμένες κινήσεις καλλωπισμού του δημόσιου χώρου: Με δεδομένη τη συνεχή αύξηση των θερμοκρασιών και με ορατό το ενδεχόμενο ακόμη και ερημοποίησης του νησιού είναι ζήτημα της επιβίωσης των μελλοντικών ανθρώπινων γενιών και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί..
Χρειαζόμαστε πολλά και μεγαλύτερα πάρκα όπως και πολλά και πλούσια σε φυλλωσιά δέντρα σε κάθε λεωφόρο, σε κάθε στενοσόκακο και σε κάθε γειτονιά. Η ανεξέλεγκτη τσιμεντοποίηση που άρχισε με την ανεξαρτησία του κράτους, επιταχύνθηκε αναπόφευκτα θα μπορούσε να πει κάποιος μετά τα τραυματικά γεγονότα της εισβολής και εκτροχιάστηκε στη σύγχρονη εποχή για οικονομικούς κι άλλους λόγους πρέπει επιτέλους να τερματιστεί ή έστω να προσαρμοστεί αποτελεσματικά στις πράσινες επιταγές των καιρών.
Πρωτοβουλίες που κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση είναι η δημιουργία ενός Μητροπολιτικού Πάρκου στο πρότυπο πόλεων του εξωτερικού στον χώρο της Κρατικής Έκθεσης στη Λευκωσία, οι πράσινες διαδρομές και το αντίστοιχο Μητροπολιτικό Πάρκο που προωθεί ο Δήμος Λεμεσού και δημόσιοι χώροι πρασίνου όπως το Σαλίνα απέναντι από το Δημοτικό Κήπο Λάρνακας και το Γκογκέν στην περιοχή Ζακακίου. Έμφαση φυσικά πρέπει να δίνεται στο κυριολεκτικό πράσινο και όχι στη φαντεζί δημιουργία μονοπατιών ρεφλεξολογίας για παράδειγμα ή άλλων παρόμοιων ευφάνταστων ενεργειών, ευπρόσδεκτων μεν αλλά να μην ξεχνάμε πως ένα πάρκο κυρίως από δέντρα και σκίαση πρέπει να αποτελείται και ύστερα από οτιδήποτε άλλο. Ένα έλεος πρέπει επιπλέον να γίνει κάποια στιγμή με τα τσαπατσούλικα και άγαρμπα κλαδέματα που διαχρονικά λαμβάνουν χώρα εκεί και όπου έχουμε δέντρα.
Την ίδια ώρα, οι πόλεις μας πρέπει να πάψουν να εξαπλώνονται και να καταλαμβάνουν τόσο εξωφρενικά μεγάλη έκταση γης, να αποκτήσουν αστική πυκνότητα και να αναπτύξουν ή μάλλον να επαναφέρουν την αίσθηση της συνοικίας στις γειτονιές. Πρόκειται για αλληλένδετα ζητήματα που σίγουρα εμπερικλείουν πολλές υπηρεσίες της νωχελικής κρατικής μηχανής, όμως ο χρόνος στην κλεψύδρα λιγοστεύει επικίνδυνα και οι λύσεις πρέπει να τροχοδρομηθούν αμέσως.
Ίσως το μόνο που εκκρεμεί είναι οι ιθύνοντες της πολιτείας, τόσο οι αιρετοί όσο και οι μόνιμοι, να αντιληφθούν το επείγον της υπόθεσης και να αναλάβουν τις ευθύνες τους γρήγορα.
