Του Πάρη Δημητριάδη
Αν σκεφτούμε το κραχ του 2008 ως την αφετηρία μιας ζοφερής εποχής όπου η ορολογία «κρίση» μπήκε στην καθημερινή ειδησεογραφία και έκτοτε ποτέ δεν μας άδειασε, έστω για μια πενταετία, τη γωνιά, γρήγορα φτάνουμε στο συμπέρασμα πως σύντομα συμπληρώνουμε δύο ολάκερες δεκαετίες «πολυκρίσης», όπως καθιερώθηκε να περιγράφεται το αρρωστημένο φαινόμενο των πολλαπλών και ταυτόχρονων κρίσεων των ημερών.
Οικονομική κρίση, κοινωνική κρίση, πολιτική κρίση, θεσμική, κλιματική, υγειονομική και την τελευταία τριετία -λες και δεν ήταν αρκετές όλες οι προηγούμενες- και πολυμέτωπη πολεμική κρίση! Κάθε πέρσι και καλύτερα, με λίγα λόγια και μεστά.
Αναντίρρητα, από την περασμένη Παρασκευή, όπου άρχισε η ολομέτωπη ρήξη ανάμεσα στο Ισραήλ και στο Ιράν η αναθεματισμένη αυτή πολυκρίση έχει εισέλθει σε ακόμη πιο ανησυχητικά επίπεδα. Μιλώντας στη LiFO και στην Τίνα Μανδηλαρά, ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες εξέφρασε την πεποίθηση ότι ως ανθρωπότητα αντιμετωπίζουμε την μεγαλύτερη κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού, είπε ο συγγραφέας και δημοσιογράφος, μια εποχή όπου η ανθρώπινη ζωή υποβαθμίζεται σωρηδόν και ο άκρατος λαϊκισμός και μηδενισμός έχει κυριαρχήσει.
Σε αυτό το πλαίσιο, κι όσο κι αν είναι χρήσιμο να είμαστε ενήμεροι και ενημερωμένοι, πώς να μην γίνεται κατανοητός ο δισταγμός πολλών ανθρώπων να κρατούν απόσταση από την επικαιρότητα; Πόση τοξική και δυστοπική πληροφορία να διαχειριστεί σε μια μόνο μέρα ένας ανθρώπινος νους; Πόσο αρνητισμό; Χώρια που με την παράλληλη κρίση και στην ενημέρωση και τον ορυμαγδό παραπληροφόρησης μέσω των σόσιαλ η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο αφόρητη, χωρίς πολλές φορές να συνειδητοποιούμε καν τα πώς, τα τι και τα γιατί.
Είναι το κλείσιμο στον μικρόκοσμό μας -όσο αυτός δεν έχει επηρεαστεί- η ενδεδειγμένη λύση; Όχι απαραίτητα θα μπορούσε να ειπωθεί από τη σκοπιά της ενεργούς πολιτότητας αλλά η ψυχική μας υγεία πρέπει επίσης να τίθεται ως προτεραιότητα. Όπως έχει αρχίσει να συζητιέται πιο απενοχοποιημένα το τελευταίο διάστημα, το γεγονός ότι «κανείς δεν είναι καλά» και ότι η κατάθλιψη και άλλες ψυχικές παθήσεις έχουν γίνει κάτι σαν ένα κοινότυπο κρυολόγημα μόνο άσχετο δεν είναι ως γεγονός με τα πιο πάνω.
Ίσως, αν υπάρχει κάτι, που σε πολλά εισαγωγικά περνάει από το χέρι μας είναι η παραδοχή ότι είναι λογικό με όλα αυτά που συμβαίνουν να μην αισθανόμαστε εντελώς καλά και ότι το παράλογο είναι ίσως να συνεχίζουμε τη ζωή μας λες και δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Οι απάνθρωπες ταχύτητες με τις οποίες αλλάζουν όλα γύρω μας, ιδίως στο κομμάτι της τεχνολογικής υπερανάπτυξης, είναι ένας πρόσθετος προβληματικός παράγοντας. Σε κάθε περίπτωση, η καθεμία και ο καθένας μας μπορεί μάλλον να βρει προσωπικούς μηχανισμούς διαχείρισης της κατάστασης. Ζητείται πάντως ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Σε όλα τα επίπεδα.
