Του Σταύρου Χριστοδούλου
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Με σεξιστικά υπονοούμενα, ρατσιστικά αστεία και μισές συγγνώμες, από κάτι τύπους που αρνούνται να δεχτούν ότι αυτό που τους καταβρέχει δεν είναι ψιλόβροχο αλλά φτύσιμο. Γι’ αυτό προτού ασχοληθούμε με τα «λεκτικά ολισθήματα», όπως την τελευταία χοντράδα του βουλευτή της ΔΗΠΑ Αλέκου Τρυφωνίδη, αξίζει λίγο να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας.
Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω για να σκαλίσουμε τη μούχλα των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Όσοι μεγαλώσαμε άλλωστε εκείνη την εποχή και βιώσαμε στο πετσί μας την «αντρίλα» της, ξέρουμε πως στην νήσο των Αγίων το πρόβλημα δεν ήταν η παραβίαση της πολιτικής ορθότητας. Αλλά μια υφέρπουσα ρατσιστική νοοτροπία που εχθρευόταν τη διαφορετικότητα και που αντιμετώπιζε τις γυναίκες ως κομπάρσους σε μια κοινωνία όπου πρωταγωνιστούσαν οι άντρες. Ας μην πάμε λοιπόν τόσο παλιά. Ούτε καν στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν στα περιοδικά πουλάγαμε πνεύμα με ερωτήματα του τύπου «στήθος ή μπούτι;». Ας μείνουμε στα σχετικά πρόσφατα.
Συγκεκριμένα στο 2015, όταν ο τότε βουλευτής του ΔΗΣΥ Ανδρέας Θεμιστοκλέους συζητούσε με τη βουλευτή του ΑΚΕΛ Ειρήνη Χαραλαμπίδου για ένα θέμα που αφορούσε στον ανδρισμό και τους gay. Τότε λοιπόν ο ανθός του κοινοβουλευτισμού ξεστόμισε την απίστευτη ατάκα: «Αν όμως η κ. Χαραλαμπίδου εννοεί τον σωματικό ανδρισμό, δηλώνω παντελώς αναρμόδιος προς την επιμέτρησή του και αναγνωρίζω την κ. Χαραλαμπίδου ως την πλέον αρμόδια». Τι να περιμένει κανείς από κάποιον όπως ο Θεμιστοκλέους λέχθηκε τότε, σε μια προσπάθεια να υποβαθμιστεί το θέμα.
Ναι, αλλά από τον Προδρόμου; Από τον Πρόδρομο με τα καλά πτυχία και την πολιτική κουλτούρα η αλήθεια είναι πως αναμέναμε πολλά. Γι’ αυτό προκάλεσε σοκ η δήλωσή του στον Τσουρούλλη, ένα χρόνο αργότερα, για την απόσυρση της Αννίτας Δημητρίου από το ψηφοδέλτιο της Λάρνακας: «Πάμε σε εκλογές και όχι σε καλλιστεία». Επειδή μάλλον ήταν υπερβολικά ξανθιά και υπερβολικά όμορφη και ο λόγος της δεν ξεχείλιζε τεστοστερόνη. Από τότε πέρασαν μόλις έξι χρόνια και ο Πρόδρομος, μαζί με διάφορους άλλους κουστουμαρισμένους, τρώνε τη σκόνη της «κοπέλας των καλλιστείων», η οποία καταξιώθηκε ως η δεύτερη τη τάξει πολίτης της Δημοκρατίας.
Το 2016 ήταν μια ενδιαφέρουσα χρονιά, καθώς ο ανοικονόμητος ανδρισμός άλλου βουλευτή του ΔΗΣΥ ανέβασε τον πήχη του απροκάλυπτου σεξισμού. Αυτή τη φορά πασπαλισμένου με χυδαιότητα, αφού ο βουλευτής Ανδρέας Κυπριανού αποκάλεσε την Ειρήνη Χαραλαμπίδου «τσουλί». Στη συνέχεια δε, τοποθέτησε το κινητό του κάτω από τη φούστα της, προσπαθώντας να βγάλει φωτογραφία.
Έπειτα από όλα αυτά και αφού κατανοήσαμε ότι ο πολιτικός πάτος είναι μια πολύ σχετική έννοια, θα ανέμενε κανείς ότι όλοι γίναμε λίγο σοφότεροι. Ή έστω λίγο πιο υποψιασμένοι ώστε να βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό μας προτού μιλήσουμε. Ιδιαιτέρως οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί, όχι για λόγους καθωσπρεπισμού αλλά επειδή αυτό επιβάλλει το πολιτικό ήθος.
«Να σταματήσει να αλλάζει ταγέρ και να έρθει στη Βουλή να λύσουμε το πρόβλημα» δήλωσε ο Αλέκος Τρυφωνίδης για την υφυπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας Αναστασία Ανθούση. Επαναλαμβάνω, ο Τρυφωνίδης για την Ανθούση! Η οποία σε επίπεδο ικανοτήτων και αποτελεσματικότητας «παίρνει τον τζιαι φέρνει τον άποτο» για να το θέσω όσο πιο λαϊκά και όσο πιο κομψά γίνεται.
Μετά από τον χαμό που ξέσπασε στα social media τα μάζεψε ο πληθωρικός Αλέκος, δηλώνοντας ότι «λόγω της έντασης της στιγμής το σχόλιο που έγινε για την κυρία υφυπουργό οφειλόταν σε λεκτικό ολίσθημα». Καλώς το μάζεψε. Και μακάρι να μην υποπέσει ξανά, ούτε αυτός ούτε άλλοι «παντελονάτοι» συνάδελφοί του, σε αντίστοιχο ολίσθημα. Πλην όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Με τις συγγνώμες δεν πάμε μπροστά.
Το 2022 το πλατσούρισμα στα λασπόνερα του σεξισμού, της ομοφοβίας και του ρατσισμού είναι ασυγχώρητο λάθος. Δεν γίνεται να υποδυόμαστε τους πολιτισμένους και να παλεύουμε ακόμα με τα αυτονόητα. Αυτοί οι άνθρωποι θα αντιληφθούν το κόστος μόνο εάν εισπράξουν την απαξίωση. Γιατί ένας τόπος τους αξίζει: βαθιά στον πάτο του σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
