Του Σταύρου Χριστοδούλου
Πέρυσι τον Μάρτιο είχα δημοσιεύσει ένα κείμενο, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, με τίτλο: «Ο αθόρυβος Κωνσταντίνος Κόμπος». Η αποτίμηση, τόσο για τη δουλειά όσο και για την εικόνα του, ήταν θετική εξ ου και ο χαρακτηρισμός «εξόχως αποτελεσματικός». Μεταξύ άλλων σημείωνα και τα εξής: «…μας είχε προϊδεάσει για τις ικανότητές του με το σχέδιο Αμάλθεια που έβαλε την Κύπρο στον χάρτη των εξελίξεων στο Ισραήλ και την ευρύτερη περιοχή. Η επίσκεψη στον Λευκό Οίκο αποτελεί συνέχεια της καλής δουλειάς που γίνεται εδώ και καιρό στο υπουργείο Εξωτερικών…».
Χωρίς να αναιρώ όσα έγραψα πριν από ένα χρόνο, η συνέντευξη που έδωσε ο υπουργός στην Ελένη Βρεττού την περασμένη Δευτέρα με οδηγεί στην εξής σκέψη: είτε ο Κωνσταντίνος Κόμπος ήταν σε μια ιδιαιτέρως κακή ημέρα (προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για τη διάψευση της δήλωσης του Προέδρου από το Ιράν) είτε πάτησε την μπανανόφλουδα της εξουσίας (η οποία δεν είναι άλλη από την οίηση που έχει «προσβάλει» πολλούς συναδέλφους του στο παρελθόν). Την απάντηση τη γνωρίζει μόνο ο υπουργός. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν χρήσιμο για τον ίδιο εάν έμπαινε στον κόπο να ξανακούσει τον εαυτό του. Η Βρεττού, μία από τις καλύτερες δημοσιογράφους των ηλεκτρονικών Μέσων που έχει το χάρισμα να εκθέτει με φλεγματικό τρόπο τον συνομιλητή της, έκανε μια συνέντευξη κέντημα. Ο δε υπουργός, με την ορμή του πολιτικού που κατέχει την απόλυτη αλήθεια, έβγαλε την εικόνα ξερόλα, ο οποίος δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του.
Τα πράγματα όμως είναι απλά, για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά και τη χώρα δυστυχώς. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης έκανε μια δήλωση, η οποία εκ του αποτελέσματος κρίνεται απαράδεκτη. Είπε ότι έπειτα από αίτημα του Ιράν θα μετέφερε μήνυμα στο Ισραήλ. Κατ’ αρχάς, ως έμπειρος διπλωμάτης και επί χρόνια ΥΠΕΞ θα έπρεπε να γνωρίζει ότι αυτά δεν λέγονται δημόσια. Ακόμα και να ισχύουν. Πόσο μάλλον που η ιρανική κυβέρνηση τον διέψευσε, αφήνοντας εκτεθειμένο τόσο τον ίδιο προσωπικά όσο και την Κυπριακή Δημοκρατία. Η αντιπολίτευση, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο άλλωστε, άδραξε την ευκαιρία για να κουνήσει το δάκτυλο στον Πρόεδρο. Η Αννίτα Δημητρίου δήλωσε: «Η σοβαρότητα της κατάστασης είναι τέτοια που δεν επιτρέπει κανέναν επιπόλαιο επικοινωνιακό χειρισμό». Ο Στέφανος Στεφάνου, στο ίδιο πνεύμα, τόνισε: «Οι εξελίξεις στην περιοχή μας δεν προσφέρονται για εσωτερική κατανάλωση».
Τι κάνει το κυβερνητικό επιτελείο σε μια τέτοια περίπτωση; Διαχείριση κρίσης. Με σοβαρότητα και χαμηλούς τόνους προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Η χειρότερη τακτική σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η επίθεση, η οποία, όταν συνοδεύεται από θράσος, μπορεί να αποδειχτεί καταστροφική. Και καλά ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος, ας πούμε ότι λόγω εκρηκτικής ιδιοσυγκρασίας μπορεί να λέει καμιά κουβέντα παραπάνω. Ο Κωνσταντίνος Κόμπος, όμως, ένας μετρημένος και εγγράμματος πολιτικός, δεν επιτρέπεται να καταφεύγει σε παλαιοκομματικές απολυτότητες.
Ζούμε σε ζοφερούς και δύσκολους καιρούς όπου ο καθένας από εμάς οφείλει να αποδεικνύει τον εαυτό του διαρκώς. Πολύ περισσότερο οι πολιτικοί, καθώς μοιραία τούς ακολουθεί μια αχλή καχυποψίας. Στην πίσω αυλή μας διεξάγεται ένας πόλεμος, οι συνέπειες του οποίου μπορεί να επηρεάσουν την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Όταν από τα μπαλκόνια της Λεμεσού μπορούμε να δούμε τους φονικούς πυραύλους στον σκοτεινό ουρανό, είναι φανερό πως δεν μας παίρνει να παίζουμε με τη φωτιά. Απαιτείται λοιπόν –και απαιτούμε οι πολίτες– σοβαρότητα. Οι επικοινωνιακές δηλώσεις κρότου λάμψης είναι ανεπίτρεπτες. Τελεία. Υπάρχουν πολλά άλλα θέματα που προσφέρονται για εσωτερική κατανάλωση και αντιπαράθεση – η εξωτερική πολιτική ας μείνει απ’ έξω. Το να αισθάνεται επίσης ο Πρόεδρος μεγαλύτερος από τη σκιά του είναι αρκούντως προβληματικό από μόνο του. Ο ρόλος του αρμόδιου υπουργού είναι να τον γειώσει. Κι αν ο Πρόεδρος εξακολουθεί να μην το καταλαβαίνει, τότε ο υπουργός, αν είναι υπεύθυνος, έχει μια μόνο επιλογή: να πάει σπίτι του, διαφυλάσσοντας την αξιοπρέπειά του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν βγαίνει στο ραδιόφωνο παραδίδοντας ρεσιτάλ αλαζονείας.
