Του Σταύρου Χριστοδούλου
Το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί μονοσήμαντα. Σε κάθε περίπτωση δε, δεν προσφέρεται για αφορισμούς. Ο Φειδίας αποτελεί υπαρκτό πολιτικό φαινόμενο – ένα σημείο των καιρών. Πρόκειται για σύμπτωμα της εποχής μας, όπου παγκοσμίως διαπρέπουν πολιτικά πρόσωπα τα οποία κάποτε δεν θα περνούσαν την πόρτα του κοινοβουλίου ενός κανονικού κράτους. Δεν υπάρχει άλλωστε πιο χαρακτηριστικό και ηχηρό παράδειγμα από τον Ντόναλντ Τραμπ. Όταν οι ΗΠΑ ανέδειξαν έναν πρόεδρο καρικατούρα, γιατί να μη διεκδικεί και ο Φειδίας ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή; Στην τελική είναι θέμα μεγεθών. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι και θέμα αισθητικής των ψηφοφόρων που αποφασίζουν.
Ο Φειδίας είναι ένα νέο παιδί, αμόρφωτο, απαίδευτο και ακαλλιέργητο. Μιλάει με 300 λέξεις (μεγάλο μέρος των οποίων χρησιμοποιεί λάθος) και με το απύθμενο θράσος που γεννά η αμάθεια κάνει πολιτική. Δεν είναι ούτε βλάκας, ούτε ανυποψίαστος. Είναι ξύπνιος και διαθέτει ένα μοναδικό αισθητήριο: να πιάνει τα vibes, από τη νέα γενιά κυρίως, αλλά και όλων όσοι δηλώνουν απογοητευμένοι από την πολιτική. Η ψήφος στον Φειδία είναι η επιτομή της αντισυστημικής εκλογικής συμπεριφοράς: εκφράζει απαξίωση, θυμό, χαβαλέ ή ενδιαφέρον για το καινούργιο. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να τσουβαλιάσουμε τους 70.000 ανθρώπους που τον επέλεξαν και τον ψήφισαν. Εκείνη η δεξαμενή ψήφων που τον ανέδειξε αποδείχτηκε ένα σύνθετο κράμα, με κοινή όμως συνισταμένη την τοποθέτηση απέναντι στα παραδοσιακά κόμματα.
Ο Φειδίας δεν είναι ο Οδυσσέας που υποδύεται τον Ρομπέν των Δασών και με τις πρώτες αποκαλύψεις αποδόμησης αρχίζει να «ξεφουσκώνει». Δεν έχει καμία σχέση ούτε με το τάχα μου αντισυστημικό ΕΛΑΜ, ένα κόμμα που τρέφεται από την τοξικότητα και τα πολιτικά απόβλητα της Ακροδεξιάς. Ο Φειδίας είναι ο αφρός όπου επιπλέουν οι φελλοί. Δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο και παρά το «άππωμα» της εκλογής του στο Ευρωκοινοβούλιο συνεχίζει να συμπεριφέρεται με την ελαφρότητα των influencers του διαδικτύου. Η εξαγγελία του κόμματος Άμεση Δημοκρατία, με τα μασκαριλίκια και τους ακκισμούς ενός πολιτικού παλιάτσου, ήταν συνεπής αν μη τι άλλο ως προς τις προθέσεις. Κατ’ αρχάς, για να ξεκινήσουμε από τα θετικά, θα πρέπει να τον πιστώσουμε με καλό μάρκετινγκ. Η μύτη κλόουν τού πρόσφερε τόσα views όσα θα κέρδιζε από μια πανάκριβη διαφημιστική εκστρατεία. Όσο για την απλοϊκή θέση ότι θα αλλάξει την Κύπρο με ένα App (ακόμα και τον κόσμο βαυκαλίζεται ότι θα αλλάξει), προτού τη χλευάσουμε ας αναρωτηθούμε εάν βρίσκει ακροατήριο.
Δεν νομίζω να είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να ενεργοποιήσει ξανά 70.000 πολίτες για να τον ψηφίσουν. Αλλά είμαι βέβαιος ότι εκεί έξω υπάρχει πρόθυμο ακροατήριο για να τον ακούσει. Νέοι κυρίως, αποστασιοποιημένοι από τα κόμματα, άνθρωποι που χωρίς την επιλογή που τους δίνει ο Φειδίας θα κατέληγαν στην αποχή. Σε αυτή τη φάση είναι πρόωρη οποιαδήποτε εκτίμηση, θα πρέπει να περιμένουμε τις σοβαρές δημοσκοπήσεις για να καταλάβουμε σε ποιο νούμερο θα κάτσει η μπίλια. Αλλά θα πρέπει βεβαίως να θυμόμαστε ότι το «φαινόμενο Φειδίας» στις προηγούμενες εκλογές πέρασε κάτω από τα ραντάρ των δημοσκόπων, των πολιτικών, αναλυτών και δημοσιογράφων. Γι’ αυτό θεωρώ πολύ πιθανό η προεκλογική περίοδος να διεξαχθεί με μια σκιά αμφιβολίας για ένα μέγεθος που δύσκολα μπορεί να ελεγχθεί: τους αναποφάσιστους και νεοεισερχόμενους ψηφοφόρους. Γεγονός διόλου αμελητέο καθώς όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, θα δώσουν την πιο σκληρή εκλογική μάχη που έδωσαν ποτέ.
Όσο για τους ψηφοφόρους, αυτή τη φορά, δεν θα μπορούν να επικαλεστούν τη δικαιολογία «δεν γνώριζα». Ο Φειδίας δεν κρύβεται. Εκτίθεται με κάθε δυνατό τρόπο χρησιμοποιώντας όποιο βήμα μπορεί να του προσφέρει δημοσιότητα. Αν μπείτε στον κόπο να δείτε το δημοφιλές podcast «Netcast Zone», μια σύγχρονη εκδοχή του κυπριακού καφενέ με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θα καταλάβετε ότι δεν υπάρχουν κρυμμένα χαρτιά. Ας αναλάβει λοιπόν ο καθένας την ευθύνη της ψήφου του γιατί αυτό που ξεκίνησε ως φάρσα μπορεί να καταλήξει σε ιλαροτραγωδία.
Ο κ. Σταύρος Χριστοδούλου είναι σύμβουλος Επικοινωνίας.
