Του Σταύρου Χριστοδούλου
Όταν χάθηκαν άδικα δύο ζωές, όταν κατακάηκε μια έκταση 100 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όταν χωριά ερήμωσαν κι άνθρωποι τραυματίστηκαν, όταν σπίτια και περιουσίες και δάση και καλλιέργειες παραδόθηκαν στις φλόγες, είναι λογικό ότι κάτι δύσθυμο να πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Γι’ αυτό, όπως πολλοί επεσήμαναν, στα κοινωνικά δίκτυα, κάτι τέτοιες στιγμές καλύτερη είναι η σιωπή. Ώσπου να κοπάσει ο εφιάλτης και να καθαρίσει το τοπίο. Ώστε να γίνει μια νηφάλια αξιολόγηση της κατάστασης και να καταλάβουμε τι έφταιξε γι’ αυτή την πρωτοφανή καταστροφή.
«Δεν είναι η ώρα απόδοσης των ευθυνών», δήλωσε ο Μάριος Χαρτσιώτης. Δεν είναι η ώρα επίσης για να κουνάνε το δάκτυλο δεξιά αριστερά οι υπουργοί, αλλά ας το αφήσουμε κι αυτό στην άκρη. Θα έχουμε όλο τον χρόνο άλλωστε για να το κουβεντιάσουμε, όχι όμως τώρα που ο κόσμος θρηνεί πάνω από τα καμένα. Στοιχειώδης ενσυναίσθηση επιβάλλει οι τόνοι να είναι χαμηλοί. Και εδώ βάζω μια άνω τελεία, καθώς υπάρχει ένα ακόμα θέμα που πρέπει να καταγραφεί ως εκκρεμότητα μέσα στο ζοφερό τοπίο των τελευταίων ημερών: Το χρηματοδοτούμενο από τους φορολογούμενος πολίτες ΡΙΚ που το βράδυ της περασμένης Τετάρτης αποδείχτηκε ξανά κατώτερο των περιστάσεων. Σε αντίθεση με τα ιδιωτικά κανάλια που ενημέρωναν τους πολίτες, το κρατικοδίαιτο ΡΙΚ δεν βγήκε από το πρόγραμμά του με τη βεβαιότητα μάλλον ότι αύριο θα είναι μια άλλη μέρα.
Ναι, αυτό συμβαίνει συνήθως μετά από κάθε τραγωδία. Θα γυρίσουμε σελίδα. Και θα περάσουμε στο επόμενο μεγάλο ή μικρό θέμα. Ή θα επιστρέψουμε σε όσα είναι νωπά ακόμα. Όπως ο απόηχος των αντικατοχικών εκδηλώσεων, για παράδειγμα, που κυριαρχούσε στην επικαιρότητα ώσπου ξέσπασε η φονική πυρκαγιά. Με κορυφαίο θέμα συζήτησης όσα συμβαίνουν στα ευμετάβλητα σύνορα ανάμεσα στον Δημοκρατικό Συναγερμό και το ΕΛΑΜ… «Εμείς δεν πουλάμε φαντασιώσεις. Δεν είμαστε για τα εύκολα. Δεν υποσχόμαστε το ανέφικτο. Μα το ρεαλιστικό. Δεν κρυβόμαστε πίσω από ανέξοδα ψέματα. Δεν αλλάζουμε αφηγήματα όπως μας βολεύει. Δεν επενδύουμε στον φόβο. Δεν ψαρεύουμε στα θολά νερά του λαϊκισμού. Επιλέγουμε τον πατριωτικό ρεαλισμό απέναντι στην πατριδοκαπηλία. Επιλέγουμε τον δύσκολο δρόμο: Της υπευθυνότητας, της σοβαρότητας, της αλήθειας». Αυτά είπε η πρόεδρος του ΔΗΣΥ στην αντικατοχική εκδήλωση «μνήμης, τιμής και διεκδίκησης» με αφορμή τη συμπλήρωση 51 χρόνων από την τουρκική εισβολή. Λόγια που ακούγονται καλά στ’ αφτιά ενός ακροατηρίου με δημοκρατικές ευαισθησίες. Νούσιμα λόγια, που δύσκολα μπορεί ν’ αμφισβητήσει κανείς. Εκτός κι αν υπονομεύονται από την ίδια την ομιλήτρια. Η οποία, νέα γυναίκα και σύγχρονη πολιτικός υποτίθεται, λίγο πριν έλεγε: «Η Τζύπρος εν ελληνική τζι’ εμείς είμαστε τα παιθκιά της». Δεν θα σταθούμε στο αισθητικό κομμάτι. Στίχοι άλλωστε όπως «ας όψονται που την εμαράζωσαν, να φύουν που τούντον τόπον» δεν χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση για να κατανοήσουμε σε ποιο σημείο βρίσκεται ο καλλιτεχνικός πήχης. Γι’ αυτό ας μείνουμε καλύτερα στα αμιγώς πολιτικά όπου η πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος και πρόεδρος της Βουλής (για να μην ξεχνάμε τη θεσμική της ιδιότητα) λοξοκοιτάζει με αγωνία δεξιότερα του δεξιού ακροατηρίου της.
Η Αννίτα Δημητρίου νιώθει καυτά τα χνότα του ΕΛΑΜ στον σβέρκο της κι αυτό την οδηγεί σε ενέργειες που χαρακτηρίζονται από έλλειψη ψυχραιμίας. Γιατί αν ήταν ψύχραιμη θα καταλάβαινε το αυτονόητο: κανείς δεν κερδίζει την Ακροδεξιά στο γήπεδό της. Όταν μαϊμουδίζεις τα πολιτικά φερσίματα του ΕΛΑΜ, το κοινό, ιδιαίτερα οι νεαρότερες ηλικίες, θα στραφούν στο ορίτζιναλ. Μα γιατί, αφού επί δεκαετίες ο ΔΗΣΥ κατάφερνε να στεγάζει και τις πιο ακροδεξιές τάσεις; αναρωτιούνται κάποιοι. Και φέρνουν ως παράδειγμα την πολιτική νομιμοποίηση των πραξικοπηματιών της ΕΟΚΑ Β΄ τη δεκαετία του ’70. Για τον απλούστατο λόγο ότι το πηδάλιο του κόμματος τότε κρατούσε ο Γλαύκος Κληρίδης, μια στιβαρή πολιτική προσωπικότητα που κατάφερνε να ισορροπήσει τις διαφορετικές τάσεις χωρίς να μπατάρει το κομματικό καράβι. Η σημερινή ηγεσία δεν έχει αυτή την ικανότητα. Οπότε επιστρέφουμε σε αυτό που λέγαμε στην αρχή: στην αξία της σιωπής. Food for thought εν όψει της θερινής ραστώνης.
