Του Γιάννη Ιωάννου
Ο Ερσίν Τατάρ μπορεί να απειλεί όσο θέλει για αντίποινα (συλλήψεις) για τον σφετερισμό περιουσιών των Ελληνοκυπρίων στα Κατεχόμενα. Άτομα με το προφίλ εξάλλου του Σιμόν Αϊκούτ εμπλέκονται μαζικά σε περιπτώσεις σφετερισμού τέτοιων περιουσιών. Αρκεί να κοιτάξει κανείς προς το Τρίκωμο για να το συνειδητοποιήσει. Ο Τατάρ μπορεί επίσης να το κάνει και με τακτικό τρόπο στο πλαίσιο του προεκλογικού του αγώνα ενόψει «εκλογών» τον Οκτώβριο και ως θιασώτης της λύσης δύο κρατών.
Αυτό δεν αναιρεί πως και Τουρκοκύπριοι απώλεσαν την περιουσία τους σε περιοχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σαφώς λιγότεροι, αλλά με την ειλικρινή παραδοχή πως αν θέλουμε να διατηρούμε ηθική υπεροχή έναντι της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης, για μισό αιώνα, κατοχής και αν όντως ενδιαφερόμαστε για απαλλαγή από τα δεινά της και επανένωση του τόπου οφείλουμε να μην αγγίζουμε πάνω σε αυτές τις περιουσίες. Άγγλοι, Γάλλοι και… Πορτογάλοι, εξάλλου, για χρόνια εκμεταλλεύονται την περιουσία των Ελληνοκυπρίων προσφύγων. Και Ρώσοι, και Ουκρανοί (που βιώνουν τώρα ό,τι εμείς το 1974) και φυσικά Ισραηλινοί πολίτες.
Το Περιουσιακό, εξάλλου, ήταν πάντα ένα πολύπλοκο ζήτημα, που ακόμη κι αν θεωρείται «υποδεέστερο κεφάλαιο» από την Ασφάλεια και τις Εγγυήσεις ως προς τα διαπραγματευτικά κεφάλαια του Κυπριακού, επηρεάζει άμεσα κόσμο και κοσμάκη. Ο Τατάρ κάνει και κάτι άλλο, ωστόσο. Πιέζει τόσο τα Η.Ε. μέσω της Ολγκίν –και το έπραξε κατά τη συνάντησή τους την περασμένη Δευτέρα– αλλά και την ελληνοκυπριακή πλευρά να άρει τις διώξεις και να… αποφυλακίσει τον Σιμόν Αϊκούτ. Ο Τατάρ εδώ βρίσκεται ωστόσο σε άγνοια. Και πρέπει να συνειδητοποιήσει ο ίδιος πρώτα πως, αν οι Τουρκοκύπριοι θέλουν τα δικαιώματά τους και πολιτική ισότητα σε ένα επανενωμένο ομοσπονδιακό κράτος, δεν μπορούν να ζητούν παρέμβαση στο ανεξάρτητο της Δικαιοσύνης. Καλώς ή κακώς η Κ.Δ. μετά το 1964 συνέχισε να υφίσταται και το 2004, παρά την τουρκική κατοχή, έγινε ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Δικαιοσύνη, που απορρέει και από την Ε.Ε., είναι ανεξάρτητη – παρά τα προβλήματά της. Δεν είναι όπως στην Τουρκία ή την «ΤΔΒΚ». Φυσικά αυτό σημαίνει πως και η ελληνοκυπριακή πλευρά οφείλει σε αυτό το επίπεδο όχι μόνο να το υπομνήσει στον κ. Τατάρ αλλά να τον πείσει και για το πώς δουλεύουν τα πράγματα. Και πώς θα δουλεύουν, αν υπάρξει ποτέ, στο πλαίσιο λύσης ένα συνεταιριστικό κράτος.
Η «σπουδή» Τατάρ για το Περιουσιακό είναι και ένα πεδίο στο οποίο θα κριθεί η κα Ολγκίν στο Κυπριακό. Μπορεί στην Κύπρο ενίοτε να μην είμαστε και πολύ φιλικοί με τους διάφορους ειδικούς/προσωπικούς απεσταλμένους του ΟΗΕ για το Κυπριακό και να λειτουργούμε ως «νεκροταφεία» των, αλλά αυτή τη φορά έχουμε δίκιο. Απόλυτο. Υπάρχει μια έκφραση, εξάλλου, η γνωστή με το «ρεπάνι» στην Κύπρο για τον κάθε Αϊκούτ ή για τον κάθε Ρώσο ή Ισραηλινό ή Ουκρανό ή Γερμανό ή Βρετανό καταπατητή της περιουσίας του παππού ή της μάνας μας.
Η «σπουδή» Τατάρ για το Περιουσιακό θα είναι το κρας-τεστ της κας Ολγκίν και επιπλέον θα καταδείξει, για σκοπούς καταγραφής και ανάλυσης, τα όρια και της σχέσης Τατάρ-Ερντογάν και, τελικά, πόσο εκλεκτός της Άγκυρας παραμένει ή απλώς αποτελεί (χωρίς να το ξέρει ακόμη) τελειωμένη, πολιτικά, υπόθεση για τους Τουρκοκύπριους. Θα μάθουμε σύντομα και για τα δύο.
