Του Παναγιώτη Καπαρή
Βετεράνος ήρωας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, λίγο πριν εκδημήσει εις Κύριον, άνοιξε την ψυχή του και παραδεχόταν ότι εντάχθηκε στις βρετανικές δυνάμεις, για ένα κομμάτι ψωμί, για καθημερινό φαγητό με κρέας, τότε έτρωγαν δύο φορές τον χρόνο, και για ένα με δύο σελίνια την ημέρα, ένα τεράστιο ποσό, για την εποχή εκείνη. Άλλοι πιο «μάγκες» εντάχθηκαν στις συμμαχικές δυνάμεις για να οδηγούν μοτοσικλέτες, ένα όνειρο εξωπραγματικό. Και κάποιοι άλλοι, για να κάνουν τους «μαυραγορίτες» πουλώντας ζάχαρη και κουβέρτες, πολύτιμα είδη για εκείνη την εποχή. Σε εποχές πείνας, ανέχειας και τοκογλυφίας, η ένταξη στις συμμαχικές δυνάμεις, για να πολεμήσουν τον άξονα Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας, ήταν μια λύση, ήταν μια περιπέτεια, ήταν μια διέξοδος για τους νέους της εποχής, οι οποίοι δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Τα περί κινδύνου για τη ζωή τους, περί αιχμαλωσίας και περί ταλαιπωρίας, ήταν άγνωστα γι’ αυτούς ζητήματα, όπως άγνωστα είναι πάντα για τους νέους.
Δεν ήταν όλοι έτσι, κυρίως οι μεγαλύτεροι στην ηλικία. Υπήρχαν οι ιδεολόγοι οι οποίοι εντάχθηκαν στις συμμαχικές δυνάμεις για να υπερασπιστούν την ελευθερία των λαών, ακόμη και για να θυσιαστούν για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο ήρωας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος άνοιξε την ψυχή του, έλεγε ότι πολλοί από εμάς, οι οποίοι δεν είχαμε ιδεολογικά κίνητρα, αγωνιστήκαμε χωρίς να δυσανασχετούμε, εκεί όπου μας έταξαν οι Βρετανοί αξιωματικοί μας. Μερικοί πολέμησαν σαν λιοντάρια, άλλοι αιχμαλωτίστηκαν και αρκετοί θυσιάστηκαν. Υπήρχαν, έλεγε με «πίκρα» και αυτοί, κυρίως ιδεολόγοι, οι οποίοι, άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν, αφού έτρεχαν σαν τα «ελάφια» για να φύγουν από τα πεδία των μαχών. Όμως κάτω από τις πύρινες βροχές, άλλοι γλίτωναν και άλλοι έφευγαν για τον άλλο κόσμο. Πάντως όλοι δεν ξεχνούσαμε την Παναγία, η οποία μας γλίτωσε πολλές φορές, ομολογούσε με δάκρυα στα μάτια ο λεβεντόγερος, ο αληθινός ήρωας, ο οποίος ποτέ δεν ζήτησε ούτε «γρόσι» από την πατρίδα.
Όλοι οι πόλεμοι διεξάγονται στο όνομα των θρησκειών και των ιδεολογιών και όλοι οι πόλεμοι πραγματοποιούνται για την απόκτηση πλούτου, λένε ιστορικοί και όχι μόνο. Εξαίρεση δεν αποτέλεσε κανένας πόλεμος, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Ακόμη και σήμερα όπου σφαγιάζονται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής, μαθαίνουμε ότι στο τέλος της ημέρας ο «καβγάς» είναι για τις «σπάνιες γαίες» της Ουκρανίας, για το φυσικό αέριο της Ρωσίας, για την ανοικοδόμηση της Γάζας, για τις πωλήσεις οπλικών συστημάτων και τελικά για την αναδιάταξη των υπερδυνάμεων. Πιο απλά, κάποιες υπερδυνάμεις καταρρέουν και κάποιες άλλες παίρνουν τη θέση τους.
Πολλοί ιστορικοί συνδέουν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με το μεγάλο χρηματιστηριακό και οικονομικό κραχ του 1929 στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την ακραία εξαθλίωση του γερμανικού λαού. Η λύση στο πρόβλημα ήταν ο πόλεμος. Ο εθνικοσοσιαλιστής Χίτλερ, για να «σώσει» τον λαό του, ξεκίνησε τον εξοπλισμό της Γερμανίας, βάζοντας τα μεγάλα εργοστάσια να παράγουν οπλικά συστήματα. Ο κόσμος βρήκε δουλειά και άρχισε η οικονομία να τρέχει. Η ΗΠΑ αποχώρησαν από την Κούβα, την Αϊτή και τη Νικαράγουα και παραχώρησαν ανεξαρτησία στις Φιλιππίνες. Αποτέλεσμα ήταν να μειωθούν σημαντικά τα έσοδα της χώρας και έτσι στράφηκαν σε συνεργασία με την Ευρώπη. Το ναζιστικό Βερολίνο τότε υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με τη Μόσχα. Αλλά, όταν παίζεις με τη φωτιά, τα πράγματα δύσκολα ελέγχονται. Το 1939 ο Χίτλερ άναψε το φιτίλι, το οποίο χρειάστηκε πέντε χρόνια για να σβήσει, αφού πρώτα θυσιάστηκαν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι. Νικητές στο τέλος ήταν οι πιο ισχυρές τεχνολογικά χώρες. Η Ρωσία ανέπτυξε τις περίφημες κατιούσα, ρουκέτες οι οποίες εξουδετέρωναν τα άρματα των Γερμανών και οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν δύο ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία, για να σταματήσει ο πόλεμος. Αν η Γερμανία κατάφερνε να αναπτύξει ατομικές βόμβες, σίγουρα ο κόσμος θα ήταν είτε γερμανικός, είτε δεν θα υπήρχε ζωή στη γη.
Η ιστορία κάνει κύκλους και σήμερα. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και πτωχών είναι δυσθεώρητο. Οι μικροί πόλεμοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο, με σφήνα το Ουκρανικό, όπου συνασπίστηκε ο δυτικός κόσμος, δεκάδες χώρες, εναντίον της Ρωσίας. Το χρυσάφι, ένδειξη ότι κάτι πολύ άσχημο προμηνύεται, εκτοξεύτηκε σε απίστευτα ύψη. Αλλά το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο είναι ο θάνατος, για να μη γίνει αθάνατο το κακό. Και «όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός γελά» και σίγουρα ο καλός Θεός μας δεν θα αφήσει να χαθεί η υδρόγειος, στις ορέξεις και τα πάθη ορισμένων τρελών.
