Του Χρίστου Ζαβού
Κάποιοι τρέφουν αυταπάτες θεωρώντας ότι οι αθλητικογράφοι ανήκουν σ’ ένα τυχερό κλάδο εργαζομένων, που κατάφερε να συνδυάσει το επάγγελμα με την ψυχαγωγία. Σπάνιος δηλαδή συνδυασμός, όταν όμως επιτυγχάνεται για τον καθένα που επιδιώκει την ευτυχία αποτελεί σημαντικό συστατικό. Ας μη γενικολογήσουμε, όμως, περί του τι εστί τελικώς ευτυχία και θέματα παρόμοια που συνήθως αναλύονται με καλούς συνομιλητές συνοδευόμενα –γιατί όχι με καλό κρασί και τ’ ανάλογα γαλακτοκομικά– και προσγειωμένοι στην πραγματικότητα ας επικεντρωθούμε στο παράδοξο, κυπριακό δε φαινόμενο, του να είναι κανείς αθλητικογράφος, καλύπτοντας ποδοσφαιρικές κυρίως εξελίξεις και να μην ασχολείται καθόλου με το άθλημα. Όσο και αν μοιάζει ή φαίνεται περίεργο, όχι μόνο ισχύει αλλά αποτελεί και τη μεγαλύτερη πλάνη την οποία βιώνουν οι νεαροί, κυρίως εν δυνάμει φοιτητές που νομιζόμενοι ότι θα γίνουν αθλητικογράφοι και θα μπορούν να ασχολούνται κάθε λεπτό και στιγμή με το αγαπημένο τους άθλημα σπεύδουν να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Η πραγματικότητα όμως είναι τέτοια, που δεν χρειάζεται και πολύ χρόνο για να διαπιστώσεις ότι στην Κύπρο, λίγο έως και καθόλου ασχολούμαστε με το παιχνίδι, αφού ως επί το πλείστον η κουβέντα, δημοσιογραφικά και όχι μόνο επικεντρώνεται γύρω από οτιδήποτε άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο.
Σπανίως εκθειάζονται οι χορευτικές κινήσεις ενός παίκτης εντός του γηπέδου, τ’ άπιαστα σουτ, η περιστροφή της μπάλας μετά από ένα φάλτσο κτύπημά της, μια μαγευτική τρίπλα, ένα δυναμικό τάκλιν, οι σωστές ή λανθασμένες αποφάσεις του προπονητή ή γενικότερα η ανάλυση της μάχης των πάγκων. Στην όμορφη νήσο μας, συνήθως συζητούμε ή μάλλον τσακωνόμαστε για το ποια ομάδα πήρε ή δεν πήρε σφυρίγματα, πώς θα κινηθεί η προεδράρα, τι θέλει ν’ ακούσει ο γκράντε παράγοντας, πώς θα κοπεί το κείμενο ανάλογα με το τι αποφάσισε το επικοινωνιακό επιτελείο της ομάδας, πώς το σκέφτεται η Ομοσπονδία, υπάρχει ή δεν υπάρχει κατάθεση ενός μεγαλοπαράγοντα, ποιος ελέγχει και ποιος έμεινε έξω από το παρασκήνιο και αν καμιά φορά η κουβέντα φουντώσει καταλήγουμε και στο διαχρονικό διαξιφισμό κατά πόσο ευθύνεται ο Γρίβας ή ο Μακάριος για τον διαμοιρασμό του νησιού ή και στην Ελληνική Επανάσταση του ’21 τέτοιες που είναι οι μέρες.
Και άμα στην τελική τύχει να παρευρίσκεστε ανάμεσα σε φιλάθλους που «κονταροχτυπιούνται» για το ποιου η ομάδα είναι καλύτερη και ακούσετε περί του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη και του Παπαφλέσσα και τον «μπουρλοτιέρη» Μιαούλη… μην μπερδευτείτε, για ποδόσφαιρο μιλάνε.
