Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να βρεθεί έστω κι ένα μέλος του χριστεπώνυμου πληρώματος της Εκκλησίας μας που να έχει παραστάσεις από τον βίο και την πολιτεία του Αρχιεπισκόπου οι οποίες να αναδεικνύουν πράξεις χριστιανικής αγάπης, πράξεις που να ανεβάζουν τον άνθρωπο πάνω από τον άκρατο υλισμό της εποχής μας, πράξεις που να δίνουν πνευματικό περιεχόμενο στη ζωή και την ύπαρξη. Πράξεις σαν αυτές του Πάπα Φραγκίσκου, ας πούμε.
Μακράν τούτου, είμαστε όλοι μάρτυρες ενός πολυπράγμονος εμπόρου που ασχολείται με τις τράπεζες, με επενδύσεις, με ό,τι έχει να κάνει με το χρήμα… ενός ιεράρχη που, έχοντας οδηγήσει σε ανυποληψία την Εκκλησία ως πνευματικό καταφύγιο, αρπάζεται από μια κενή περιεχομένου εθναρχική ρητορική που, αν μη τι άλλο, του δίνει μια επίφαση δημοτικότητας ανάμεσα στους αφελείς.
Αγνοώντας ότι ο ρόλος του Μιλλέτπασιη της οθωμανοκρατίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αδιαφορώντας προκλητικά για το γεγονός ότι είμαστε μια κοσμική δημοκρατική πολιτεία με εκλεγμένη πολιτική ηγεσία εντεταλμένη να χειρίζεται και να αποφασίζει για τα πολιτικά πράγματα του τόπου και προπάντων –κάτι που δεν ισχύει με τον Αρχιεπίσκοπο- να λογοδοτεί στον λαό για τις αποφάσεις της. Πάει πολύ όμως να αυτοχρίζεται και ως κηδεμών της εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας.
Και βγαίνει προκλητικά στις οθόνες να «καταγγέλλει» ως «ενδοτικό» τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη στιγμή που δίνει μάχη για την Κύπρο. Πότε; Όταν ο Πρόεδρος έδειξε (κατά την ενημέρωση της Ιεράς Συνόδου) πως δεν είναι διατεθειμένος να θέσει σε δεύτερη μοίρα τη συναισθηματική δέσμευση των φυσικών προσώπων με τις περιουσίες τους και το δικαίωμα ανάκτησης αυτών των περιουσιών για χάρη της επιστροφής της περιουσίας της Εκκλησίας (και αντίστοιχα ασφαλώς και του Εβκάφ). Και δεν αρκείται από το γεγονός ότι επιστρέφονται στην Εκκλησία όλα ανεξαιρέτως τα θρησκευτικά μνημεία και οι περιβάλλοντες χώροι.
Και ανασύρει από τα συρτάρια τη σκουριασμένη θεωρία του στάτους κβο ως της δεύτερης καλύτερης λύσης. Και υπερθεματίζει μάλιστα παρουσιαζόμενος περίπου ως ευτυχής με «τη μη λύση», δηλαδή με το στάτους κβο. Μα το στάτους κβο Μακαριότατε είναι η κατοχή της μισής μας πατρίδας, η παρουσία 40,000 κατοχικών στρατευμάτων, η μόνιμη διχοτόμηση της πατρίδας μας, η τελεσίδικη αποξένωσή μας από την κατεχόμενη γη μας και μαζί κι η αποξένωση από την ιστορική και πολιτισμική μας κληρονομιά… αν αυτά δεν είναι ψιλά γράμματα στο εμπορικό σας δαιμόνιο… κι ακόμα πιο πολύ, η διαρκής απειλή και η διαρκής πίεση ενός ασύμμετρα ισχυρού στρατού πάνω στη γραμμή μόνιμης αντιπαράταξης.
Αυτά ως μια πρώτη αντίδραση στην ασύστολη μεγαλαυχία του Αρχιεπισκόπου. Για μια νηφάλια συζήτηση της θέσης που ο Αρχιεπίσκοπος επαναφέρει στο προσκήνιο, θα επανέλθομε σε επόμενο άρθρο.
