Του Ανδρέα Ανδρέου
Όπως τονίσαμε πολλές φορές στο παρελθόν, ο εργασιακός χώρος αποτελεί το άλφα και το ωμέγα στην αποδοτικότητα των εργαζομένων σε αυτόν τον χώρο. Διότι, όπως και να το κάνουμε, όταν το εργασιακό περιβάλλον είναι ανθρωποκεντρικό, όμορφο, λειτουργικό, ευέλικτο και παρέχει όλες τις υπηρεσίες, αποπνέει ένα αίσθημα σεβασμού και ευθύνης στα άτομα που εργάζονται και αυτά με τη σειρά τους αποδίδουν τα μέγιστα, εντός των δυνατοτήτων τους.
Ο ιδιωτικός τομέας είναι σε μια συνεχή αναζήτηση του τέλειου. Γι’ αυτό και εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κάποιος πως σχεδόν όλες οι επιχειρήσεις – ιδιαίτερα αυτές που ασχολούνται με την παροχή υπηρεσιών – έχουν σαν πρώτο μέλημα τους την αναβάθμιση του εργασιακού τους περιβάλλοντος μόλις τα οικονομικά τους το επιτρέψουν. Φυσικά, όπως άλλωστε ισχύει και στην ενδυματολογία, το χρήμα δεν σου αγοράζει στυλ και φινέτσα, οπότε και σε αυτή την περίπτωση ο κάθε ένας δίνει τη δική του προσωπική ερμηνεία βάζοντας τη δική του σφραγίδα περί στυλ, αρκετές φορές πετυχημένα, αλλά και πολλές φορές αποτυχημένα.
Σε τέτοια εγχειρήματα, τα πάντα γίνονται έχοντας κατά κύριο λόγο δύο πράγματα στο μυαλό: πρώτον, να δημιουργηθεί ένα αξιοπρεπές εργασιακό περιβάλλον για την ψυχή της επιχείρησης που είναι ο κόσμος που εργάζεται σε αυτήν, και δεύτερον, να κτιστεί μια σωστή εικόνα στο πελατειακό κοινό της επιχείρησης. Μια εικόνα που δίνει το επιχειρηματικό στίγμα της επιχείρησης και αποπνέει την ανάλογη εμπιστοσύνη. Στον αντίποδα έχουμε τις κρατικές υπηρεσίες. Παρόλο που αναγνωρίζεται η διαχρονική πτωτική συνάρτηση της προχειρότητας στο κρατικό εργασιακό περιβάλλον, εντούτοις αναγνωρίζεται διπλά και τριπλά ο βραδυκίνητος ρυθμός εξάλειψης του φαινομένου. Υπηρεσίες διάσπαρτες παντού χωρίς πλάνο, χωρίς εκμετάλλευση συνεργιών, χωρίς λογική εξυπηρέτησης κοινού, χωρίς λογική εξυπηρέτησης επαγγελματιών, χωρίς ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, χωρίς σεβασμό στον κόσμο που εργάζεται εκεί.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια σχετική βελτίωση στην περίπτωση κάποιων κρατικών υπηρεσιών που μεταστεγάστηκαν σε πιο σύγχρονες κτηριακές εγκαταστάσεις και αυτό έγινε αφού αποτάθηκαν στον ιδιωτικό τομέα θέτοντας πιο αυστηρές προδιαγραφές. Φυσικά, τα γεωγραφικά κριτήρια που τέθηκαν για μεταστέγαση αποτελούν μια ξεχωριστή συζήτηση επειδή κάποιες περιπτώσεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως επιτυχημένες.
Και ερχόμαστε στον τομέα της Δικαιοσύνης. Τα Επαρχιακά Δικαστήρια, πλην αυτών της Λευκωσίας, εκπέμπουν μια οριακά αποδεκτή εικόνα, παρόλο που με τα δικά μου κριτήρια – και είμαι σίγουρος πως εκφράζω την πλειοψηφία – ακόμα και αυτά έχουν περιθώρια σοβαρών βελτιώσεων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο στην πρωτεύουσα ως κτηριακό συγκρότημα αποτελεί μια αξιοπρεπή παρουσία που αντικειμενικά πληροί την εικόνα που πρέπει να εκπέμπει ο θεσμός. Οι παραπλήσιες κτηριακές εγκαταστάσεις που στέγαζαν μέχρι πρότινος το Ανώτατο Δικαστήριο, τελούν υπό ανακαίνιση και αναβάθμιση και είμαι σίγουρος ότι θα αποτελούν και αυτές μια αξιοπρεπή αναβάθμιση.
Εκείνο που αποτελεί αρνητικό στίγμα και πραγματική κατάντια είναι το σύμπλεγμα κτηριακών εγκαταστάσεων του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας και άλλων Πρωτόδικων Δικαστηρίων. Δεν υπάρχει τίποτα και σε καμία περίπτωση έστω ένα ελαφρυντικό που να αιτιολογεί την εικόνα που το σύστημα Δικαιοσύνης μας εκπέμπει μέσω της κατάστασης που συντηρείται για δεκαετίες τώρα στον χώρο αυτό. Εγώ παρίσταμαι σε δικαστικές διαδικασίες τα τελευταία είκοσι χρόνια υπό την ιδιότητά μου ως πραγματογνώμονας εκτιμητής ακινήτων και οι μόνες «βελτιώσεις» που διαπιστώνω είναι πρώτον η πρόχειρη τέντα που τοποθετήθηκε έξω από το καφενείο και δεύτερον οι ελεγχόμενοι χώροι στάθμευσης για δικαστές και δικηγόρους. Κατά τ’ άλλα δεν έχω τίποτε να παρατηρήσω πέραν του τριτοκοσμικού στάτους που δεν χρειάζεται κανένα ειδικό για να διαπιστώσει. Και αυτό μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχει η κατηγορία του τεταρτοκοσμικού στάτους για να αποδοθεί.
Τι να πρωτοπεί κάποιος. Για τα ασυντήρητα, γεμάτα επεμβάσεις – πλείστες παράτυπες και παράνομες –αποικιακά κτήρια. Για τα μεταπολεμικά κτήρια που διαλαλούν για το φαγοπότι που στήθηκε σε άλλες εποχές (βλέπε σχέση κόστους και ποιότητας). Για τα παράθυρα που είτε δεν ανοίγουν ή δεν κλείνουν. Για τον κλιματισμό που είναι διακοσμητικό στοιχείο. Για τα φαγωμένα δάπεδα, για τις εκτεθειμένες καλωδιώσεις, τους αργούς ανελκυστήρες και τα σπασμένα έπιπλα Ή μήπως να αναφερθεί κάποιος στις τουαλέτες που μόνο χώροι υγιεινής δεν μπορούν να αποκληθούν. Όταν η εντύπωση είναι τόσο αβασάνιστα αλγεινή για το επίπεδο των κτηριακών εγκαταστάσεων της Δικαιοσύνης πώς είναι δυνατό να αναμένεται οι πολίτες να αισθάνονται πως αυτή απονέμεται. Πώς είναι δυνατόν να αναμένεται αυτή να απονέμεται σωστά όταν ο φαινομενικός σεβασμός προς τους λειτουργούς της – Δικαστές, Δικηγόρους, Πρωτοκολλητές, Δικαστικούς Υπαλλήλους, Αστυνομικούς κ.λπ – είναι σχεδόν μηδενικός.
Ακούμε για κάποια χρόνια τώρα ότι μπήκε το νερό στ’ αυλάκι για την ανέγερση νέου μεγάρου Επαρχιακών Δικαστηρίων. Το μόνο νερό που είδαμε είναι αυτό που μαζεύεται στα προαύλια μόλις βρέξει και χρειάζεσαι λαστιχένιες μπότες για να διασχίσεις. Ας βάλουμε επιτέλους τις προτεραιότητες μας σε τάξη. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια αλλά και να φαίνεται. Και για χρόνια τώρα οι πολίτες αισθάνονται πως δεν είναι, ενώ είναι σίγουροι πως δεν φαίνεται.
