Του Γιάννη Ιωάννου
Η μέχρι στιγμής διεξαγωγή του προεκλογικού για τις προεδρικές του 2023 έχει αναδείξει ορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά για τους τρεις εκ των βασικών διεκδικητών της εξουσίας. Στοιχεία τα οποία είναι πρωτοφανή για τον τρόπο που τα τελευταία χρόνια διεξάγονται οι προεκλογικές καμπάνιες στην Κύπρο τόσο σε επίπεδο προγραμματικών θέσεων, όσο και στα επίπεδα της πολιτικής επικοινωνίας και της διάδρασης των υποψηφίων με την δημόσια σφαίρα.
Για τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου, η νευρικότητα είναι εμφανής. Τόσο τα δέκα χρόνια που το κόμμα παραμένει στην εξουσία όσο και η απειλή εκ δεξιών, από την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, αλλά και η ταύτιση της διακυβέρνησης Αναστασιάδη με σειρά σκανδάλων και φαινόμενα διαφθοράς έχουν καταστήσει τον βασικό υποψήφιο της Δεξιάς στη Κύπρο επιρρεπή σε γκάφες αλλά και σε προτάσεις που δεν πείθουν: Υπό αυτό το βάρος τόσο η επίσκεψη στο Κονγκό για σκοπούς διαχείρισης του μεταναστευτικού όσο και η πρόταση για την ύπαρξη Αντιπροέδρου μέσω συνταγματικής μεταρρύθμισης αλλά και το ρίξιμο της ένταξης του ΝΑΤΟ στο τραπέζι, αποδεικνύονται προτάσεις άνευ πραγματικής ουσίας πέραν της επικοινωνιακής τους διάστασης. Κι αναδεικνύουν νευρικότητα. Νευρικότητα για γρήγορο επαναπατρισμό των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ που έχουν στραφεί προς τον Χριστοδουλίδη -μιας και η υποψηφιότητα του κ. Νεοφύτου δεν έχει μέχρι στιγμής προσελκύσει την στήριξη κανενός άλλου κόμματος.
Στον αντίποδα, η προεκλογική καμπάνια του ΑΚΕΛ και του Ανδρέα Μαυρογιάννη κινείται στον εντελώς αντίθετο άξονα της νευρικότητας. Δείχνει, προς το παρόν, άνευρη χωρίς η συνεργαζόμενη υποψηφιότητα του κ. Μαυρογιάννη να έχει αναδείξει κάποια διακριτά ποιοτικά χαρακτηριστικά που να κάνουν την διαφορά αναδεικνύοντας τα όρια της συμπόρευσης αλλά και το πώς ΑΚΕΛ και υποψήφιός του αλληλοεπιδρούν ή διαφωνούν επιμέρους. Το ΑΚΕΛ παραμένει σταθερά προσηλωμένο στο να επιτίθεται στην κυβέρνηση και τις δύο άλλες δεξιές υποψηφιότητες, χωρίς ωστόσο να κεφαλαιοποιεί -ακόμη- μια υποψηφιότητα που θα μπορούσε να έχει διείσδυση σε βάσεις ανεξάρτητων -ή και δεξιών ακόμη- ακροατηρίων.
Η περίπτωση της υποψηφιότητας Νίκου Χριστοδουλίδη, μεταξύ της νευρικότητας και του άνευρου των άλλων δύο συνυποψηφίων του, δείχνει να ορίζει με πολιτικούς όρους την έννοια του… αχταρμά. Ακριβώς γιατί παρά την προσήλωση επικοινωνιακά στην εικόνα της συζήτησης με την βάση (κοινωνία) δεν έχει αναδείξει, προγραμματικά, κάτι πέραν χιλιοειπωμένων bullets σε χρωματιστά πλαίσια συμψηφίζοντας μάλιστα ένα τεράστιο εύρος πολιτικών δυνάμεων του ενδιάμεσου χώρου -που σε καμιά περίπτωση δεν εκπροσωπούν ούτε το νέο/φρέσκο αλλά ούτε το ανεξάρτητο. Ο κ. Χριστοδουλίδης μάλιστα είναι και ο μόνος υποψήφιος, μέχρι στιγμής, που έχει κατεβάσει από το κανάλι του στο YouTube το διάγγελμά του με την copy-paste ομιλία -δείχνοντας αδυναμία διαχείρισης των σοβαρών επικοινωνιακών σφαλμάτων.
Μεταξύ του «νευρικού», του «άνευρου» και του «ό,τι να ‘ναι» των βασικών υποψηφίων για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2023 δεν έχουμε δει επίσης ακόμη βασικά πράγματα: Mία ειλικρινή, και πρωτοποριακή προσέγγιση, του πώς θα κινηθούν μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου. Μια γενναία τοποθέτηση ενός σκιώδους υπουργικού για να ξέρει π.χ. ο μέσος ψηφοφόρος αν ο κ. Νουρής θα παραμείνει υπουργός στην περίπτωση εκλογής του κ. Νεοφύτου, αν το ΑΚΕΛ θα διορίσει ως υπουργό την κ. Σωτηρούλα Χαραλάμπους ή την κ. Άννα Θεολόγου σε περίπτωση εκλογής του κ. Μαυρογιάννη και αν στελέχη του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ ή του κόμματος της κ. Θεοχάρους θα συμμετέχουν στο υπουργικό του κ. Χριστοδουλίδη στο σενάριο της δικής του εκλογής.
Οι προεδρικές εκλογές του 2023 έχουν αρκετό ενδιαφέρον για το πώς θα διαμορφωθούν οι προεκλογικές καμπάνιες στο μέλλον και κυρίως μετά την περίοδο 2023-2028. Κι αυτό διότι αναδεικνύουν ενδιαφέρουσες τάσεις τόσο μεταξύ κομμάτων και επιτελείων όσο και σε σχέση με το πώς κινούνται οι υποψήφιοι ως προς τα επικοινωνιακά τους αφηγήματα, την χρήση των Μέσων διεξαγωγής των προεκλογικών τους αγώνων και την διάδρασή τους με την κοινωνία. Το κυριότερο χαρακτηριστικό ωστόσο που αναδύεται είναι πως απέχουν άρδην από τις εκλογές του 2013 και του 2018 όπου ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ήταν αδιαμφισβήτητο φαβορί κι επικράτησε χωρίς πρόβλημα.
Επιπλέον το γεγονός πως οι τρεις βασικοί υποψήφιοι (ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ενδιάμεσου χώρου προερχόμενος από τον ΔΗΣΥ) έχουν μέχρι στιγμής διάφορα προβλήματα σε σχέση με το πώς κινούνται έναντι των συχνά πολύ καλύτερων ποιοτικά -με όρους καμπάνιας- προεκλογικών των άλλων ανεξαρτήτων υποψηφίων (που ωστόσο δεν έχουν σοβαρές πιθανότητες διεκπεραίωσης στον δεύτερο γύρο) πρέπει να προβληματίσει. Για σειρά λόγων που θα αναλυθούν, ωστόσο, μελλοντικά μέσα από αυτή την στήλη.
Twitter: @JohnPikpas
