ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο Τατάρ ως Ελληνοκύπριος

Του Γιάννη Ιωάννου

Του Γιάννη Ιωάννου

Ο κατοχικός ηγέτης Ερσίν Τατάρ μοιάζει πάρα πολύ με τον μέσο Ελληνοκύπριο πολιτικάντη. Αισθάνεται παραπάνω Τούρκος από ό,τι Κύπριος ή Τουρκοκύπριος, φημολογία τον φέρει να εμπλέκεται σε διαφόρων λογής απατεωνιές και εξελέγη ηγέτης της κοινότητάς του με την επιρροή της Τουρκίας σε μια διαδικασία όπου κλιμάκια των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών όργωναν την επικράτεια της λεγόμενης ΤΔΒΚ με δέσμες χρημάτων –προκειμένου να εξαγοράσουν την ψήφο Τουρκοκυπρίων και εποίκων. Εναντιώνεται σε μια λύση ομοσπονδίας και εντός του κόμματός του προσπαθεί να βολέψει κόσμο, έχοντας ένα τεράστιο δίκτυο «ημετέρων» που κερδίζουν ποσά –μικρότερα ή μεγαλύτερα– από τις διάφορες λειτουργίες αυτού του παράνομου κρατικού μορφώματος, που κανείς δεν αναγνωρίζει διεθνώς. Την ίδια στιγμή, ως πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Τατάρ διατηρούσε και το διαβατήριό του, ντε γιούρε, κράτους. Μια κατάσταση που αφενός δημιουργεί, ιδίως μετά τα τετελεσμένα στο Βαρώσι, εκνευρισμό στον μέσο Ελληνοκύπριο αλλά και που, αφετέρου, υπενθυμίζει την ίδια την παραδοξότητα του Κυπριακού –όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την τουρκική εισβολή το 1974 και μετά την παράνομη ανακήρυξη της λεγόμενης ΤΔΒΚ, το 1983.

Η απόφαση της κυβέρνησης να αφαιρέσει το διαβατήριο του Τατάρ (και άλλων Τουρκοκυπρίων της «κυβέρνησης» στα Κατεχόμενα) ακολουθεί εκείνη τη λογική αμέσως μετά την ανάδειξη του τελευταίου στο τιμόνι της ηγεσίας των Τουρκοκυπρίων. Ο Τατάρ αγωνίστηκε εναντίον ενός έντιμου Τουρκοκύπριου ηγέτη, του Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος αμέσως μετά το Κραν Μοντάνα αποδομήθηκε με τον πιο άδικο τρόπο από την ελληνοκυπριακή δημόσια σφαίρα. Η λογική διαχείρισης της επόμενης ημέρας της ανάδειξης του Τατάρ στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας ακολούθησε την έλλειψη στρατηγικής της κυβέρνησης Αναστασιάδη σε σχέση με τους Τουρκοκύπριους και το Κυπριακό: Από τη μία, βόλεψε το αφήγημα της κακιάς Τουρκίας και του εγκαθέτου της ως προς την κατεύθυνση της επανέναρξης των συνομιλιών και του blamegame σε διεθνές επίπεδο και από την άλλη ήταν, ρε παιδί μου, λες και η ελληνοκυπριακή πλευρά «πόνταρε» σε έναν τύπο σαν τον Τατάρ, ο οποίος μέχρι τη λήξη της θητείας Αναστασιάδη θα αποτελέσει τον βασικό «μη συνομιλητή» της πλευράς μας. Η ίδια η απόφαση της αφαίρεσης του διαβατηρίου του Τατάρ, ως λογική ανταπόδωσης στα τετελεσμένα της Τουρκίας στο Βαρώσι, δείχνει να μην είναι αποτελεσματική. Δεν θα αποτρέψει την Τουρκία από το να συνεχίσει τους σχεδιασμούς της στην περίκλειστη πόλη και στην κυπριακή ΑΟΖ. Και καταδεικνύει, στην πράξη, τη στρατηγική λογική των ελληνοκυπριακών πολιτικών ελίτ στο ζήτημα των Τουρκοκυπρίων. Προτιμούν, ακόμη και για έναν απίθανο τύπο σαν τον Τατάρ, τη λογική του αποκλεισμού έναντι εκείνης της λογικής που θα καταστήσει, την τουρκοκυπριακή κοινότητα, εχθρική απέναντι στον (κάθε) εγκάθετο της Άγκυρας.

Στρατηγικά, αν πάει κανείς βαθύτερα στην ελληνοκυπριακή σκέψη, η λογική του αποκλεισμού των Τουρκοκυπρίων έναντι ενός σχήματος που θα κέρδιζε τις καρδιές και το μυαλό τους εδράζεται στην πληθυσμιακή αναλογία. Και στην, ψυχολογικά αιτιολογημένη λόγω της τουρκικής εισβολής και κατοχής μετά το 1974, αντίληψη περί πολιτικής ισότητας. Η παγιωμένη αυτή πολιτικά αντίληψη, σε αυτή την κρίσιμη καμπή για το Κυπριακό, γυρεύει να δημιουργήσει συνέπειες στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Θυμίζει λίγο το σκεπτικό των κυρώσεων στην Τουρκία για τις παράνομες γεωτρήσεις της στην ΑΟΖ. Στρατηγικά ελέγχεται δηλαδή ως προς την αποτελεσματικότητά του. Ο Τατάρ όμως, και χωρίς το διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα συνεχίσει να εφαρμόζει τις πολιτικές οικονομικής, θρησκευτικής και πολιτικής συμπίεσης των Τουρκοκυπρίων της Άγκυρας.

Θα έλεγε κανείς πως η ελληνοκυπριακή πλευρά αυτή τη φορά, αποφασισμένη για να υπογράψει τους όρους ενός οριστικού διαζυγίου στο Κυπριακό, επιλέγει έναν τρόπο –μέσω της αφαίρεσης του διαβατηρίου του Τατάρ– που είναι αμφιλεγόμενος, που δημιουργεί διάφορα επί μέρους κακά προηγούμενα και που υπό το βάρος της αρνητικής φήμης της Κυπριακής Δημοκρατίας λόγω του σκανδάλου των χρυσών διαβατηρίων θα δημιουργήσει το εξής απλό σκεπτικό σε επίπεδο διεθνούς πρόσληψης: «Α, αυτοί οι κακοί Ελληνοκύπριοι που δεν θέλουν λύση και που δίνουν διαβατήριο στον κάθε κακό ολιγάρχη τώρα αφαιρούν διαβατήρια Τουρκοκυπρίων». Το ως άνω ήδη αποτυπώνει την αντίληψη διάφορων ευρωπαϊκών διπλωματικών και πολιτικών κύκλων. Κι εδράζεται στη διαχρονική στρατηγική μας αποτυχία, έναντι της Άγκυρας αλλά και συγκριτικά με αυτή, να πείσουμε για το endgame μας στο Κυπριακό. Τόσο σε επικοινωνιακό επίπεδο όσο και επί της ουσίας.

Ο Τατάρ αποτέλεσε εξαρχής μια φιγούρα η παρουσία του οποίου θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην αρνητική εξέλιξη των δεδομένων στο Κυπριακό. Οι λογικές ανακολουθίες ωστόσο της δικής μας πλευράς, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη στρατηγικού πλάνου, μετά το 2017, θα καταστήσουν τον κατοχικό ηγέτη έναν χρήσιμο ηλίθιο έως το 2023. Υπό αυτό το βάρος ο Ερσίν Τατάρ θα μπορούσε να είναι και Ελληνοκύπριος.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Γιάννη Ιωάννου

Γιάννης Ιωάννου: Τελευταία Ενημέρωση

Το ζήτημα της εναντίωσης στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση οφείλουμε να το δούμε πιο εκτενώς γιατί δυνητικά θα γεννήσει πολιτικές ...
Του Γιάννη Ιωάννου
Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς από τον ανασχηματισμό είναι πως δεν θα είναι ο τελευταίος της τρέχουσας κυβέρνησης Χριστοδουλίδη ...
Του Γιάννη Ιωάννου
Το κοινό συμπέρασμα είναι αν μπορεί η Κύπρος όντως να παράξει ένα οικονομικό μοντέλο που θα είναι υγιές και με πλήρη διαφάνεια ...
Του Γιάννη Ιωάννου
X