Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ξεκινώ από τη διόρθωση της ανορθογραφίας, καθώς είδα πολλούς ν’ αντιδρούν για το αναμφίβολα κακόγουστο «δαμέ». Δεν έχει σημασία ότι τα ελληνικά πολλών εξ αυτών εξαντλούνται στις 300 λέξεις. Το σωστό είναι να γράφεται το δαμαί με αι. Σε αυτό τουλάχιστο δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Ούτε για την «κυβέρνηση του νότου» θα διαφωνήσουμε. Πρόκειται άλλωστε για ιστορικά ανερμάτιστη δήλωση και απαράδεκτη από κάθε άποψη. Κατανοητή, λοιπόν, και η αντίδραση του Λουκά Φουρλά που πρώτος το σχολίασε, κατανοητή και η απαξίωση στο «καθεστώς του νότου» που ακολούθησε.
Εκεί που ξεκινούν οι διαφωνίες είναι όταν κάποιοι, από μικροκομματισμό ή απλώς μικρόνοια, ρίχνουν λάσπη στον ανεμιστήρα. Διαβάζοντας τη δήλωση της Ελένης Θεοχάρους για παράδειγμα («Δεν θα εκπλαγούμε αν διαπιστωθούν σχέσεις Τούρκων Τζιχαντιστών με τους Ως Δαμέ») αρχικά πίστεψα ότι ήταν τρολάρισμα. Όσο και αν είναι μια κατ’ εξοχήν ιδιοσυγκρασιακή περσόνα, ομολογώ ότι δεν περίμενα να έλεγε κάτι τόσο κραυγαλέα γελοίο. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα ανέμενα από όσους ολοφύρονται στα πληκτρολόγια να μη στιγματίσουν χιλιάδες συμπολιτών μας με χαρακτηρισμούς όπως προδότες.
Επτά χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους κάτω από την ομπρέλα του «Ως Δαμέ». Άνθρωποι με δείγματα δημοκρατικής γραφής και ευαισθησίες. Θα το επαναλαμβάνω και ας γίνομαι κουραστικός, ο τόπος είναι μικρός και γνωριζόμαστε. Σε αυτή τη χώρα λοιπόν που τα λαμόγια έφαγαν με χρυσά κουτάλια στο πλιάτσικο των διαβατηρίων, δεν μπορεί να αναθεματίζονται συλλήβδην οι οπαδοί του «Ως Δαμέ». Κι αυτό δεν αποτελεί καμιά δικαιολογία για την απαράδεκτη δήλωση περί «νότου». Αυτοί που την είπαν και αυτοί που την ασπάζονται, να τη χρεωθούν. Όχι όμως ο κάθε δημοκρατικός πολίτης που βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει ενάντια στη σήψη και τη διαφθορά.
Πολύ περισσότερο όμως από τις ανοησίες περί τζιχαντιστών της Θεοχάρους, με προβλημάτισε ο τρόπος που διαχειρίστηκε το θέμα ο Δημοκρατικός Συναγερμός. Ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς ένα θέμα που εξαντλεί τη δυναμική του σε μια ανακοίνωση, αναδείχθηκε σε κεντρικό ζήτημα προεκλογικής αντιπαράθεσης. Αν η απάντηση βρίσκεται στην πτώση των δημοσκοπικών ποσοστών του ΔΗΣΥ, τότε μάλλον θα έπρεπε να το επανεξετάσουν. Γιατί ένα πράγμα είναι το σκληρό ροκ για την ενδυνάμωση του κομματικού ηθικού και άλλο το παραλήρημα φτηνού πατριωτισμού. Αν η Πινδάρου δεν αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος έχει σιχαθεί τις κοκορομαχίες –ιδιαιτέρως του λεγόμενου δικομματισμού– τότε οι δύο μήνες που απομένουν μέχρι τις βουλευτικές εκλογές θα φανερώσουν και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις.
Βρισκόμαστε λίγο πριν από το ιστορικό ραντεβού στη Γενεύη και οι κυβερνώντες επιλέγουν την πόλωση, υιοθετώντας διχαστικό λόγο. Το επίθετο «ιστορικό» δεν είναι σχήμα λόγου και αυτό είναι κάτι που οφείλουν όλοι όσοι εμπλέκονται στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό να γνωρίζουν. Οι Τούρκοι για πρώτη φορά βάζουν τόσο απροκάλυπτα τη διχοτόμηση επάνω στο τραπέζι. Πώς απαντάμε εμείς σε αυτή την πρόκληση εάν όχι με πνεύμα ενότητας και συμπαγές εσωτερικό μέτωπο;
Υποθέτω ο αντίλογος είναι ότι η κρισιμότητα των στιγμών επιβάλλει να τραβήξουμε τις κόκκινες γραμμές μας. Οπότε οφειλόμενη ήταν η αντίδραση στις παραφωνίες που ακούστηκαν για το «νότο» ώστε να μη μένουν σκιές. Δεν προσπερνώ το επιχείρημα, αλλά θα επιμείνω πως αυτό που μας έφερε ώς εδώ είναι η παντελής έλλειψη πολιτικής ειλικρίνειας. Μαζί με τη λειψή γνώση της Ιστορίας. Και την τάση να εκδίδουν οι συνήθεις ύποπτοι πιστοποιητικά πατριωτισμού, κηρύσσοντας ανέξοδα τον ανένδοτο. Ζούμε το πολιτικά παράδοξο οι υμνητές του Γρίβα, του ανθρώπου που οδήγησε τη χώρα στον γκρεμό, να γίνονται τιμητές της δημοκρατίας. Και να κουνούν το δάκτυλο σε όσους βρίσκονται πολιτικά απέναντί τους, ανασύροντας από το χρονοντούλαπο μουχλιασμένα επιχειρήματα για το δημοψήφισμα, άθλιες συκοφαντίες για το «Γλωσσάρι» και θεωρίες συνωμοσίας για εθνική μειοδοσία με την ταμπέλα του «Ως Δαμέ». Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται γιατί ο κόσμος μπούχτισε από τα συνθήματα κρότου λάμψης, κλείνοντας τ’ αφτιά σε αυτούς που υποβαθμίζουν τη νοημοσύνη μας φτάνοντάς μας ώς δαμαί. Και λέγοντας «δαμαί», εννοώ βεβαίως το δάπεδο.
