ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Παρέχουν οι εγγυήσεις πραγματική ασφάλεια;

Του Τάκη Χατζηγεωργίου*

Ανεξάρτητα από τη θεώρηση του καθ’ ενός για την εποχή 1963 ως 1974 θα ήθελα να προσεγγίσω το ζήτημα εγγυήσεις και ασφάλεια. Αν οι τουρκοκύπριοι φοβούνται επανάληψη γεγονότων της εποχής- πράγμα που καθόλου δεν το νομίζω - τότε μπορεί κάποιος να αντιτείνει πως η Τουρκία έκανε έντεκα χρόνια (από το 63 ως το 74) για να προστρέξει σε βοήθεια. Πως είναι δυνατόν αυτό να λογίζεται από τους ίδιους ως αίσθημα ασφάλειας; Και αν εμείς (μιλώ όπως πιθανόν να σκέφτεται ένας τουρκοκύπριος που δεν αισθάνεται ασφαλής με την λύση) αρχίσουμε ιστορίες του 63 ως το 74, είναι βέβαιο ότι η Τουρκία θα χρειαστεί λιγότερα ή περισσότερα από έντεκα χρόνια για να ξαναπροστρέξει (ξαναεισβάλει) προς «βοήθεια» των τουρκοκυπρίων; Διατείνομαι πως αν πράγματι, αν είμαστε, και αν είναι ειλικρινείς, ότι το θέμα είναι ένα αναγκαίο και ουσιαστικό αίσθημα ασφάλειας, τότε οι εγγυήσεις όχι μόνο δεν προσφέρουν αλλά αντίθετα υποσκάπτουν αυτό το αίσθημα. Μα και οι ελληνοκύπριοι! Ποιο αίσθημα ασφάλειας μπορεί να αποκομίσουμε από πιθανές εγγυήσεις της Ελλάδας; Για ποικίλους λόγους, κανένα! Και πολύ περισσότερο ποιο αίσθημα ασφάλειας από εγγυήσεις της Τουρκίας; Σε περίπτωση επεισοδίων, ή και συγκρούσεων (δεν το βλέπω και το απεύχομαι) η όποια βοήθεια από εγγυήτρια δύναμη θα έρθει κατόπιν εορτής. Αν έλθει!

Πολλοί λένε πως πιθανές εγγυήσεις θα είναι μόνο στα χαρτιά! Ακόμα και αν δεν διαφωνήσω με αυτό, τότε πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα, τι τις χρειάζονται, αφού θα είναι μόνο στα χαρτιά;

Αν στ’ αλήθεια αυτό που θέλουμε είναι να αισθανόμαστε ασφαλείς όλοι, και δεν επιδιώκουμε απλά τη διαιώνιση της εδώ παρουσίας της Τουρκίας, τότε πρέπει να κάτσουμε να σκεφτούμε εκ παρθένου εδάφους. Και οι εγγυήσεις το έχω ήδη πει ξεκάθαρα δεν προσφέρουν κανένα αίσθημα ασφάλειας.

Εγώ προτείνω να σκεφτούμε ένα αστυνομικό σώμα, ομοσπονδιακό αστυνομικό σώμα, άρα με τη συμμετοχή ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων που να είναι υπεύθυνο ακριβώς για αυτό. Για την ασφάλεια. Να μην διακατέχεται ούτε ο τουρκοκύπριος που θα διακινείται ή και θα κατοικεί στην υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση πολιτεία, καμία ανησυχία, κανένα αίσθημα φόβου, ούτε βέβαια και ο ελληνοκύπριος αν διακινείται ή και κατοικεί στην υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση πολιτεία. Οι πολιτείες ας έχουν μόνο ένα είδος αστυνομίας των δήμων.

Δεν θα αναφέρω εδώ αριθμούς, αλλά χάριν της εμβάθυνσης της σκέψης, ας σκεφτούμε ένα αστυνομικό ομοσπονδιακό σώμα από τρεις ή πέντε χιλιάδες στελέχη, μισοί ελληνοκύπριοι μισοί τουρκοκύπριοι που θα είναι εντεταλμένοι για την ασφάλεια των πολιτών σε όλη την επικράτεια. Έτσι θα είναι πιθανόν ένας ελληνοκύπριος να συναντά και ελληνοκύπριους ομοσπονδιακούς αστυνομικούς στη υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση πολιτεία και το ανάποδο. Μπορεί μάλιστα ένα από τα προτερήματα ή και πλεονεκτήματα για την πρόσληψη σε μια τέτοια θέση να είναι η γνώση της λειτουργίας του ομοσπονδιακού συστήματος, οι δυνατότητες επικοινωνίας με τον κόσμο, γνώσεις σε θέματα επίλυσης συγκρούσεων, κοινωνικές δεξιότητες και πολλά άλλα, πέραν από όσα προσόντα είναι δεδομένο ότι πρέπει να έχει ένας αστυνομικός.

Πέραν αυτών, προς ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας πρέπει να δούμε και το θέμα των δικαστηρίων. Που και πως θα δικάζεται κάποιος; Τουλάχιστον μια μεταβατική περίοδος μέχρι τελικής ρύθμισης είναι ίσως αναγκαία.

Πρόσφατα ο εκπρόσωπος της τουρκοκυπριακής ηγεσίας αντέδρασε σε δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου ο οποίος είπε περίπου ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή οι τουρκικές εγγυήσεις δεν ωφελούν ούτε τους τουρκοκύπριους. Αντέδρασε λοιπόν λέγοντας πως δεν δικαιούται να μιλά εκ μέρους των τουρκοκυπρίων.

Μα τότε που πάει η δημοκρατία; Που πάει το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και της ελεύθερης έκφρασης άποψης; Είναι δυνατόν εγώ να επιχειρηματολογήσω πως ένας Τουρκοκύπριος δεν μπορεί να πει κάτι για μια θέση της ελληνοκυπριακής ηγεσίας; Πως θα συζητούμε; Εμείς μεταξύ μας και αυτοί μεταξύ τους; Καταλαβαίνω πως το συγκεκριμένο θέμα ηγέρθη επειδή ο κος Χριστοδουλίδης είναι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Όμως το ζήτημα που θέτω είναι ευρύτερο. Είναι το δημοκρατικό δικαίωμα στη έκφραση.

Κλείνω με το θέμα της ασφάλειας. Αν είναι αυτό που πραγματικά επιζητούμε, πρέπει να το αναζητήσουμε μακράν δικαιωμάτων παρέμβασης. Μπορούμε και μόνοι μας. Αν δεν μπορούμε τότε δεν μπορεί κανείς.

Y.Γ.
Και το θέμα της «ώρας», άλλη απ’ εδώ και άλλη απ’ εκεί (και στη Τουρκία) μπορεί να προκαλεί μόνο θυμηδία;

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Προσωπικότητες στην ''Κ'': Τελευταία Ενημέρωση

X