Του Ανδρέα Ανδρέου
Αν δούμε τη χρονική διάρκεια ενός κρατικού ομολόγου και σαν ένα τρόπο καταγραφής της εμπιστοσύνης κατά πόσο θα υπάρχει αυτό το κράτος στη λήξη της διάρκειας του ομολόγου, τότε μπορούμε να πούμε πως αυτή τη στιγμή η Κύπρος μπήκε για πρώτη φορά σε μια «ελίτ» ομάδα χωρών που προσφέρουν μια θετική προοπτική σε βάθος τριακονταετίας. Τουλάχιστον αυτό κρίνουν οι ξένοι, επειδή εμείς που ζούμε τα πράγματα εκ των έσω, ζούμε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η κίνηση εξέπληξε ευχάριστα τους πάντες και ήταν απόλυτα επιτυχής. Αντλήθηκαν €750 εκατ. με το πρώτο τριακονταετές ομόλογο της χώρας μας με απόδοση 2,835%, ενώ ταυτόχρονα αντλήθηκαν και άλλα €500 εκατ. με πενταετές ομόλογο με απόδοση 0,673%. Η συνολική υπερκάλυψη άγγιξε τα €11,2δισ. και αυτό είναι που δείχνει το τεράστιο ενδιαφέρον. Με την κίνηση αυτή εξοφλείται άμεσα το υπόλοιπο του ρωσικού δανείου που λάβαμε πριν από μερικά χρόνια στην κίνηση «ματ» που έγινε τότε για να αποφύγουμε κατά τ’ άλλα το ΔΝΤ και άλλα δαιμόνια… Φυσικά πάλι καλά που βρέθηκε η Ρωσία και μας δάνεισε, έστω και αν μας στοίχιζε ακριβά…
Να πούμε πως ισχύει η θεωρία της σχετικότητας. Δεν είναι ότι σαν χώρα προσφέρουμε και το ιδανικότερο μέλλον. Απλώς χώρες, όπως είναι η Γερμανία και η Αγγλία, προκαλούν αβεβαιότητα με τις οικονομικές συνθήκες που ζουν, και οι επενδυτές επιζητούν τρόπους να επενδύσουν τα χρήματά τους σε βάθος χρόνου που να τους αποφέρουν αποδόσεις. Η Κύπρος φαίνεται να έπεισε με τις οικονομικές της επιδόσεις μετά το μνημόνιο και τις προοπτικές που διανοίγονται από εδώ και πέρα και έκριναν πως μπορούν να την εμπιστευτούν ακόμη και σε βάθος τριακονταετίας. Όλα καλά, λοιπόν, και ένα συγχαρητήρια αρμόζει δεόντως στους διαχειριστές του δημοσίου χρέους και στο Υπουργείο Οικονομικών.
Στους γραφικούς που κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με σχόλια του τύπου, «τζιαι άλλα δανεικά;;; πόσα να φάτε;;; εσπάσετε…», εύχομαι ολόψυχα Καλή Ανάσταση και καλή χώνευση του οβελία και του κοκορετσιού, που μας φέρνει στη σημερινή μέρα. Παρόλο που οι επιλογές μας σήμερα είναι πολύ περισσότερες για να περάσουμε τη μέρα της Ανάστασης του Κυρίου, είναι κρίμα που σχεδόν απωλέσαμε καθ’ ολοκληρίαν τα παραδοσιακά μας έθιμα. Και αναφέρομαι περισσότερο σε αυτό που ζούσαν στα χωριά πριν από κάποιες δεκαετίες. Το να μαζεύονται τα παιδιά στην πλατεία του χωριού και να παίζουν παραδοσιακά παιχνίδια. Να γίνονται τραπέζια με παραδοσιακά φαγητά. Να διασκεδάζει ο κόσμος πιο αγαπημένα, αφήνοντας έστω στιγμιαία τις έννοιες του πίσω, λέγοντας απλά πως «έχει ο Θεός…».
Σήμερα ζούμε περισσότερο μια fusion κατάσταση. Μπορεί να πάμε σε κάποιο χωριό, αλλά θα διαμένουμε σε ένα ξενοδοχείο. Εκεί ο σεφ θα επιμεληθεί το μενού, παρουσιάζοντας το αρνάκι και το κοκορέτσι, συνοδευόμενο με ένα τουίστ που να συνάδει με τις γαστρονομικές κατευθύνσεις αυτής της εποχής. Τα παιδιά δεν θα μαζευτούν μαζί για να παίξουν έξω στην ύπαιθρο και στην πλατεία. Θα αναλώσουν τον χρόνο τους να μιλάνε μεταξύ του μέσω των διαδικτυακών μέσων έχοντας κάπου υπόψη τους πως η σημερινή μέρα είναι η μέρα της Κυριακής του Πάσχα, που απλώς τσουγκρίζουμε αβγά μεταξύ μας και τρώμε περισσότερο φαγητό…
Η χώρα μας θα πρέπει να δώσει μάχη να επαναφέρει τη ζωή, τα ήθη και τα έθιμα πίσω στην ύπαιθρο. Πρέπει να βρεθεί ο τρόπος ο κόσμος να επιστρέψει και να παραμείνει. Πρέπει οι σπασμωδικές πλην φιλότιμες προσπάθειες των λίγων να γίνουν μόνιμες και πιο έντονες από πολλούς. Το κράτος είναι το μόνο που μπορεί να βοηθήσει πραγματικά προς αυτή την κατεύθυνση. Η διατήρηση της παράδοσης είναι το μοναδικό ομόλογο που μπορεί να έχει διάρκεια στο βάθος των αιώνων. Ας το κτίσουμε και αυτό και είμαι σίγουρος ότι η έκδοση θα έχει τεράστια υπερκάλυψη, θα προσφέρει μοναδικές επιδόσεις και θα είναι απόλυτα επιτυχής. Χριστός Ανέστη!
