ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Οι αποχρώσεις των Πρασίνων

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Μεταξύ άλλων πολλών αυτό που κατέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές είναι πως έχουμε ανάγκη από σοβαρό πράσινο λόγο. Τη στιγμή που οι Πράσινοι στην Ευρώπη σημειώνουν σημαντική άνοδο, στη χώρα μας το οικολογικό κόμμα πάει κατά βαρβάρων. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν κατάφερε να πείσει πως πρόκειται για ένα πράσινο κόμμα, αλλά για ένα ακόμα κόμμα επικεντρωμένο στο εθνικό πρόβλημα, το οποίο παρουσιάζει τα ίδια συμπτώματα παλαιοκομματικής νοοτροπίας και δράσης με τους υπολοίπους. Δεν μηδενίζω, ούτε και ισοπεδώνω το έργο των οικολόγων σε ό,τι αφορά στο περιβάλλον και δεν αμφισβητώ ότι όντως παράγουν έργο. Παρ’ όλα αυτά, το όποιο έργο παράγουν δεν βγαίνει προς τα έξω ως η κύριά τους προτεραιότητα και φιλοσοφία. Με αποτέλεσμα να μην πείθουν τους σκεπτόμενους πολίτες, εκείνους δηλαδή που πραγματικά ψάχνουν μια εναλλακτική λύση στο χρεωκοπημένο πολιτικό τρόπο σκέψης, πως πρόκειται για ένα προοδευτικό κόμμα, το οποίο ενστερνίζεται μια άλλη βαθύτερη φιλοσοφία ζωής.

Ο κ. Περδίκης δεν συμπεριφέρεται ως πράσινος αλλά άγεται και φέρεται μεταξύ των υπόλοιπων «χρωμάτων» στην προσπάθειά του να έχει ύπαρξη ο λόγος του στο Κυπριακό, ακολουθώντας τους ίδιους τακτικισμούς και τους ίδιους ελιγμούς με τα υπόλοιπα κόμματα, οι οποίοι προφανώς και δεν συνάδουν με την όποια έννοια του προοδευτισμού. Και ο λόγος που επικεντρώνομαι στο κόμμα των οικολόγων είναι πρώτον γιατί θεωρώ πλέον σπατάλη φαιάς ουσίας να ασχολείται κανείς με τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία έχουν αποδείξει ακόμα μια φορά πως δεν έχουν καμία ελπίδα να αλλάξουν μυαλά και δεύτερον γιατί η μόνη ελπίδα σ’ αυτό τον τόπο για μια ουσιαστική εναλλακτική πρόταση στο καμένο μας πολιτικό τοπίο είναι ένα πράσινο κόμμα. Εκείνο, ωστόσο, το οποίο οι οικολόγοι μας φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται είναι πως όταν μιλάμε για ένα πράσινο κόμμα τότε αυτομάτως αναφερόμαστε σε ανοιχτόμυαλα πολιτικά μυαλά, τα οποία διαθέτουν μια διορατικότητα που υπερβαίνει τις στερεότυπες πολιτικές τακτικές και με ευαισθησίες, οι οποίες εκπορεύονται από μια βαθύτερη φιλοσοφία ζωής. Και εδώ είναι το πρόβλημα με τους δικούς μας οικολόγους, ότι δεν μας έχουν πείσει πως πραγματικά ενστερνίζονται αυτή τη βαθύτερη φιλοσοφία ζωής και πως οι πολιτικές τους πράξεις εκπορεύονται από μια τέτοια φιλοσοφία. Διότι όταν κάποιος ενστερνίζεται ή έστω αναζητεί αυτή την άλλη φιλοσοφία ζωής, τότε δεν μπορεί να συνεργάζεται με χρεωκοπημένα μυαλά, όπως του κ. Λιλλήκα και των ομοίων του και να καυχιέται γι’ αυτή τη συνεργασία. Και ούτε μπορεί, ακόμα και με την πιο καλόπιστη διάθεση, να διακρίνει ψήγματα αυτής της άλλης φιλοσοφίας ζωής στον τρόπο που κινείται, εκφράζεται και δρα ο κ. Περδίκης. Η περιβαλλοντική συνείδηση, ωστόσο, δεν είναι μόνο το πώς θα προστατεύσουμε το περιβάλλον και το πώς θα προωθήσουμε σχετικές νομοθεσίες. Είναι μια συνείδηση, η οποία στηρίζεται σε αυτή την άλλη φιλοσοφία ζωής, η οποία προφανώς και δεν συνάδει, αλλά ούτε και συγχωρεί αυτούς τους πολιτικούς ελιγμούς και τακτικισμούς τους οποίους υιοθετεί το δικό μας πράσινο κόμμα, και οι οποίοι αποδεικνύουν την έλλειψη βαθιάς σκέψης και ευρυγώνιας αντίληψης. Όταν μιλάμε για περιβαλλοντική συνείδηση μιλάμε για την καλλιέργεια ενός άλλου τρόπου ζωής και σκέψης και για μια πολιτική ωριμότητα, η οποία είναι αποτέλεσμα ουσιαστικών συνειδητοποιήσεων. Με πιο απλά λόγια εκείνο που θέλω να πω είναι πως ένα σωρό σκεπτόμενοι άνθρωποι αλλά και ένα σωρό νέοι που επιλέγουν την αποχή (η οποία είναι πλέον το πρώτο «κόμμα») ίσως να έβρισκαν στέγη σε ένα πράσινο κόμμα, το οποίο να αντιλαμβάνεται πως οφείλει να είναι προοδευτικό και πως οφείλει να προτείνει ένα άλλο τρόπο σκέψης. Αντ’ αυτού όμως οι δικοί μας πράσινοι, αντί να αφουγκραστούν αυτή την ανάγκη, αναλώνονται στις ίδιες μικροπολιτικές αναλύσεις για να δικαιολογήσουν την ήττα τους. Με αποτέλεσμα αντί να βλέπουν το δάσος να βλέπουν μόνο το δέντρο. Κι αυτό είναι ακόμα πιο θλιβερό όταν πρόκειται για τους πράσινους.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X