Kathimerini.com.cy
Ανήκω σε εκείνη τη γενιά η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε τη δεκαετία μετά την εισβολή, όταν η υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων στο Κυπριακό άρχισε να παγιώνεται. Είμαστε εκείνη η γενιά που δεν έζησε την καταστροφή, δεν έζησε σε αντίσκηνα, δεν είδε τους νεκρούς. Ακούγαμε για πρόσφυγες, για αγνοούμενους, εγκλωβισμένους. Μέσα στην παιδική μας αθωότητα δεν αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς είναι όλα αυτά και μετά μας μάθανε και συγκεκριμένους αριθμούς. Αριθμούς που έγιναν σύμβολα στα παιδικά μας μυαλά όπως αυτός ο ανατριχιαστικός αριθμός των αγνοουμένων, 1619.
Η παιδική μας ηλικία ήταν ένα «Δεν Ξεχνώ», αντικατοχικές πορείες και συνθήματα και φωτογραφίες σε σχολικά τετράδια. Όταν περνούσαμε το κατώφλι της ενηλικίωσης αρχίσαν να αναφέρονται σε καινούργιους όρους διζωνική, δικοινοτική, ομοσπονδία, δημοψήφισμα και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας τα εξηγήσει. Βλέπαμε ανθρώπους να καβγαδίζουν για ένα «Ναι» ή ένα «Όχι» χωρίς να ξέρουμε το γιατί. Μείναμε ακόμη μία φορά στην άγνοια. Γεμίσαμε απορίες και ερωτήματα τα οποία δεν μας απαντούσε κανείς. Απορίες τις οποίες λύσαμε μόνοι μας και ακόμη δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις. Είναι πολλά πράγματα τα οποία χρειάστηκε να μάθουμε μόνοι μας, μεγαλώνοντας.
Όμως η στιγμή της πραγματικής ενηλικίωσής μας έφθασε μια μέρα όταν ξυπνήσαμε και με τρόμο συνειδητοποιήσαμε πόσο συνηθίσαμε να βλέπουμε τα συρματοπλέγματα, τα οδοφράγματα, τη διαχωριστική γραμμή πάνω στον χάρτη, αυτά τα δύο σημάδια, το κόκκινο και το άσπρο, που είναι σαν πληγές πάνω στον Πενταδάκτυλο και πως τέτοιες μέρες απλώς μετρούσαμε χρόνια. Φέτος είναι 48, πέρυσι ήταν 47 και του χρόνου 49. Όταν καταλάβαμε πως κάθε αριθμός από το 1619 ήταν ένας άνθρωπος και πίσω του υπάρχει μια τραγική ιστορία.
Μέσα από την ενηλικίωσή μας όμως αντιληφθήκαμε και πολλά άλλα. Πόσα ανούσια συνθήματα μας έλεγαν τόσα χρόνια. Πόσες πολιτικές καριέρες χτίστηκαν πάνω στο κουφάρι του Κυπριακού. Ανέφικτες υποσχέσεις για άγρα ψήφων. Ένα ολόκληρο σύστημα το οποίο χρησιμοποιούσε το Κυπριακό για ψηφοθηρία, που έπαιζε με τον πόνο και τα συναισθήματα των ανθρώπων για να μπορέσουν να κρατηθούν στις θέσεις εξουσίας. Έτσι φθάσαμε στο σήμερα με μηδενική εμπιστοσύνη σε αυτούς που φλόμωσαν στα κούφια λόγια. Τα ίδια κούφια λόγια που ακούμε σχεδόν σε κάθε μαύρη επέτειο εκείνου του Ιούλη του 1974.
Το χειρότερο είναι που λένε πως πλέον το ενδιαφέρον για το Κυπριακό έχει μειωθεί δακτυλοδείχνοντας κυρίως τις νέες γενιές και χρησιμοποιούν αυτή τη διαπίστωση για να μη λένε απολύτως τίποτα. Γενιές που είχαν αφήσει επίτηδες στην άγνοια. Αρκεί μια ματιά στα σχολικά βιβλία ιστορίας. Οι νέοι άνθρωποι που έχουν κτυπηθεί από αλλεπάλληλες κρίσεις, από την οικονομική κρίση μέχρι την πανδημία και είδαν όσα ονειρεύονταν να μην μπορούν να υλοποιηθούν, είναι λογικό να μη θεωρούν προτεραιότητα το Κυπριακό. Ειδικά όταν τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει καμιά εξέλιξη και η διχοτόμηση παραμονεύει. Εάν όμως υπάρχουν εξελίξεις είτε αρνητικές είτε θετικές το ενδιαφέρον θα αναζωπυρωθεί και αυτό καλά κάνουν να το έχουν στο μυαλό τους όλοι οι πολιτικοί ηγέτες. Ειδικά οι τρεις κύριοι προεδρικοί υποψήφιοι, οι οποίοι είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με τη διαχείριση του Κυπριακού τα τελευταία εννέα χρόνια και φέρουν ευθύνη για το πού βρίσκεται το Κυπριακό αυτή τη στιγμή.
Σαράντα οκτώ χρόνια μετά έχουν κουράσει οι τυπικότητες κάθε χρόνο στα εθνικά μνημόσυνα απλώς για να βγει η υποχρέωση. Σαράντα οκτώ χρόνια μετά θέλουμε επιτέλους να ακούσουμε ξεκάθαρες θέσεις για το εθνικό μας ζήτημα και πώς θα ανατραπεί η πορεία προς τη διχοτόμηση. Ας κάνουν επιτέλους κάτι που δεν έκαναν πότε, να μιλήσουν με ειλικρίνεια και να μας πουν τις πραγματικότητες χωρίς ευχολόγια και ευσεβοποθισμούς. H δική μας γενιά σκληραγωγήθηκε μέσα από την οικονομική κρίση και έχει πλέον απαιτήσεις από αυτούς που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν. Η γενιά που μεγάλωσε μέσα στην άγνοια ενηλικιώθηκε και ζητάει απαντήσεις.
Ο κ. Χρίστος Κυπριανού κατέχει Ba Κοινωνιολογίας και Μa New Media And Society.
