Kathimerini.com.cy
Η πολιτική απόφαση της Κυβέρνησης να μην επαναλειτουργήσει τα γυμνάσια -όπως και όλες οι άλλες αποφάσεις της για την αντιμετώπιση της πανδημίας- δεν είναι νομικό ζήτημα. Όλα τα μέτρα όμως, αποκτούν αναπόφευκτα -και- νομική προέκταση, επειδή αφορούν στον περιορισμό ή την αναστολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στην προκείμενη, επηρεάζεται το δικαίωμα του κάθε παιδιού γυμνασίου που ζει και μεγαλώνει σε αυτήν την χώρα στην εκπαίδευση, αλλά και στην ευημερία του. Το δικαίωμα στην ύπαρξη, την ανάπτυξη και την κοινωνικοποίησή του μέσα στο φυσικό του χώρο, το σχολείο. Παραγνωρίζονται οι ανάγκες του κάθε παιδιού γυμνασίου να υπάρξει και να δράσει σε ένα περιβάλλον που είναι φτιαγμένο για την ηλικία του.
Αποτελεί θεμελιώδη νομική αρχή, ότι για όλες τις αποφάσεις που αφορούν παιδιά, από οποιαδήποτε αρχή ή πρόσωπο και εάν αυτές λαμβάνονται, θα πρέπει να υπολογίζεται πρωτίστως το συμφέρον του παιδιού. Πέραν από το δικαίωμα στην εκπαίδευση, θα πρέπει να τυγχάνει προστασίας το δικαίωμα κάθε παιδιού σε ένα επίπεδο ζωής που να είναι κατάλληλο για τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική και κοινωνική του ανάπτυξη. Διεθνείς οργανισμοί, όπως η UNICEF, έχουν προβεί σε συστάσεις όπως μέσα στα πλαίσια των μέτρων χαλάρωσης δοθεί προτεραιότητα στην λειτουργία των σχολείων. Εκφράζεται ο φόβος ότι αν τα σχολεία παραμείνουν κλειστά για ακόμη ένα χρόνο, τα αποτελέσματα θα είναι ορατά για τις επόμενες γενιές.
Δεν αμφισβητεί κανείς ότι η πανδημία αποτελεί μία πρωτόγνωρη κατάσταση, και ότι δίνεται ένας τεράστιος αγώνας για να κρατηθεί ζωντανό το σύστημα υγείας. Γίνεται επίσης κατανοητό, ότι σε περιόδους τέτοιας πρωτοφανούς παγκόσμιας κρίσης, τα λάθη είναι αναμενόμενα. Αυτό όμως που προσωπικά δυσκολεύομαι να αντιληφθώ, είναι πως ένα Κράτος τόσο μικρό πληθυσμιακά, δεν κατάφερε μέσα στο διάστημα των δώδεκα μηνών που μετρά η πανδημία, περιλαμβανομένης κυρίως της καλής επιδημιολογικά περιόδου Μάη- Οκτώβρη, να προετοιμάσει όλα τα σχολεία του, όλων των βαθμίδων, ώστε να λειτουργήσουν, τηρώντας ασφαλώς τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Και πως, μετά την αποτυχία του σε αυτόν τον τομέα, επιλέγει πλέον συνειδητά να «θυσιάσει» μία μερίδα των μαθητών του για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και αυτό, όταν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, οι επιδημιολόγοι, είχαν αντίθετη άποψη.
Ποια ήταν τα κριτήρια με βάση τα οποία έγινε ο διαχωρισμός των μαθητών του γυμνασίου από τους μαθητές των άλλων βαθμίδων; Αν έστω έπρεπε οπωσδήποτε μία ομάδα μαθητών να μείνει στο σπίτι -πράγμα που οι επιδημιολόγοι δεν εισηγήθηκαν-, γιατί η ομάδα αυτή είναι η ίδια εδώ και μήνες; Το σχολείο είναι ο κόσμος των παιδιών. Γιατί κάποια παιδιά στερούνται σε μόνιμη πλέον βάση το κόσμο τους, ενώ θα υπήρχαν άλλες, λιγότερο επώδυνες λύσεις, όπως π.χ. η εκ περιτροπής φοίτηση όλων των βαθμίδων; Δημιουργήθηκαν παιδιά και έφηβοι δύο ταχυτήτων, όταν με μοναδική εξαίρεση την τρίτη λυκείου, κανένας λόγος δεν δικαιολογεί αυτή τη διάκριση.
Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα στην άσκηση -κακής- εξουσίας, είναι η έλλειψη αντίληψης ως προς τις προεκτάσεις και τα αποτελέσματα των αποφάσεων που λαμβάνονται. Είτε δεν αντιλαμβάνονται οι αρμόδιοι τις προεκτάσεις της απόφασής τους να κρατήσουν τους μαθητές γυμνασίου για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά από τις σχολικές αίθουσες και τις σχολικές αυλές, είτε το θέμα αυτό δεν βρίσκεται στην λίστα προτεραιοτήτων τους. Ότι και να συμβαίνει, είναι τραγικό.
*Η Αλεξία Κουντουρή είναι Δικηγόρος
