Του Ανδρέα Ανδρέου
Για όλα υπάρχει ένα budget. Και δεν είναι το κατά πόσο αυτό είναι μικρό ή μεγάλο. Το όριο είναι πάντα σχετικό και έχει να κάνει με το πόσα χρήματα θέλουμε να χαλάσουμε για να ολοκληρώσουμε μια εργασία. Όταν πρόκειται για ανακαινίσεις, ο κόσμος συνήθως πάει αντίστροφα: λέει έχω τόσα χρήματα για να κάνω αυτή την εργασία και χωρίς ιδιαίτερη προεργασία ξεκινάει για να ανακαλύψει στην πορεία ότι βγήκε εκτός προϋπολογισμού.
Τι πάει λάθος;
Σε επίπεδο ανακαινίσεων τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα παρά αν πρόκειται για κάτι που θα δημιουργηθεί από το μηδέν. Επιπλέον, εξαρτάται από το είδος της εργασίας. Για παράδειγμα, είναι πολύ πιο εύκολο να προϋπολογίσουμε την αλλαγή μιας κουζίνας ή ενός ερμαριού ή των μεσόθυρων επειδή εκεί έχουμε την ευχέρεια εκ των προτέρων να επιμετρήσουμε επακριβώς το κόστος της νέας κατάστασης και επιπλέον το κόστος αφαίρεσης και απομάκρυνσης της παλιάς κατάστασης. Η πιθανότητα λάθους είναι απειροελάχιστη σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν όμως έχουμε να αλλάξουμε δάπεδα, τότε η διαδικασία προϋπολογισμού είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση. Πρώτα – πρώτα θα πρέπει να εξακριβώσουμε ότι δεν έχουμε προβλήματα ανερχόμενων υγρασιών τόσο στις περιμετρικές τοιχοποιίες, όσο και στις μεσοτοιχίες. Αν έχουμε, θα πρέπει να κάνουμε διάγνωση του προβλήματος ή των προβλημάτων που τις προκαλούν. Κάποτε – αναλόγως ηλικίας του οικοδομήματος – μπορεί η γενεσιουργός αιτία να είναι η ίδια.
Σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί φαινομενικά το πρόβλημα να είναι το ίδιο, αλλά η γενεσιουργός αιτία να είναι διαφορετική. Στις περιπτώσεις που η γενεσιουργός αιτία είναι η ίδια, συνήθως έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση ελλιπούς υγρομονωτικής σφράγισης του εξωτερικού του οικοδομήματος με αποτέλεσμα να έχουμε ανερχόμενες υγρασίες στην περιμετρική τοιχοποιία, όπου αν το υπόστρωμα των εσωτερικών δαπέδων είναι η άμμος – υλικό που χρησιμοποιούνταν κατά κόρον μέχρι πριν κάτι χρόνια για εξασφάλιση των υψομέτρων – τότε η υγρασία εισχωρεί στο εσωτερικό του κτηρίου και βλέπουμε ανερχόμενες υγρασίες και στις μεσοτοιχίες. Μπορεί όμως το πρόβλημα να μην είναι η περιμετρική υγρομονωτική σφράγιση ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτό.
Μπορεί να έχουμε κάποια αστοχία υλικού σε ένα ή περισσότερα σημεία που είναι σχετικά με την υδραυλική εγκατάσταση, όπως παροχές νερού, αποχετεύσεις, αποχετεύσεις κλιματισμού, υποδαπέδια θέρμανση κλπ. Αν έχουμε τέτοιου είδους προβλήματα, πρέπει να τα ξέρουμε πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας από την αρχή, επειδή αυτό θα καθορίσει και το πλάνο δράσης μας και κατ’ επέκταση το κόστος μας. Δεν αρκεί για παράδειγμα να προβούμε σε επικόλληση νέου δαπέδου πάνω από το παλιό, επειδή αυτό θα λύσει οπτικά το πρόβλημα μόνο για κάποια εικοσιτετράωρα και μετά το πρόβλημα θα επανεμφανιστεί. Άρα τα λεφτά μας τα πετάξαμε στα σκουπίδια αν δεν αντιμετωπίσουμε τη γενεσιουργό αιτία.
Σε τέτοια πιο βαθιά προβλήματα αναγκαστικά θα πρέπει να χώσουμε το χέρι πιο βαθιά στην τσέπη για να τα αντιμετωπίσουμε πιο ριζικά. Και μιας και τέθηκε το θέμα: είναι ενδεδειγμένο να γίνεται τοποθέτηση νέου δαπέδου πάνω από υφιστάμενο; Η απάντηση είναι πως γίνεται,
νοουμένου ότι γίνει σωστή αξιολόγηση της υφιστάμενης κατάστασης σε σχέση με τη νέα και ακολουθηθούν οι ενδεδειγμένες ενέργειες. Και εξηγούμαι: Αν το υφιστάμενο δάπεδο είναι από κεραμικό, μωσαϊκό, μάρμαρο, τα οποία υλικά είναι επικολλημένα, τότε επιβάλλεται ένας έλεγχος αν υπάρχουν κάποια από αυτά που είναι κούφια, ραγισμένα ή αποκολλημένα. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε αυτά αφαιρούνται και το κενό γεμίζεται με πηλό ή αναλόγως πάχους κάποιο αντίστοιχο υλικό. Ακολούθως, η επιφάνεια καθαρίζεται έτσι ώστε να φύγει η σκόνη και μετά γίνεται επάλειψη με κάποιο γαλακτώδες υλικό το οποίο μεσολαβεί ως υλικό πρόσφυσης με το νέο υλικό. Μετά από αυτή την επεξεργασία, γίνεται η νέα επικόλληση των νέων πλακιδίων με δυνατή κόλλα πλακιδίων, μαρμάρων κλπ.
Παρόλο που η διαδικασία μπορεί να εφαρμοστεί τόσο σε οριζόντιες όσο και σε κάθετες επιφάνειες, εγώ προσωπικά δεν συστήνω τις κάθετες επιφάνειες εκτός αν δεν υπάρχει ουσιαστική εναλλακτική επιλογή. Αν δεν ακολουθηθεί η πιο πάνω διαδικασία και ο κτίστης σας απλώς επικολλήσει το νέο δάπεδο πάνω από το παλιό, τότε είναι απλώς θέμα χρόνου να έχετε αποκολλήσεις πλακιδίων ή/ και ράγισμά τους. Υλικά όπως το παρκέ που μπαίνει με το σύστημα «floating», δηλαδή χωρίς κάρφωμα ή χωρίς επικόλληση, μπορεί να μπει απευθείας πάνω από το παλιό, παρόλο που θα σύστηνα ένα έλεγχο για κούφιες πλάκες όπως πιο πάνω. Επίσης σημαντικό στο παρκέ είναι ο έλεγχος της επιφάνειας του δαπέδου και η εξασφάλιση πως είναι πλήρως επίπεδη. Αν δεν είναι, τότε υπάρχουν υλικά που εφαρμόζονται σε ρευστή μορφή και μετατρέπουν μια ανισόπεδη/ ανώμαλη επιφάνεια σε επίπεδη. Αν δεν γίνει αυτό τότε το παρκέ θα βουλιάζει όποτε το πατάμε και σιγά – σιγά θα σπάσει στις ενώσεις. Μετά, πιστεύω πως αποτελεί μεγάλο λάθος να αφαιρούμε υλικά όπως μάρμαρα και παρκέ από πραγματικό ξύλο.
Αυτά εύκολα τρίβονται φέρνοντας την αρχική τους γυαλάδα και μπορεί εύκολα να τα εντάξουμε στο νέο ύφος που θέλουμε να δώσουμε στο σπίτι μας. Για σωστό προϋπολογισμό λοιπόν, επιβάλλεται η σωστή προεργασία. Αν δεν μας παίρνουν τα χρήματά μας για κάτι ολιστικό, τότε ας περιοριστούμε σε κλίμακα ανά δωμάτιο αλλά να το φτιάξουμε όπως πρέπει και όταν μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Διαφορετικά αν αγγίξουμε παντού και επιφανειακά, ναι μεν μπορεί να μας φτάσουν τα χρήματά μας για να το κάνουμε όλο, αλλά το κλάμα θα το ρίξετε μετά από λίγο καιρό, όταν θα δείτε πως όλα τα προβλήματα που δήθεν λύσατε επανήλθαν.
