ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Αν όχι εκείνοι, τότε ποιος

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που μπορεί έστω και μία φορά τη βδομάδα να μιλάει και να συναναστρέφεται με ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν. Δυστυχώς, δεν είναι πάντα εύκολο, διότι τέτοιοι άνθρωποι τείνουν να εκλείψουν και όσοι έχουν μείνει είναι πια λίγοι στον αριθμό και βομβαρδίζονται από επισκέψεις, τόσο όσο να μην επιθυμούν του κόσμου τη συνάφεια. Θεωρώ, λοιπόν, τον εαυτό μου ευτυχισμένο, γιατί κατορθώνω συχνά να συναντώ τέτοιους ανθρώπους. Όπως την προηγούμενη εβδομάδα, που είχα την ευκαιρία να μιλήσω με έναν άνθρωπο του πολιτισμού, του κυπριακού πολιτισμού, από εκείνους όμως της παλιάς κοπής, από εκείνους τους ανθρώπους που καταλαβαίνεις ότι ζουν για να σκέφτονται, να δημιουργούν και να δίνουν, γιατί και οι ίδιοι πήραν, άκουσαν και είδαν τι σημαίνει δημιουργία και δημιουργός. Ο λόγος για τον Χαμπή τον χαράκτη. Πήγα στο ερημητήριό του στα Πλατανίσκια και κατάλαβα τι σημαίνει δημιουργώ, σκέφτομαι, δίνω και μοιράζομαι.

Με τον Χαμπή κατάλαβα ότι αν υπήρχαν και άλλοι τέτοιοι άνθρωποι στην Κύπρο θα είχαμε κάνει πράξη τους στίχους του Ρίτσου «Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα».

Προσωπικότητες όπως ο Χαμπής υπάρχουν ακόμα και είναι όλοι μιας άλλης εποχής, πολύ πιο σκληρής, πιο τεταμένης που όμως όλοι τους εμφορούνταν από ιδανικά που σήμερα θεωρούνται όχι απλώς ρομαντικά, αλλά σχεδόν ανούσια. Έννοιες, όπως η αγάπη για τον τόπο, το ανήκειν, η ελευθερία, η αγάπη και ναι, η αγάπη για την πατρίδα, αλλά και για τον δίπλα ήταν σημαντικές. Οπωσδήποτε υπήρχαν και οι στρεβλώσεις και οι διαθλάσεις, αλλά και πάλι, οι νηφάλιοι, ανεξαρτήτως του πού ανήκαν είχαν άλλη θεώρηση. Γνώρισα αρκετούς από αυτούς στην Κύπρο, και νιώθω τυχερός και ένας από τους λόγους είναι γιατί μου σύστησαν την Κύπρο της τερατσιάς, του χαλλουμιού, τη Λεμεσό της Αγίου Ανδρέου και της πλατείας του Κάστρου. Άνθρωποι που μου έδωσαν να καταλάβω πώς βγήκε ο Ανθίας της Κοντέας, ο Κάσιαλος της Άσσιας, ο Καρνέρας, μα και ο Προυσσής, οι Χουρμούζιοι, ο Θεοδόσης Νικολάου, ο Πολ Γεωργίου και τόσοι άλλοι.

Οι χώροι υποδοχής τους είναι τόσο ζεστοί, βιβλιοθήκες, τοίχοι γεμάτοι πίνακες, μικροαντικείμενα τέχνης, και κάπου υπάρχει και μία τηλεόραση… μικρή συνήθως. Ναι, οι πνευματικοί άνθρωποι δεν χρειάζονται ταμπέλες, επιχορηγήσεις, βραβεία και τίτλους, ζουν και αναπνέουν και χωρίς αυτά. Τους αρέσει να είναι εργάτες του πνεύματος και να βασανίζουν το μυαλό τους για το τι θα δώσουν στην τέχνη τους και κατ’ επέκταση στον τόπο τους. Οι ιδεολογικές τους τοποθετήσεις είναι στέρεες, αλλά δεν είναι μονολιθικές, είναι ανοικτοί στον διάλογο και έτοιμοι να υπερασπιστούν το δίκιο τους, αλλά και το δίκαιο, δεν στριμώχνονται, δεν θέλουν απλώς να είναι αρεστοί και δεν είναι ποτέ έτοιμοι να ανέβουν στο βήμα ή στον άμβωνα –αν αυτός τους προσφερθεί καλώς, αν όχι δεν πειράζει.

Πάντα έχουν έναν στίχο να σου πουν, ένα έργο να σου φέρουν ως παράδειγμα, δεν μπορείς να τους ξεγελάσεις, δεν σου το επιτρέπουν, αν το κάνεις, όμως, απλώς θα γελάσουν και θα σε αφήσουν να νομίσεις ότι η παρτίδα είναι δική σου, εκείνοι γνωρίζουν ότι την έχουν κερδίσει ήδη, δεν τους ενδιαφέρει ο αγώνας για τον αγώνα.

Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να έχουν αναγνωριστεί ή έστω να είναι γνωστοί σε έναν περιορισμένο κύκλο, και δεν ζητούν την αναγνώριση, μα όταν έρθει περιχαρίζουν σαν μωρά και δεν μπορείς να τους πεις υπερφίαλους. Ναι, είναι σπουδαία τύχη να μπορείς να τους μιλάς και όχι γιατί είναι σπουδαίοι, μα γιατί ξέρουν να σου μιλούν και χωρίς νουθεσίες να σου ορμηνεύουν.

 

Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει, αλλά όλοι αυτοί θα πρέπει να συγκροτηθούν σε ένα σώμα και με μία Απανταχούσα να τοποθετηθούν και να αποφασίσουν, γιατί, φτάνει, κλάψαμε αρκετά, ας μας μάθει κάποιος να γελάμε και αν δεν το κάνουν αυτοί, τότε ποιος μπορεί;

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Απόστολος Κουρουπάκης: Τελευταία Ενημέρωση