Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η ευαγγελική ρήση «Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις» φαίνεται υπερβολική στις μέρες μας, και είναι. Όσον αφορά όμως συμπεριφορές δεν είναι καθόλου έτσι. Και αυτή η βιβλική ρήση έχει απόλυτη εφαρμογή στις σχέσεις και των κρατών. Ένα ικανό ποσοστό της Κύπρου κατέχεται από τον τουρκικό στρατό, έχουν παραβιαστεί και συνεχίζουν να παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα. Φωνάζουμε και πολύ σωστά ότι δεν τηρούνται διεθνείς συμφωνίες και πως παραγνωρίζονται αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών και καλούμε τη διεθνή κοινότητα να συνταχθεί μαζί μας. Και πολύ καλά κάνουμε και θα πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Από την άλλη όμως αποφασίζουμε να παραγνωρίσουμε και εμείς την απόφαση του ∆ιεθνούς Ποινικού ∆ικαστηρίου (∆ΠΠ) και να προχωρήσουμε σε επίσκεψη στο Ισραήλ και ο πρόεδρος της Κυπριακής ∆ημοκρατίας να συναντηθεί με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου, εναντίον του οποίου εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης από το ∆ΠΠ για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η εξόντωση των κατοίκων της Γάζας με ανθρωπογενή λιμό, ο αργός και βασανιστικός θάνατος χιλιάδων παιδιών θα έπρεπε να είχε κάνει τους οικούντες και τους παροικούντες τον προεδρικό λόφο να κάνουν δεύτερες σκέψεις γι’ αυτή την επίσκεψη. Σίγουρα, δεν μιλώ για απομόνωση της χώρας, αλλά να συνεχίζαμε πολιτικές όπως αυτή της Αμάλθειας και του ανθρωπιστικού διαδρόμου.
Χρειάζεται νομίζω να κρατάμε ένα προφίλ περισσότερο ταπεινό, και επιτέλους ας πάψουμε να νομίζουμε πως ο εχθρός του εχθρού μας είναι και φίλος μας. Και φυσικά, προς άρση κάθε παρεξήγησης, η ταπεινότητα δεν σημαίνει ηττοπάθεια, ή αυτοεγκλωβισμό στα καθ’ ημάς. Κάθε άλλο, σημαίνει ακριβές ζύγισμα των δυνάμεών μας, των επιθυμιών μας και των διεθνών ισορροπιών. Γιατί μπορεί στη διπλωματία να μην υπάρχουν φίλοι, αλλά συμφέροντα, πάντοτε όμως και στα συμφέροντα ζυγίζονται και τα πεπραγμένα μας, και οι ζυγιστές το κάνουν προς εξυπηρέτηση άλλων σκοπών. Είμαστε μικροί το δέμας, ας μη ζυγώνουμε τα πολύ ψηλά και ας πάψουμε να ζητούμε του κισσού το πλάνο ψήλωμα. Και ίσως να αναρωτιέστε τι σχέση έχει αυτή η θέση με τα πολιτιστικά θέματα που κυρίως απασχολούν τη στήλη αυτή. Η σχέση είναι πως μιλάμε για την υψηλότερη πολιτιστική αξία, αυτή της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Το θέμα είναι να θέλουμε και να μπορούμε να δίνουμε φως από τη φλόγα μας, κι ας είμαστε ένα ταπεινό λυχνάρι. Και ναι, ακούγεται ρομαντικό, αλλά γιατί να μην προσπαθήσουμε διά του πολιτισμού να ορθώσουμε ανάστημα, από το να κάνουμε ταξίδια που έχουν αβέβαια αποτελέσματα και είναι μάλλον επικίνδυνα μακροπρόθεσμα.
Μόλις τις προάλλες στην Κύπρο παρουσιάστηκε το βιβλίο του Nir A. Cohen «Όχι στο όνομά μας. Αγαπώ το Ισραήλ. Συμπαραστέκομαι στην Παλαιστίνη – μια ισραηλινή ιστορία», σε μετάφραση της Βίβιαν Αβρααμίδου Πλουμπή και ακούστηκε μια άλλη φωνή, ενός Ισραηλινού που γνωρίζει και τολμά να μιλάει. Ναι, σίγουρα αυτό δεν είναι υψηλή διπλωματία, δεν είναι σπουδαίο πολιτικό κατόρθωμα, αλλά είναι στη δική μου αντίληψη τουλάχιστον περισσότερο χρήσιμο, από μία συνάντηση υψηλού επιπέδου που μπορεί να αποβεί δυσάρεστη στο μέλλον. Η Μέση Ανατολή και η Γάζα φλέγονται, συνεχίζουν να φλέγονται, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν, δολοφονούνται, ταυτότητες και τόποι αφανίζονται και εμείς αναζητούμε τα καλά και τα συμφέροντα, και ούτε καν το συμφέρον της ψυχής μας, αλλά το πώς θα μένουμε δεμένοι σε ξένα αναστηλώματα και από εκεί θα φοβόμαστε μην τυχόν και γκρεμιστούμε, και μετά θα καταριόμαστε θάλασσες και βουνά, για τις δικές «υψιπετείς» και απόκρημνες ιδέες.
Η νήσος Κύπρος ακροβατεί παραπάνω από μισό αιώνα, στα δικά της παταράτσα και φοβάμαι μη στο τέλος την πνίξει το καραντί που αίφνης θα εμφανιστεί και δεν ξέρω ποιος θα σώσει ποιον ή όλοι μαζί φωνάξουμε ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
