Του Απόστολου Κουρουπάκη
Φανταστείτε τώρα ένα σκάνδαλο, όπως αυτό που επεσυνέβη, όλως ξαφνικώς στη Δικαιοσύνη, να είχε ξεσπάσει στον πολιτισμό τι θα είχε γίνει; Όλα τα μέσα, έντυπα, ηλεκτρονικά και προφορικά – αυτά είναι τα καλύτερα– θα έγραφαν: να παραιτηθεί ο τάδε παράγοντας, δεν γίνεται θέατρο με αυτούς τους όρους ή θα διαβάζαμε τίτλους όπως: «Ο πολιτισμός δεν είναι φέουδό σας», «Θέατρο και μουσική για όλους». Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θα αναγκαζόταν να παρέμβει για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, οι βουλευτές θα έσπευδαν στις Επιτροπές της Βουλής για να διαβουλευτούν και όλοι θα κυκλοφορούσαν στο αίθριο με ποιητές και πεζογράφους στο χέρι.
Σκεφτείτε, αγαπητές και αγαπητοί μου, να είχε ο πολιτισμός τη βαρύτητα ενός ΓεΣΥ, και να αρχίζουν αβέρτα τοποθετήσεις οι Σύνδεσμοι Ηθοποιών, οι Συντεχνίες Σκηνογράφων, οι πρόεδροι των Διοικητικών Συμβουλίων θα έπρεπε να βγουν δημοσίως και να μιλήσουν. Θα μάθαινε τότε ο κόσμος για τον ΘΟΚ, τη ΣΟΚ, θα άκουγε για το ελεύθερο θέατρο, την ντόπια μουσική δημιουργία, πέραν από το «Χτενίστου λίον» –το οποίο υπεραγαπώ, όλα κι όλα, θα έπρεπε να καταλάβει γιατί τοποθετούνται με δηλώσεις τους οι εικαστικοί, γιατί φωνάζουν κάποιοι για τον Χριστόφορο Σάββα και τι σημαίνει Biennale. Δεν θα είχε πλάκα να μάθαινε ο κόσμος ότι έχουμε ποιητές δικούς μας, κυπριακότατους, όλων των αποχρώσεων και των τάσεων, ότι έχουμε λογοτέχνες που γράφουν και στα κυπριακά και στην κοινή νεοελληνική και βγάζουν βιβλία, ναι, μα τον Θεό, αλήθεια σας λέω. Δεν ξέρω ποιος τα αγοράζει, υπάρχουν και αυτοί… αλήθεια τους έχω δει. Ένα σκάνδαλο, έτσι μικράκι, να δείξουμε ότι έχουμε Ενώσεις Λογοτεχνών με μέλη, με έργο. Να μιλήσουνε τα κανάλια για το βιβλίο και την πολιτική που ακολουθεί το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού για το βιβλίο και τη φιλαναγνωσία και να βγουν οι λογοτέχνες να πουν ότι διαφωνούν ή ότι συμφωνούν και να σπεύσουν τα μέσα όλα, απαξάπαντα! να διαγκωνιστούν για μία συνέντευξη με τον καλύτερο!
Να γίνει μία μικρή ταραχή για την αρχιτεκτονική κληρονομιά άστεων και χωρίων που χάνεται και πίσω δεν γυρίζει. Αρχοντικά και αγροτόσπιτα σε πόλεις και χωριά ή που τα τρώει ο χρόνος ή η ανάπτυξη γης… εμ! τι νομίζατε, μόνο ο άνθρωπος αναπτύσσεται, η γης να δείτε τι κάνει. Ουρανοξύστες και κτήρια μεγαθήρια που δείχνουν το νέο μας πρόσωπο και για το παλιό ούτε που μας νοιάζει. Ακόμα και το σπίτι του Γλαύκου Κληρίδη έπεσε θύμα… μα δεν πειράζει, ιστορία είμαστε εμείς, δεν είναι τα ντουβάρια…
Σκεφτείτε να είχε βγει στην επιφάνεια ένα ζήτημα για την αύξηση των ωρών εργασίας στους αρχαιοφύλακες ή τα μουσεία μας να έπρεπε να μένουν ανοικτά παραπάνω ώρες για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες των εκατομμυρίων επισκεπτών μας, τι θα γινόταν και να έβγαιναν όλοι αυτοί λέει και να κατέκλυζαν την Αρμενίας και την Ιφιγενείας «Χαμπιαούρη, ο πολιτισμός είμαστε εμείς!» να φώναζαν οι επηρεαζόμενοι και τα δελτία ειδήσεων πρώτο θέμα να τους έκαναν! Και επί τη ευκαιρία να άνοιγε λέει ατζέντα στο Προεδρικό εφ’ όλης της ύλης για τον Πολιτισμό και τη γραμμή που θέλουμε να ακολουθήσουμε ως κράτος.
Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν πρόκειται να συμβεί και ξέρετε γιατί; Διότι πολύ απλά δεν μας ενδιαφέρει ο πολιτισμός, θέλουν να παραμένει ο κόσμος σε μία ημιαγραμματοσύνη, τόσο όσο, να μη νοιάζεται για κάτι παραπάνω από το προφανές. Ο Διαφωτισμός και οι έννοιές του δεν μας ακούμπησαν όταν έπρεπε και οι λόγοι πολλοί, αλλά εδώ και κάποια χρόνια έπρεπε να είχαμε αρχίσει να αυτοδιαφωτιζόμαστε. Δεν το κάνουμε, όμως, όσο και αν προχωράμε με αναπτύξεις και μεταρρυθμίσεις, μένει πάντα πίσω ένα πράγμα που δεν κάνουμε, δεν κοιτάμε την αφετηρία, αλλά το τέρμα και εκεί μένουμε. Μοιάζει σαν κοινωνία να έχουμε σπάσει τον καθρέπτη και να αρνιόμαστε να δούμε το είδωλό μας, και αν κατά τύχει τον συναντήσουμε ή μας τον υποδείξουν τρομάζουμε.
