Του Απόστολου Κουρουπάκη
Οι πρώτες παρενέργειες του κορωνοϊού στα πολιτιστικά πράγματα φάνηκαν με το ζήτημα που ανέκυψε από τον κίνδυνο κλεισίματος του Μουσείου Παραμυθιού, το οποίο ανέστειλε τη λειτουργία του, εξαιτίας των μέτρων που πάρθηκαν για τον κορωνοϊό. Φυσικά, και λόγω της ίδιας της φιλοσοφίας του, το Μουσείο δεν έμεινε «κλειστόν» με την παραδοσιακή έννοια, αφού όλες τις ημέρες της καραντίνας διοργάνωσε μαραθώνιο αφηγήσεων παραμυθιών, στον οποίο πήραν μέρος άνθρωποι από όλο το φάσμα της κοινωνίας, και τα μικρά παιδιά είχαν την ευκαιρία για ένα όμορφο ραντεβού –έχω μεγαλώσει με παραδοσιακά, αλλά και παραμύθια αλήθειες από τη γιαγιά μου – και αυτός ο μαγικός κόσμος με συνεπαίρνει.
Έφτασε, λοιπόν, στο αμήν το Μουσείο και είπε ότι κλείνουμε, δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε, εκτός κι αν βοηθηθούμε. Προς τιμήν της η Πολιτεία ανταποκρίθηκε και με το ποσόν των 20.000 χιλιάδων έδωσε ανάσα στο Μουσείο, το οποίο τελικά θα λειτουργήσει κανονικά. Έχει μάλιστα προγραμματίσει και εκδηλώσεις και ομολογώ ότι αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα, διότι δείχνει ότι οι υπεύθυνοι του Μουσείου δεν ζητάνε απλώς χρήματα, έτσι για να λένε ότι έχουν μουσείο. Υπάρχουν λοιπόν κι εκείνα τα παραμύθια που έχουν καλό τέλος, αλλά υπάρχουν και τα άλλα που ξεκινάνε παραμύθια και καταλήγουν αναγνώσματα αγωνίας. Βλέπε τις διαδικασίες για την Κυπριακή Βιβλιοθήκη, για το Κυπριακό Μουσείο, για τη μεταστέγαση του Κρατικού Αρχείου, για τα μουσεία γενικότερα και πάλι καταλήγουμε στο ίδιο αποτέλεσμα, δεν υπάρχει πολιτική για τον πολιτισμό, υπάρχει πολιτική της κορδέλας.
Πραγματικά δεν ξέρω αν έχει νόημα πια να γράφουμε και να συζητάμε τα ίδια και τα ίδια, γιατί δεν έχουμε σύγχρονα μουσεία, γιατί οι βιβλιοθήκες δεν θυμίζουν σε τίποτε τις αντίστοιχες στην Ευρώπη (εξαιρουμένων των πανεπιστημιακών), γιατί οι αρχαιολογικοί μας χώροι είναι όπως είναι, γιατί δεν έχουμε αρχειακή πολιτική και το Κρατικό Αρχείο επαφίεται στον επαγγελματισμό των υπαλλήλων του. Πόσο γραφικό κατάντησε να λέμε ότι αφού ανοίγουν τα καζίνο, τα μπούκικα, οι εκκλησίες, να τα είναι τόσο δύσκολο να γίνει το ίδιο για τους θεατρικούς χώρους; Δεν είμαι φίλος της απλόχερης κρατικής επιχορήγησης, για πολλούς λόγους, αλλά είμαι φίλος της πολιτειακής έγνοιας για τον πολιτισμό. Έτσι νιώθω ότι μπορεί να χτίσει καλούς πολίτες, που δεν θα φοβούνται για την αλλοίωση του πολιτισμού τους από κανέναν βλαμμένο, που νιώθει ότι κάνει κάτι, πετώντας μολότοφ σε ένα τζαμί.
Σιγά την αντίσταση, θρασυδειλία είναι, μαγκιές της κακιάς ώρας. Και μη μου πείτε ότι επειδή στα Κατεχόμενα έκαναν και εν πολλοίς συνεχίζουν να κάνουν χειρότερα εμείς δικαιολογούμαστε, όχι, διότι αυτή είναι η διαφορά μεταξύ όσων νιώθουν πολιτισμένοι και όσοι επιλέγουν να είναι με την πλευρά του μίσους και της αδιαφορίας. Κάθε φορά που επισκέπτομαι μια συλημένη εκκλησία, ένα κατεστραμμένο νεκροταφείο, στα Κατεχόμενα αυτό που σκέφτομαι είναι ότι δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, η βλακεία, η άγνοια και η αδιαφορία μπορεί να βρίσκεται κοντά στη Λευκωσία. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε πολιτική στον πολιτισμό, γι’ αυτό στα σχολεία μας πρέπει να δίνουμε λιγότερη βαρύτητα στο δοκίμιο με τα συνώνυμα και τα αντίθετα και περισσότερη αξία στην ομορφιά του διαφορετικού και της ομορφιάς του δικού μας.
Πώς το επιτυγχάνουμε αυτό; Δύσκολο, δεν λέω, αλλά σκεφτείτε να άκουγαν οι μαθητές ότι οι Φοίνικες κατοικούσαν κάποτε στο Κίτιον, και να πάνε στο Μουσείο της Λάρνακας και να δουν τα εκθέματα… και μετά να μάθουν κι οι γονείς τους ότι στον τόπο τους υπήρχαν ξένοι από πάππου προς πάππο. Πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει η παιδεία στην ανάπτυξη του ανθρωπιστικού αισθητηρίου στο άτομο και έπειτα να έρθει όλο αυτό να έρθει και να γεννήσει πολιτισμό. Εντάξει, τώρα θα το πάμε στο παραμύθι… και επειδή καμιά φορά έχουν και δράκους, ας το αφήσουμε.
