ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Εκεί στην άκρη της πόλης

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια βόλτα, ένα σούρουπο με ζέστη και υγρασία στην παλιά Λευκωσία. Είχα καιρό να κάνω μια τέτοια βόλτα, παρότι ζω στην παλιά πόλη και μ’ αρέσει να κυκλοφορώ τα βράδια στους παραδρόμους της, παρατηρώντας τις παραδοξότητες που τη συνθέτουν και οι οποίες αποτελούν τη νέα μας πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μόνο αν είσαι υποψιασμένος μπορείς να την αναγνώσεις ώστε να ψάξεις για ερμηνείες πολύ πιο βαθιές από τα ενσταντανέ των ίνσταγκραμ ζωών μας. Μια πλατεία μισοτέλειωτη να χωρίζει την πόλη στο παλιό και στο καινούργιο χωρίς τίποτα από τα δύο να έχει συμπαγή ταυτότητα ή έστω την ανάγκη να ψάξει για μια τέτοια και ένας πύργος στο βάθος φωταγωγημένος να υποδηλοί τη δήθεν σύγχρονη εποχή. Ένα σωρό μετανάστες να αράζουν στα «ντηζαϊνάτα» παγκάκια της πλατείας και να χάσκουν ράθυμοι πίνοντας μπύρες, «λεκιάζοντας» την αρχοντοχωριάτική μας ματαιοδοξία όπως αυτή συμπυκνώνεται σε ένα έργο σκανδαλωδώς μισοτέλειωτο, το οποίο φωνάζει στην κάθε του λεπτομέρεια πως είναι για το φαίνεσθαι και όχι για το ευ ζην. Και παρά πέρα ένα σωρό παλιά αρχοντικά, αφημένα στον χρόνο και στην αδιαφορία, να κρεμάνε από τα ετοιμόρροπα μπαλκόνια τους τη φτώχια και τη μιζέρια του πλανήτη σε μια ανισορροπία που μυρίζει ξένα μπαχαρικά.

Ένα σωρό ξένες φάτσες που κυκλοφορούν τις μετέωρες ζωές τους και τις μυστήριες συναλλαγές τους μέσα σε στενά, τα οποία ακόμα κουβαλούν ίχνη από ένα παρελθόν στο οποίο οι άνθρωποι ήξεραν να λιάζονταν στους ηλιακούς και να κεντούν στα καλντερίμια. Ένας αστυνομικός πάνω στο ποδήλατο με προσπερνά, δύο άλλοι έρχονται από απέναντι, η παρουσία τους κι αυτή επιτηδευμένη, προκειμένου να συντηρούμε τις ψευδαισθήσεις μας ότι όλα είναι υπό έλεγχο, ότι ξέρουμε τι κάνουμε και προς τα πού πάμε παρότι δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα, δεν μας ενδιαφέρει να έχουμε ιδέα, μας ενδιαφέρει μόνο να παριστάνουμε πως έχουμε κάποια ιδέα.

Δεν μας ενδιαφέρουν οι παράδρομοι, μας αρκούν οι λεωφόροι, αυτό μας νοιάζει, να τις κάνουμε ξανά καινούργιες ώστε να εξυπηρετούν κι αυτές το φαίνεσθαι και να ταιριάζουν με τους γυαλιστερούς φωταγωγημένους πύργους, προκειμένου να θεμελιωθεί αργά και σταθερά το επίπλαστο σαν η νέα μας ταυτότητα και να βολευτούμε έτσι μέσα στις επιτηδευμένες μας ευαισθησίες που μας επιτρέπουν να προσπερνούμε τις αλήθειες των παραδρόμων.

Εκεί όπου άνθρωποι, με ξένες μετέωρες ζωές ζούνε σε συνθήκες που ούτε να τις φανταστούμε δεν θέλουμε, μέσα σε τρώγλες που τις ενοικιάζουμε για σπίτια, εμείς οι σύγχρονοι, και μέσα σε παλιά αρχοντικά που τα αφήνουμε ετοιμόρροπα λες και δεν έχουνε μέσα τους την παλιά ψυχή μας. Και κάπως έτσι βολευόμαστε με δύο τρεις αστυνομικούς να βολτάρουν ανάμεσα σε ένα σωρό αντιφατικές έννοιες προδίδοντας την ανικανότητα των όποιων προϊσταμένων τους, να κατανοήσουν πως σ’ αυτό το οξύμωρο είναι κρυμμένη όλη η επιδερμικότητα με την οποία διαχειριζόμαστε τις πραγματικότητες μας. Και η πραγματικότητα είναι μια Ασιάτισσα, γύρω στα τριανταπέντε, που από την άλλη άκρη της γης, βρέθηκε εδώ για να ζει σε ένα μαγαζί το οποίο κάποιος «δικός» μας μετέτρεψε σε σπίτι, χωρίς παράθυρο, χωρίς τίποτα που να κάνει ένα άνθρωπο να ελπίζει σε λίγη αξιοπρέπεια και με τους ιθύνοντες να κλείνουν τα μάτια σ’ αυτή την αθλιότητα, παριστάνοντας πως είναι απασχολημένοι να φροντίζουν τις προσόψεις και τις λεωφόρους. Αλλά η αλήθεια παραμένει πίσω από αυτές, εκεί όπου ζει μια γυναίκα –τη βλέπω στο τέλος της βόλτας μου– που μαγειρεύει με την πόρτα ανοιχτή, σε ένα δωμάτιο που ούτε ποντίκι δεν μπορεί να μείνει, και στο βάθος σε ένα άθλιο ντιβάνι, ένα μικρό παιδάκι διαβάζει ένα βιβλίο μέσα στην άπνοια της νύχτας. Και λίγο πιο κάτω ο πύργος φωταγωγημένος. Και λίγο πιο πέρα ένας καθεδρικός που ετοιμάζεται μεγαλόπρεπα για να στεγάσει την πίστη μας στο... βοηθάτε αλλήλους.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X