Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η μάχη που δίδεται σήμερα δεν είναι απλώς μία μάχη της ιδεοληψίας απέναντι στην επιστημοσύνη. Είναι μία μάχη για να εδραιωθούν τα αυτονόητα. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι φωτογραφίες που κατέκλυσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από χαρούμενους 30άρηδες και 40άρηδες στα κέντρα εμβολιασμού δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία απόδειξη πως στα δύσκολα θα πρέπει και πάλι να κερδίσει η λογική.
Για να κερδίσει, λοιπόν, η λογική σε αυτή τη μάχη, η νεότερη αυτή γενιά ενημερώνεται, διαβάζει αφουγκράζεται, μελετά και καταλήγει στο ότι η λύση είναι μεταξύ άλλων η επιστήμη. Το έχει αποδείξει επανειλημμένα πως θα δώσει τη δική της μάχη που δεν περιορίζεται στις φωτογραφίες του εμβολιασμού. Έχει θέσει την ατομική ευθύνη ως προτεραιότητα, γιατί αντιλαμβάνεται την επικινδυνότητα της κατάστασης. Έχει κλείσει τα αφτιά σε γραφικούς και επικίνδυνους συνωμοσιολόγους. Έχει υπακούσει ακόμα και σε γελοία διατάγματα, έχει στερηθεί παρέες, ταξίδια, σπουδές και θεωρεί χρέος της τον εμβολιασμό. Χρέος για την επιστροφή στην κανονικότητα.
Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που η ζωή της νέας γενιάς μπαίνει σε παύση. Μπήκε σε παύση και το 2013, μετά το κούρεμα. Τότε θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα εργοστάσιο οργής, καθώς η οικονομική κρίση ανέτρεψε κάτι που μέχρι τότε θεωρείτο δεδομένο: ότι η κάθε χρονιά και κάθε εποχή είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Στέρησε επαγγελματικές ευκαιρίες, ανέτρεψε όνειρα και κατέστησε τη δημιουργία οικογένειας μία δύσκολη πρόκληση. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Δούλεψε σκληρά για λίγα χρήματα και παρά τα πολλά προσόντα της, είδε τα εργασιακά της δικαιώματα να εξαφανίζονται –παροδικά όπως της εξήγησαν– μέχρι να επέλθει η ομαλότητα…
Αυτή η ομαλότητα είναι μία νίκη της πλειοψηφίας της κυπριακής κοινωνίας. Αυτής που όταν της ζητήθηκε και χωρίς να ευθύνεται, έκανε σοβαρές θυσίες. Πειθάρχησε σε αυστηρά μέτρα και σε αυτήν οφείλεται κατά κύριο λόγο η ομαλή έξοδος από το μνημόνιο.
Αυτές τις αιματηρές θυσίες του τότε και του σήμερα της έκανε η κυπριακή κοινωνία υπό προϋποθέσεις. Σήμερα ο στόχος είναι η επιστροφή στην κανονικότητα με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες και ζωών αλλά και οικονομικές. Τότε οι θυσίες είχαν ως προϋπόθεση πως το κράτος του ’60, θα μετουσιωθεί σε σύγχρονο και κανονικό. Η προϋπόθεση ήταν πως οι μεταρρυθμίσεις δεν θα αποτελούν ευχολόγιο, αλλά τετελεσμένο για να κατοχυρωθεί η αξιοκρατία, ο επαγγελματισμός και η διαφάνεια. Για να τεθεί ένα τέλος στις πολιτικές της αρπαχτής.
Η συντριπτική πλειοψηφία έχει κάνει αιματηρές θυσίες για να επικρατήσουν τα αυτονόητα. Όμως, σε αυτή τη μάχη όφειλε το κράτος να είναι συμπαραστάτης και όχι αντίπαλος. Και λέμε αντίπαλος γιατί όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα μειώνουν μέρα με τη μέρα την πεποίθηση πως το κράτος μπορεί να ξεπεράσει δυσκολίες και προσκόμματα. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να είμαστε μηδενιστές. Έχουν επιτευχθεί αρκετά. Όμως, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση κουνούσε το δάκτυλό της στην απειθαρχία των πολιτών έναντι των μέτρων, σιωπούσε προκλητικά απέναντι στις ανοησίες του Μόρφου, την επικινδυνότητα του Αθανάσιου και υπάκουε τυφλά τα παράλογα αιτήματα του αρχιεπισκόπου που έθεταν στον αέρα το όλο εγχείρημα της ομαλότητας. Ένα κράτος λοιπόν έρμαιο της Εκκλησίας και των διαφόρων οικονομικών και άλλων συμφερόντων.
Είμαστε σε μία μάχη για τα αυτονόητα και το χειρότερο είναι να περάσει το μήνυμα πως σε όλα αυτά είμαστε μόνοι μας. Γιατί σε αυτή τη μάχη επιβίωσης, άλλοι αγωνίζονται για τη ζωή τους, άλλοι για την οικονομική τους επιβίωση και άλλοι για την ψυχική τους ηρεμία. Σε αυτή ακριβώς τη μάχη, η πύλη που πέφτει την ώρα που οι πολίτες πειθαρχούν πλήρως με τις υποδείξεις του κράτους για την επιστροφή στην πραγματικότητα, δεν είναι σίγουρα το τέλος του κόσμου. Καταδεικνύει όμως με τον πιο παραστατικό τρόπο ένα κράτος γερασμένο και αδύναμο να μας πάρει μπροστά, τη στιγμή που εμείς κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας. Γιατί αν δεν μπορέσαμε μέχρι τώρα να κάνουμε ψηφιακά τα αυτονόητα, θα μπορέσουμε άραγε να πατάξουμε τη διαπλοκή και τη διαφθορά; Ή μήπως θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε τα τετελεσμένα στο Κυπριακό και τη διχοτόμηση που βρίσκεται πλέον προ των πυλών;
