Οι απέναντι

Δικαιολογίες σε όσους ακόμα και μετά τα όσα έχουν συμβεί προτίθενται να δώσουν ψήφο στο ΕΛΑΜ δεν πρόκειται να δώσω. Το να τιμωρηθεί το σύστημα, βάζοντας – ενισχυμένους μάλιστα– στη Βουλή τους νοσταλγούς του Χίτλερ, την «ηττημένη σπορά του 1945» και εν τέλει τη θυγατρική μιας εγκληματικής –με βούλα δικαστηρίου– οργάνωσης δεν αποτελούσε ποτέ άλλοθι. Όσο κακό και αν θεωρείται πως είναι το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό θα το υπογραμμίζουμε πως αυτό δεν αποτελεί απάντηση στα προβλήματα της ανθρωπότητας.

Ο φασισμός πρέπει να λέγεται ως τέτοιος και όχι να θωπεύονται τα αφτιά των πολιτών με το πρόσχημα του «ναι μεν αλλά η δημοκρατία…». Και ακριβώς γι’ αυτό, το να καλλιεργεί κάποιος το μίσος για το χρώμα, τη φυλή, τη θρησκεία, τις προτιμήσεις μιας ομάδας ανθρώπων και εμείς να τον ψηφίζουμε από πάνω, δεν μπορεί να συνδέεται με τη δημοκρατία. Όφειλαν όλοι να γνωρίζουν μέχρι τώρα τι ακριβώς είναι, τι πρεσβεύουν και να αναλάβουν την ευθύνη της ψήφου και των πράξεών τους. Στο διά ταύτα όμως: πώς λύνεται το πρόβλημα των επικίνδυνων άκρων;

Οι κοινωνίες που στηρίζονται στον φόβο παρά στην ελπίδα είναι καταδικασμένες στην παρακμή. Η ιστορία είναι εκεί και μας θυμίζει πως όποτε επιχειρήθηκε να καλλιεργηθεί η διχόνοια, όποτε προτάχθηκε αφήγημα του όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι με τους απέναντι, την πλήρωσε ο ίδιος ο τόπος.

Ενδεικτικό, ότι όταν την άνοιξη του 2019 μαινόταν ο προεκλογικός των ευρωεκλογών και το ΕΛΑΜ διεκδικούσε την 6η έδρα, ο Συναγερμός θεώρησε ως ιδανική στρατηγική συσπείρωσης των χαμένων ψήφων, την καλλιέργεια του φόβου για τους απέναντι. Κάπως έτσι όταν η υποψήφια ευρωβουλεύτρια Ελένη Σύρου άρχισε να αφήνει σαφείς αιχμές ότι ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ είναι πράκτορας των Τούρκων, δεν τέθηκε εκτός ψηφοδελτίου, αλλά τη σιγόνταρε η ηγεσία. Και τη σιγόνταρε, αν λάβουμε υπόψη ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου προειδοποιούσε ότι μπορεί να παιχτεί και η πρωτιά εξαιτίας της τ/κ ψήφου, ενώ ο επικεφαλής της καμπάνιας Νίκος Νουρής έθετε τα περιβόητα ερωτήματα. Όποιος επέκρινε τότε τους χειρισμούς στο Κυπριακό υιοθετούσε όπως έλεγαν το τουρκικό αφήγημα, ενώ η όποια κριτική στα πολιτικά πρόσωπα τα οποία αποδείχτηκαν κατώτερα των περιστάσεων προκαλούσε αλλεργία. «Δεν μπορούν τα μηδενικά» έλεγε θυμωμένα ο πρόεδρος «να μιλούν για τους άριστους» και το θέμα έκλεινε εκεί.

Τα ποσοστά που έλαβαν τότε είναι εκεί και θα έπρεπε να τους υπενθυμίζουν πως η τοξικότητα δεν τους βγήκε σε καλό. Και μπορεί να είπαν πως έλαβαν το μήνυμα. Μπορεί να υποσχέθηκαν διαδικτυακό ιδεολογικοπολιτικό συνέδριο για να λύσουν τα του οίκου τους, να λάνσαραν υπεύθυνους παραγωγής πολιτικής, όμως είδατε αλήθεια να αλλάζει κάτι; Είδαμε τον Νίκο Νουρή να προάγεται σε υπουργό Εσωτερικών καλλιεργώντας την τρομολαγνεία στο μεταναστευτικό και τον αυταρχισμό. Και όταν ρωτήσαμε για το Al Jazeera και τα χρυσά διαβατήρια, μας κουνούσαν το δάκτυλο ότι γινόμαστε μέρος του υβριδικού πολέμου που δέχεται η Κύπρος.

Σήμερα βάσει δημοσκοπήσεων ο ΔΗΣΥ θερίζει όσα έσπειρε. Και αυτό θα έπρεπε να κτυπήσει το τρίτο κουδούνι για το κόμμα. Όχι γιατί όπως προειδοποιούν θα ακολουθήσει Αρμαγεδώνας, αν ο ΔΗΣΥ χάσει την πρωτιά, όχι γιατί οι «αναρχοαριστεροί θα δημεύσουν την περιουσία μας» ή επειδή όπως λένε η Βουλή θα μετατραπεί σε Βαβέλ. Αυτά τα ακούμε βερεσέ. Είναι το αποτύπωμα που αφήνει όλο αυτό στην κοινωνία.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο ΔΗΣΥ θα κυβερνά για ακόμη δύο χρόνια. Και επειδή ο φόβος, ο διαχωρισμός στους δικούς μας και στους απέναντι που καλλιέργησαν, η οργή που θώπευσαν όλο αυτό τον καιρό, θα έχει άσχημα αποτελέσματα για τον τόπο μακροπρόθεσμα, ίσως να είναι καιρός για αλλαγή στρατηγικής πλεύσης. Ή έστω και μιας απολογίας για τη μέχρι τώρα διαδρομή τους.

Η πόλωση και η καλλιέργεια των χειρότερων ενστίκτων δεν είναι χαρακτηριστικά σοβαρού κόμματος. Είναι καιρός, λοιπόν, να παρουσιάσει το πλάνο του για την επόμενη μέρα. Γιατί επί του παρόντος αυτό που εισπράττουμε είναι πως θέλει μόνο να διατηρηθεί στην εξουσία αναπαυόμενο στις δόξες άλλων εποχών. Και αν το πρόβλημα θα ήταν τα ποσοστά του κόμματος, τότε δεν θα το συζητούσαμε. Το ανησυχητικό είναι πως όλη αυτή η αίσθηση της απουσίας οράματος οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια, ολοένα και περισσότερους απέναντι. Με άγνωστες τις προεκτάσεις.