Της Μαρίνας Οικονομίδου
Πριν από έναν περίπου χρόνο, τα τέσσερα μικρά κόμματα του ενδιάμεσου χώρου διαβουλεύονταν μεταξύ τους για μία κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές. Ήταν μία προσπάθεια, όπως έλεγαν, για να αποτρέψουν την επέλαση της Ακροδεξιάς και την είσοδό της εντός της Ευρωβουλής. Ήταν συνεπώς ο μεγάλος κίνδυνος των εκλογών αλλά και της κυπριακής κοινωνίας όπως έλεγαν. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, ήταν διατεθειμένοι να μετριάσουν τις όποιες διαφωνίες τους για να αποφύγουν την ενίσχυση του ΕΛΑΜ. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν κατέστη εφικτό, για διάφορους λόγους, κάθε άλλο από πολιτικούς, και τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του.
Η Ελένη Θεοχάρους διεκδίκησε επανεκλογή με το ΔΗΚΟ, οι Οικολόγοι μαζί με τη Συμμαχία Πολιτών και η ΕΔΕΚ μόνη της. Η ΕΔΕΚ, ωστόσο, ήταν εκείνη που έδωσε τη μεγάλη μάχη για την αποτροπή του ΕΛΑΜ και έθεσε ως το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών τον αντιφασιστικό αγώνα. Καθόλου τυχαίο και το μανιχαϊστικό δίλημμα που έθεσε ο Μαρίνος Σιζόπουλος ή ΕΔΕΚ ή ΕΛΑΜ. Κάπως έτσι ήρθε σε ευθεία αντιπαράθεση με το ΕΛΑΜ και την ηγεσία του, ιδιαίτερα όταν αποκαλύφθηκε πως ο πρόεδρος του ΕΛΑΜ Χρίστος Χρίστου και άλλα στελέχη δεν είχαν υπηρετήσει στην Εθνική Φρουρά. Όπως έλεγε δηκτικά τότε ο Μαρίνος Σιζόπουλος δεν υπηρέτησαν στην Εθνική Φρουρά και το παριστάνουν μαχητές της απελευθέρωσης. Στο ίδιο πλαίσιο και η Ελένη Θεοχάρους τους χαρακτήριζε παλληκαράκια της φακής, ενώ ο Γιώργος Λιλλήκας, επικίνδυνους για τη δημοκρατία. Αν μείνουμε, όμως, στον Μαρίνο Σιζόπουλο που έθεσε ως στοίχημα των εκλογών την αποτροπή του φασισμού, θα δούμε πως άφηνε και υπόνοιες και για τις υπόλοιπες δραστηριότητές τους.
Καλούσε τον πρόεδρο του ΕΛΑΜ και άλλα στελέχη να δείξουν το ποινικό τους μητρώο και τους ζητούσε να δώσουν απάντηση στα δημοσιεύματα που μιλούσαν για σύλληψη στελέχους του ΕΛΑΜ για οπλοκατοχή και για παροχή προστασίας. Ερωτήματα τα οποία δεν απαντήθηκαν ποτέ από το ΕΛΑΜ. Ούτε διέψευσαν –παρά τις εκκλήσεις των κομμάτων του Ενδιάμεσου και του ΑΚΕΛ– δημοσίευμα της «Καθημερινής» που αποκάλυπτε πως το ακροδεξιό κόμμα της Κύπρου έχει σχέσεις και δέχτηκε οικονομική εισφορά από το νεοναζιστικό κόμμα της Γερμανίας NPD. Μπροστά σε όλα όσα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κυπριακής κοινωνίας ήταν τέτοια που απέτρεψαν την κάθοδο του ΕΛΑΜ στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με μεγάλη μερίδα της κοινωνίας να δίνει μία δεύτερη ευκαιρία στην ΕΔΕΚ.
Όμως, μαζί με τον αποκλεισμό του ΕΛΑΜ ολοκληρώθηκε και ο όποιος αντιφασιστικός αγώνας. Τα δάκρυα για την ξενοφοβία, τη φυγοστρατία και τον ρατσισμό και την όποια άλλη δραστηριότητα του ΕΛΑΜ στέγνωσαν πολύ γρήγορα. Και το λέμε γιατί δύο μήνες αργότερα, όταν θα πραγματοποιούνταν εκλογές για τη δημαρχία Αμμοχώστου, η ΕΔΕΚ επέλεξε να μη στηρίξει κανέναν. Ασχέτως, αν μεταξύ των υποψηφίων ήταν και ο βουλευτής του ΕΛΑΜ Λίνος Παπαγιάννης. Όμως ας μην είμαστε άδικοι με την ΕΔΕΚ. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ξεπέρασε την όποια ευαισθησία είχε προεκλογικώς απέναντι στον αγώνα του αντιφασισμού. Λες και ο κίνδυνος έχει πλέον εκλείψει. Υπήρξε κανένας που κινητοποιήθηκε για παράδειγμα να διερευνήσει για ποιο λόγο σπείρα από συγκεκριμένο σχολείο στη Λεμεσό επιτίθεται σε αλλοδαπούς; Κανένας δεν σχολίασε τις δηλώσεις του Χρίστου Χρίστου ότι πολιτικοί πρόσφυγες θέλουν να ελέγχουν τη νυχτερινή ζωή της παλιάς Λευκωσίας. Σάμπως και το πρόβλημα είναι ποιοι ελέγχουν τον υπόκοσμο.
Ο Χρίστος Χρίστου, ο οποίος μέχρι σήμερα δεν απάντησε για τις συλλήψεις στελεχών του. Ούτε κανένας αντέδρασε όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κάλεσε τον πρόεδρο του ΕΛΑΜ σε συνάντηση στο Προεδρικό για να συζητήσει μαζί του ενδεχόμενη στήριξη στις μεταρρυθμίσεις. Λες και μιλούμε για κόμμα που βρίσκεται στο δημοκρατικό τόξο. Ένα κόμμα που δήλωνε μέχρι πρόσφατα πως αποτελεί τη Χρυσή Αυγή της Κύπρου, της Χρυσής Αυγής της οποίας ο πρόεδρος Νίκος Μιχαλολιάκος –του οποίου ο Χρίστος Χρίστου υπήρξε φρουρός– δήλωνε περήφανα πως είναι η σπορά των νικημένων του 1945. Ένα κόμμα που απειλούσε με ανορθόδοξο πόλεμο. Το ΕΛΑΜ προφανώς έχασε τη μάχη των ευρωεκλογών, όμως ο φασισμός δεν νικήθηκε. Για να νικηθεί θα έπρεπε να υπάρχει συναίσθηση του κινδύνου που κρύβει η Ακροδεξιά. Η οποία δεν θα έπρεπε να κάμπτεται με συναισθηματικές εξάρσεις, όταν κινδυνεύει η θέση μας και η καρέκλα μας.
