Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ένας δημοσιογράφος που εκτιμώ, ο Χρίστος Μιχαηλίδης, μου ζήτησε πρόσφατα για την εκπομπή του στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ μια «σκέψη της ημέρας». Παρακολουθώντας συστηματικά τα των βουλευτικών εκλογών, αυθόρμητα διατύπωσα μια δυσοίωνη σκέψη η οποία τριγυρνά στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό: «Πολύ φοβάμαι πως βρισκόμαστε ήδη στο σημείο, όπου το νέο μαύρο είναι το βαθύ κίτρινο».
Πρόκειται για ένα νοσηρό φαινόμενο, το οποίο χαρακτηρίζει δυστυχώς τον δημόσιο βίο συνολικά. Όχι μόνο τους κάθε λογής πολιτευτές, οι οποίοι αναζητούν μια θέση κάτω από τον ήλιο της πρόσκαιρης δημοσιότητας, αλλά και το σινάφι μου που μαϊμουδίζει πλέον απροκάλυπτα τα φερσίματα των κοινωνικών δικτύων. Δυστυχώς, είναι αρκετοί οι δημοσιογράφοι που έχουν προσχωρήσει ασμένως σε αυτή τη λογική. Η συνταγή είναι γνωστή και δοκιμασμένη: μελοδραματικοί τόνοι, κορώνες διαμαρτυρίας, εξάρσεις θυμού και φτηνός λαϊκισμός με βασική πραμάτεια τον πατριωτισμό και τις ηθικολογίες. Ένα τόσο βαθύ κίτρινο, που φαντάζει σχεδόν μαύρο...
Όπως συνηθίζω βεβαίως να λέω, ένα κίτρινο δημοσιογραφικό κείμενο μπορεί απλώς να σου χαλάσει τη διάθεση. Ένας κίτρινος πολιτικός, όμως, μπορεί ν’ αποδειχτεί εξαιρετικά επικίνδυνος εάν καταφέρει να βρεθεί στο δωμάτιο της εξουσίας. Δεν αναφέρομαι στους λεγόμενους ιδιοσυγκρασιακούς, κάτι απίθανες περιπτώσεις που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια τον τελευταίο καιρό, ψαρεύοντας ψήφους από τα θολά νερά των social media. Με αυτούς σπάμε πλάκα. Γιατί το πρόβλημα ποτέ δεν ήταν τα «νούμερα». Αλλά αυτοί που, παρότι διαθέτουν παιδεία, προσπαθούν να μετατρέψουν σε υψηλά νούμερα τις χαμηλές πολιτικές τους επιδόσεις.
Αφορμή για τις πιο πάνω σκέψεις στάθηκε η πολυσυζητημένη ανάρτηση του υποψηφίου των Οικολόγων Μιχάλη Παρασκευά, με θύμα την υπουργό Δικαιοσύνης Έμιλυ Γιολίτη. Κι επειδή ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν στο name and shame, ιδού τι έγραψε ο ζωηρός πολιτευτής σε περίπτωση που σε κάποιους διέφυγε: «Είναι σε αυτό το σημείο που σου έρχεται ένα σκάσε ρα ....σμενη γμτ την κοινωνία μου πιον μες τούντον κωλότοπο. Μιλούν όλοι μιλούν κι οι κ..οι».
Ακολούθησε φυσικά σάλος και αντιδράσεις μέσα από το ίδιο το Κίνημα που τον φιλοξενεί στο ψηφοδέλτιό του. Κομματικά στελέχη, υποψήφιες βουλεύτριες, ο Χαράλαμπος Θεοπέμπτου, ο Γιώργος Περδίκης, άλλοι σε ήπιους τόνους και άλλοι πιο έντονα. Το αποτέλεσμα ήταν να απολογηθεί ο υποψήφιος, αναφέροντας «ότι σε μια στιγμή αδυναμίας που προήλθε από την οργή και αγανάκτηση για τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας χρησιμοποίησα απρεπείς εκφράσεις και λέξεις που δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν». Προσθέτοντας όμως και ένα μακροσκελές ναι μεν αλλά, όπου με δικηγορίστικη ρητορική ξέπλυνε την απαράδεκτη ανάρτηση. «Η γλώσσα είναι ένα πολύ δυνατό εργαλείο και ο λόγος όπως εκφράζεται προκαλεί και ερεθίζει, σε καλεί να σκεφτείς, σε καλεί να χλευάσεις και να απαξιώσεις, να κρίνεις και να κριθείς» έγραψε ο κύριος Παρασκευάς. Και φυσικά συμφωνούμε, με την απαραίτητη διευκρίνιση όμως ότι υπάρχει ένα ευδιάκριτο όριο: η χυδαιότητα.
Τα επιχειρήματα περί ελευθερίας του λόγου και καλλιτεχνικής έκφρασης ισχύουν, αλλά όχι για όσους προσπαθούν απεγνωσμένα να εξασφαλίσουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν. Ο κύριος ούτε καλλιτέχνης είναι, ούτε δημιουργός, ούτε υπηρετεί την ελευθεροτυπία. Είναι ένας ακόμα φωνακλάς στην αρένα των social media που ρίχνει λάσπη στον ανεμιστήρα παλεύοντας απεγνωσμένα να τραβήξει την προσοχή. Έπειτα από 500 λέξεις κείμενο, υποθέτω ότι εν μέρει το κατάφερε. Εν μέρει, όμως, γιατί το θέμα δεν είναι να σε μάθουν. Το θέμα είναι να σε μάθουν για τους σωστούς λόγους.
Γνωρίζω ότι η υπόθεση Μιχάλη Παρασκευά απασχόλησε την περασμένη Τετάρτη την Πολιτική Επιτροπή των Οικολόγων. Δεν γνωρίζω τι αποφάσισε το αρμόδιο, για την παραμονή του υποψηφίου στο ψηφοδέλτιο, Εκλογικό Επιτελείο, καθώς παραδίδω τη στήλη νωρίτερα. Δεν έχει, όμως, αυτό και τόση σημασία. Το ουσιώδες είναι ότι μπροστά στον βόθρο που άνοιξε, η στάση κάθε σκεπτόμενου και αξιοπρεπούς πολίτη πρέπει να είναι ξεκάθαρη: στήριξη στην Έμιλυ Γιολίτη. Προσωπικά το δηλώνω ευθαρσώς, χωρίς ν’ αποσύρω ούτε μια λέξη από τη σκληρή κριτική που της άσκησα με φαρδιά πλατιά την υπογραφή μου από κάτω.
