ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Τα ρεζιλίκια του υπουργού Παιδείας

Του Σταύρου Χριστοδούλου

Του Σταύρου Χριστοδούλου

stavros.christodoulou@gmail.com

Σε μια συνέντευξη τον είχα ρωτήσει ποιες αφίσες είχε στο φοιτητικό του δωμάτιο στο Παρίσι. Θυμόταν μια ταινία του Γκοντάρ, μια άλλη του Τζάρμους, κάποιες χειροποίητες που έφτιαχνε ο ίδιος με στίχους του Σαββόπουλου και κάποιες του Μάη του ’68. Αισθανθήκατε ποτέ ότι απογοητεύσατε τον νεανικό σας εαυτό; τον ρώτησα. «Νομίζω πως όχι. Όταν ήμασταν νέοι ψάχναμε τον καλύτερο τρόπο για να επιβεβαιώσουμε την προσωπικότητα που αναπτύσσαμε, δηλαδή να μεγαλώσουμε – δεν ξέρω αν ακούγεται κακό, αλλά έτσι είναι! Δεν νομίζω να θέλαμε να μείνουμε εκείνο που ήμασταν. Πιστεύαμε ότι κάτι θα αλλάξει. Αλλάζαμε όμως και εμείς μαζί…». Όλοι αλλάξαμε και κανείς δεν θα απαιτούσε ο Πρόδρομος Προδρόμου να αποτελέσει εξαίρεση. Από αυτό όμως μέχρι τη δήλωση «ο διανοούμενος μου εαυτός με εκδικείται», στην «Καθημερινή» τον περασμένο Απρίλιο, μεσολαβεί ένα βαθύ χάσμα αμετροέπειας. Ατάκα που προκάλεσε φυσικά θυμηδία καθώς, πέρα από τον φανφαρονισμό της, στην πολιτική ζωή ο υπουργός Παιδείας εζυγίσθη, εμετρήθη, και ευρέθη ελλιπής.

Η δίωξη του ζωγράφου Γιώργου Γαβριήλ αποτελεί τον μεγαλύτερο λεκέ στο υπουργικό κοστούμι του Προδρόμου. Σε σημείο που ο «διανοούμενος εαυτός» του δεν θα έπρεπε να τον εκδικηθεί απλώς, αλλά να τον πλακώσει στα χαστούκια. Αν κρίνουμε φυσικά από την άνεση με την οποία συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντά του, εύλογα υποθέτουμε ότι ο εν λόγω εαυτός διαθέτει ιώβεια υπομονή. Η οποία υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ξεχείλισε μετά τα τελευταία ρεζιλίκια ενός πολιτικού που αποτελεί την προσωποποίηση του στίχου: «πού ’σαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».

Αναφέρομαι στην εντολή να σκιστεί η σελίδα από το βιβλίο των Αγγλικών επειδή χαρακτηρίζει τον Κεμάλ Ατατούρκ ως «τον καλύτερο ήρωα της Τουρκίας». Εκτός από τον Ατατούρκ, η μαύρη τρύπα της λογοκρισίας κατάπιε την Φρίντα Κάλο και τον Ντιέγκο Ριβέρα, αλλά αυτό για τον υπουργό (ΚΑΙ Πολιτισμού) αποτελεί παράπλευρη απώλεια ελάσσονος σημασίας. Αν πρέπει δε να δούμε το ποτήρι οπωσδήποτε μισογεμάτο, θα πρέπει μάλλον να παραδεχτούμε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα: η πυρά είναι μια τέτοια περίπτωση, όπου σε σκοτεινές για τη δημοκρατία εποχές καίγονταν τα βιβλία όσων θεωρούνταν εθνικά επιζήμιοι.

Ποιος να το φανταζόταν όμως αλήθεια πως μετά από τον θόρυβο που προκλήθηκε, ο υπουργός θα αποφάσιζε να το τερματίσει ανακοινώνοντας ότι το βιβλίο θα αποσυρθεί. Μια ανακοίνωση - μνημείο αλαζονείας, απόλυτα συνεπής με την ιδιοσυγκρασία του Πρόδρομου Προδρόμου. Σκεφτείτε να μην τον κυνηγούσε και ο διανοούμενος εαυτός του τι είχαμε να τραβήξουμε.

Τα επιχειρήματα της ανακοίνωσης για το ποιος ήταν ο Κεμάλ Ατατούρκ (υπεύθυνος για γενοκτονίες και ιστορικά εγκλήματα) δεν τα αναπαράγω από σεβασμό στην αντίληψη των αναγνωστών για τα αυτονόητα. Αναρωτιέμαι όμως πόσο προβληματική και επικίνδυνη είναι μια τέτοια «ανάγνωση» της Ιστορίας, που διαγράφει ηγετικές προσωπικότητες με βεβαρυμένο ιστορικό. Πού το είδε ο Προδρόμου αυτό να συμβαίνει εκτός από ανελεύθερα καθεστώτα; Μου θυμίζει την τακτική επί Στάλιν, όταν «έσβηναν» από τις φωτογραφίες τους αντιφρονούντες και εχθρούς του καθεστώτος. Αυτή τη δουλειά τώρα θα κάνουμε και εμείς; Θα αρχίσουμε να σκίζουμε σελίδες και να λογοκρίνουμε βιβλία επειδή αυτό κάπνισε ενός κομματικού στελέχους που έτυχε να κάθεται σε υπουργική καρέκλα;

Όταν γραφόταν αυτή η στήλη κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας σχολίασε τον χειρισμό του υπουργού του λέγοντας ότι ένα τέτοιο θέμα «τον 21ο αιώνα ενδεχόμενα να θέλει μια άλλη διαχείριση». Δεν ξέρω εάν ο διανοούμενος εαυτός του Πρόδρομου αυτή τη φορά θα τον εκδικηθεί, ζητώντας του να παραιτηθεί. Επειδή χλωμό όμως το βλέπω να αποχωρήσει με δική του πρωτοβουλία, να ελπίζουμε τουλάχιστον ότι θα το σκεφτεί σοβαρά ο πολιτικός του προϊστάμενος;

Υ.Γ. Σαν να μην έφταναν τα πιο πάνω, ο Προδρόμου δεν άντεξε και έβαλε τη δική του «πινελιά» στο εθνικό πένθος για τον Μίκη Θεοδωράκη. Έστειλε εγκύκλιο με οδηγία να παίξουν δύο συγκεκριμένα τραγούδια του στα σχολεία (το «Χρυσοπράσινο φύλλο» και τη «Ρωμιοσύνη»). Πάλι καλά να λέμε, που δεν ζήτησε μόνο τον «Ζορμπά».

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Σταύρου Χριστοδούλου

Σταύρος Χριστοδούλου: Τελευταία Ενημέρωση

X