Το αύριο πρόεδρε είναι χθες

Θύμωσε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ανθρώπινο είναι, αφού σου λέει εγώ τους χαρίζω γάιδαρο και αυτοί τον κοιτάνε στα δόντια. Γιατί δεν ήταν μόνο οι εφημερίδες που στρίμωξαν την είδηση στην προμετωπίδα ή στον πάτο της πρώτης σελίδας. Το πρόβλημα ήταν κυρίως οι πολίτες, οι οποίοι συνήθως έχουν για όλα κάτι να πουν, αλλά αυτή τη φορά επέδειξαν παγερή αδιαφορία. Σαν να μην αρκούσε αυτό, η αντιπολίτευση σιγοντάρισε κατά τη συνήθη τακτική της. Προεκλογικές εξαγγελίες, παροχολογία, πλειοδοσία σε «θα», μόνο Μαυρογιαλούρο δεν τον είπαν τον πρόεδρο. Κι ας ήταν εκείνος σαφής: Λεφτά υπάρχουν, είπε. Εν προκειμένω, 4,4 δισ. Στο τέλος της ημέρας, πόσο σημαντικό είναι ότι το 1,8 δισ. αντιστοιχεί στα κονδύλια των Ταμείων Συνοχής που περιλαμβάνονται στους ετήσιους προϋπολογισμούς της Ε.Ε. ανά χώρα ή ότι το1,4 δισ. ελπίζει η κυβέρνηση να το λάβει από επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα;

Μόνο το1,2 δισ. είναι νέες εξαγγελίες, επιμένει η αντιπολίτευση. Για ιστορική στιγμή καθώς «μπαίνουν τα θεμέλια για την Κύπρο του αύριο», απαντά ο Νίκος Αναστασιάδης. Και εδώ νομίζω πρέπει να βάλουμε μια άνω τελεία. Γιατί το θέμα δεν είναι φυσικά οικονομικό. Πρόκειται για μια συνθήκη αμιγώς πολιτική. Και για να το πούμε απλά, με κάθε σεβασμό προς τον Νίκο Αναστασιάδη: Το συγκεκριμένο «αύριο», πρόεδρε, είναι χθες. Με στρεβλώσεις που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Εξ ου και η αδιαφορία. Όχι γιατί μας κατέλαβε όλους ξαφνικά ο αντιπολιτευτικός οίστρος, αλλά επειδή μπουχτίσαμε από τα επικοινωνιακά παιχνίδια μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές.

Σύμπτωση μάλλον, αλλά χρήσιμη ως τροφή για σκέψη. Παρακολουθώντας προχθές το «Χώμα στο Χώμα» διάβασα κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον στο πρόγραμμα της παράστασης, με την υπογραφή του Χάροντ Πίντερ: «Το παρελθόν είναι αυτό που θυμάσαι, που φαντάζεσαι ότι θυμάσαι, που έπεισες τον εαυτό σου ότι θυμάσαι, ή που προσποιείσαι ότι θυμάσαι». Να κάτι που θα έπρεπε να ψιθύριζε κάποιος στο αφτί του προέδρου, ενώ εξήγγελλε το λαμπρό αύριο που μας περιμένει. Με ρέγουλα οι μελλοντολογικές προβλέψεις, κύριε πρόεδρε. Γιατί το άτιμο το παρελθόν, ιδιαιτέρως το πιο πρόσφατο, μας έκανε θέλοντας και μη σοφότερους. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αρκετά ώριμους ώστε να μην εντυπωσιαζόμαστε από τους αριθμούς αλλά να τους φιλτράρουμε μέσα από ποιοτικά μεγέθη. Όπως την αξιοπιστία για παράδειγμα, η οποία αποτελεί αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο βαρίδιο για την κυβέρνηση και τον πρόεδρο προσωπικά. Αυτός κατά την άποψή μου είναι και ο βασικός λόγος που έτυχαν οι προεκλογικές εξαγγελίες των 4,4 δισ. τόσο χλιαρής υποδοχής. Ένα σχέδιο ανάκαμψης απαιτεί εκτός από κεφάλαια και εχέγγυα αξιοπιστίας για την εφαρμογή του. Κάτι που απώλεσε ο Νίκος Αναστασιάδης κατά τη δεύτερη θητεία του, σε σχέση με τους δύο βασικότερους πυλώνες πολιτικής: την οικονομία και το Κυπριακό.

Ποιος δεν θυμάται αλήθεια όλους εκείνους τους αυτοναφορικούς πανηγυρισμούς του τέως υπουργού Οικονομικών για το success story; Ώσπου ξαφνικά, σαν να ανασήκωσε κάποιος μια κουρτίνα, ανακαλύψαμε τι κρυβότανε πίσω από τους ευημερούντες αριθμούς: Ένα ανυπόληπτο εμπόριο πολιτογραφήσεων με τον αγοραίο τίτλο «χρυσά διαβατήρια». Η μπόχα της θεσμικής διαφθοράς έπνιξε τον τόπο και μας εξέθεσε διεθνώς. Αυτό ήταν το πρώτο πλήγμα στην αξιοπιστία του προέδρου Αναστασιάδη. Το δεύτερο, που μοιραία αγγίζει το μέλλον της χώρας, ήταν το όργιο φημών για τη λύση των δύο κρατών. Ο Νίκος Αναστασιάδης ήταν πλέον στο κάδρο, με την εικόνα του να έχει φθαρεί περισσότερο από ποτέ. Έτσι πύκνωσαν τα σύννεφα πάνω από την κυβέρνηση και κάτω από αυτή τη βαριά σκιά έγιναν οι εξαγγελίες για την «Κύπρο του αύριο» που υπόσχεται το Σχέδιο των 4,4 δισ.

Πώς να πιστέψουμε, λοιπόν, στις μεγάλες υποσχέσεις; Και γιατί να πιστώσουμε την κυβέρνηση με αγνά κίνητρα, όταν οι μεγαλόστομες εξαγγελίες «βρωμάνε» προεκλογική εκμετάλλευση; Ας μην το παίρνει ο πρόεδρος τόσο προσωπικά λοιπόν. Δεν είμαστε αγνώμονες, ούτε και τόσο ανόητοι για να προσπερνάμε 4,4 δισ. Υποψιασμένοι είμαστε, καθώς είδαμε ξανά καθρεφτάκια να λαμποκοπούν λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες.